Jules, lid van de jongerenraad van Het Vergeten Kind: ‘Stop het wisselen van hulpverleners’

‘Het ligt niet aan de hulpverleners, het ligt aan het systeem.’ Jules (18) zag in zijn leven zo’n 120 hulpverleners. Toen hij in een leefgroep woonde, was er vooral veel verloop. Hij rekent het de hulpverleners zelf niet aan. ‘Het ligt aan het systeem. Er is veel te weinig tijd en alles moet volgens het boekje. Daardoor zien ze niet het mens, maar de stoornis.’

“Mijn geschiedenis met hulpverleners begon al vroeg. Toen ik een paar maanden oud was, ontdekten ze dat ik ‘anders’ was en op mijn vierde kreeg ik daar hulp voor. Een orthopedagoge heeft mij lang begeleid; mijn hele basisschooltijd. Dat was fijn, ik heb veel van haar geleerd, maar ze heeft me niet kunnen voorbereiden op wat daarna zou komen.”

Niemand zag hoe ongelukkig ik was

“Op de middelbare school werd ik gepest en dat was heel moeilijk. Maar thuis voelde ik me ook niet thuis; mijn ouders konden me niet goed helpen. Daarnaast had ik problemen met mezelf. Inmiddels waren er al een aantal coaches geweest, maar niemand zag hoe ongelukkig ik was. Ik belandde op de crisisopvang, waar ik niet serieus werd genomen. Nadat ik een paar keer terugkwam op de crisisopvang, werd er besloten dat ik thuis zou blijven wonen en naar een dagbehandeling zou gaan. Ik kreeg daar zes groepsbegeleiders, een psycholoog, een psychiater, een ondersteuner en een behandelcoördinator toegewezen. De hulp was niet voldoende omdat het thuis niet meer ging. Een half jaar later zagen ook de professionals dat in; ik ging tijdelijk wonen bij een stichting waar je zorg en hulp krijgt.”

Te weinig personeel

“In totaal heb ik daar anderhalf jaar gewoond. Een groot deel van die periode zat ik op een leefgroep en dat was een turbulente tijd. Er stonden te weinig mensen op de groep en op een gegeven moment was er ook veel uitval. Toen zagen we veel flexwerkers. Daar bovenop was het ook zo dat er veel jongeren woonden met een agressieprobleem. Als een agressief iemand de boel weer eens kort en klein sloeg, moest het schaarse personeel daar op af. Zo bleef er weinig zorg over voor de kinderen met een angststoornis die zichzelf doodsbang op hun kamer hadden opgesloten.”

Wij zijn geen kantooronderdelen

“Ik heb wel gesprekken gevoerd met groepsleiders die gewoon niet wisten hoe ze het moesten oplossen. Het lag ook niet aan hen, maar aan het systeem. Er is simpelweg te weinig tijd. En alles moet ook nog eens volgens het boekje. Daardoor zagen de hulpverleners het mens niet, maar alleen de stoornis. Ah, daar is borderliner nummer 23, of eetstoornis-kind 95. En andersom gold hetzelfde. Ik had zoiets van: daar heb je therapeut nummer 65. Als je hier verder over nadenkt, is het toch ook onbegrijpelijk dat stichtingen zich uitbreiden en nog groter worden. Terwijl het al zo lastig is om kinderen écht te zien. Instellingen worden grote concerns, zoals bouwbedrijven of kantoren. Maar wij zijn geen kantooronderdelen!”

Jij verdient het ook om gelukkig te zijn

“Ik heb ongeveer 120 hulpverleners gezien. Zoveel mensen die zeiden: ‘zo moet je het doen. Nee, zo moet je het doen.’ Elke keer net even anders, maar niemand zei dat ik goed genoeg was. Ik voelde me compleet onteerd als mens. Een enkele hulpverlener heeft mij echt geraakt. Een therapeut zei tegen me: ‘jij verdient het ook om gelukkig te zijn.’ Toen ik dat hoorde, kon ik alleen maar janken. Ik had zoiets in mijn hele leven nog niet gehoord.”

Niet de stoornis, maar het mens

“Gelukkig weet ik inmiddels dat het ook anders kan. Ik woon nu zelfstandig, op een top plek. Het is een kleinschalige zorgboerderij, waar verschillende huisjes staan. Geen klinieken, maar plekken waar het, zoals ze het noemen, een ‘nestjesgevoel’ heerst. Hier krijg ik wel de begeleiding die ik nodig heb. Ze kijken niet naar de stoornis, maar naar het mens. En ik heb geleerd dat ‘anders’ ook goed kan zijn. Er wordt tegen me gezegd: ‘Ja, je hebt problemen gehad in het verleden, en wij gaan je helpen om te zorgen dat je gezond en gelukkig wordt.’”

The Unforgettables

Jules maakt deel uit van The Unforgettables; de jongerenraad van Het Vergeten Kind. Zij zijn de stem van de kwetsbare kinderen in ons land, omdat zij als geen ander weten hoe het is om op te groeien in een moeilijke situatie. Jules: “Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen omdat ik zo misschien verandering kan brengen in de jeugdzorg. Dat is nodig. Hopelijk krijgen kinderen die zijn zoals ik, dan wel eerder de hulp die ze nodig hebben.”

Petitie

Met de campagne en de petitie roept Het Vergeten Kind op om de jeugdzorg zo te organiseren, dat kinderen substantieel minder verschillende gezichten zien dan nu het geval is. Een grote hoeveelheid handtekeningen maakt het mogelijk dit te agenderen en een verandering teweeg te brengen. Daarom roept de stichting iedereen op de petitie (tot half februari) te ondertekenen op www.hetvergetenkind.nl/petitie om het wisselen van hulpverleners te stoppen. Daarmee wenst Het Vergeten Kind niet minder hulpverleners, maar wel per kind minder hulpverleners én meer vaste gezichten.