Speciale band met wandelen

Esther heeft haar speciale band met wandelen te danken aan haar overleden vader: ‘Wandelen hielp mij door het rouwproces heen’

Hoewel Esther Groenewegen-Jonker opgroeide met wandelen, vond ze het als tiener maar suf dat haar vader dat zoveel deed. Het overlijden van haar vader deed haar beseffen hoe erg ze wandelen nodig had om de rouw en het verdriet te verwerken. Ze beklom zelfs de Kilimanjaro, een echte overwinning. ‘In het kleine dorpje waar ik opgroeide, was niet veel te doen. Wandelen was een groot onderdeel van ons gezin. Elke zondag wandelde mijn vader, vaak samen met zijn beste vriend. Ik groeide op samen met het gezin van zijn beste vriend. Samen deden ze jaarlijks mee aan de Nijmeegse Vierdaagse. Ik kan mij nog goed herinneren dat we samen met het andere gezin op de camping stonden. Super spannend vond ik dat tot ik ouder werd. Ik begon het steeds suffer te worden. ‘Pap, je begint te wandelen en komt steeds op hetzelfde punt uit’, zei ik altijd tegen mijn vader. ‘What’s the point? Je loopt nergens heen.’ Hij antwoordde daar altijd om met dat hij het heerlijk vond om buiten te zijn en in beweging te zijn. Naarmate ik ouder werd, verdween het wandelen voor mij steeds meer op de achtergrond. Tot mijn vader in 2016 heel plotseling overleed.’

Niet meer zichzelf

‘Mijn vader was een hele gezonde man; altijd aan het lopen of fietsen. Hij was een wereldwandelaar. Dat houdt in dat je op alle contineten hebt gewandeld. Van Nepal tot Australië, hij is overal geweest. Het enige wat niet naar zijn zin was, was de ongelukkige relatie waar hij in zat met zijn tweede partner.

Voor mijn dochter was ik bij een therapeut voor neurofeedback voor haar brein. Midden in het gesprek belde mijn vader mij ineens op. Ik voelde meteen al een steek in mijn buik toen ik opnam. ‘Es, het is niet goed’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik wist nog niet wat er was gebeurd, maar barstte meteen in huilen uit. Hij vertelde dat er problemen in zijn darmen waren. In eerste instantie wilde ik ervoor vechten en ervoor zorgen dat het goedkwam. Hij bleek een hele grote tumor van 8 tot 10 centimeter te hebben. Mijn vader was zo’n positieve man. Achteraf had hij wel klachten, maar daar deed hij vaak wat grappig over. Hij is regelmatig naar de dokter geweest, maar ook die hebben het nooit ontdekt. Als ik aan die periode terugdenk, had hij ook minder sparkle. Maar ik weet ook dat het een man was van: niet lullen maar poetsen. Ze hebben hem nog kunnen opereren. Niet om de tumor weg te halen, maar om een stoma te plaatsen. Dat vond hij gruwelijk. Na drie dagen was hij mijn vader niet meer. Geestelijk zag ik een knak bij hem. ‘Ik begrijp het niet’, zei hij steeds met een schuin hangend koppie. Op het moment dat hij euthanasie kon krijgen, heeft hij dat zo snel mogelijk gedaan. Ik kon hem niet helpen voor het eerst. Dat doet mij pijn. Mijn papa is de allerleukste vader van de wereld. Ik was zo gek op die man.’

Rouwproces

‘Een periode van verdriet volgde. Het voelde alsof mijn lichaam was overreden door een vrachtwagen. Langzamerhand werd ik gek van alles. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en besloot weer te gaan wandelen als overlevingsmechanisme. Als je lang genoeg blijft lopen, kom je in een flow. Het doet ook echt iets met de neurobiologie van je systeem. Net als yoga creëert wandelen rust in je lichaam. Yoga was alleen niets voor mij. Jarenlang kon ik niet stil worden. Inmiddels kan ik weer een meditatie doen, maar in die heftige tijd moest ik alsmaar in beweging zijn. Een buurvrouw – en tevens vriendin – van mij was van de trap gevallen en had daardoor hersenletsel opgelopen. Voor haar was het ook goed om te wandelen. Achter mijn huis is een groot bos. Eerst wandelden we daar samen, maar toen een vriendin van mij op een gegeven moment vroeg of ik wilde wandelen voor de Nacht van de Vluchteling, besloot ik voor die uitdaging te gaan.’

Kilimanjaro beklommen

‘Vervolgens heb ik de Kilimanjaro beklommen. Ik ben in een wandelmodus terecht gekomen. Én ik geniet er intens van. De Kilimanjaro was zo zwaar. Qua conditie en kracht kon ik het goed aan, maar ik had veel last van de hoogteziekte. Het feit dat je op die berg alleen maar de hele tijd de ene voet voor je andere zet, heeft iets magisch. Je hoeft helemaal niks. De tocht stond al heel lang op mijn bucketlist. Al meer dan 10 jaar. Ik heb het niet goed doordacht. Ik wilde dat gewoon. Op het moment dat ik daar aankwam, moest ik eerst even acclimatiseren. Je zit bij de start namelijk al op 1500 meter. Je komt in een andere werkelijkheid terecht. Zeven dagen het uiterste van jezelf vergen is heel bijzonder. Ik merk dat het mij nu nog raakt. Toen ik de Kilimanjaro had beklommen, dacht ik: ‘Kijk pap! Je weet toch nog wel dat ik dat wandelen van jou suf vond. Hier sta ik dan, een hele week op wandelschoenen.’ Hij had het zo cool gevonden. Misschien heeft hij het wel gezien.'

Wandelen als therapie

‘Na het overlijden van mijn vader ben ik in een gat gevallen met angstaanvallen en depressie. Waar ik gelukkig hulp voor heb gekregen. In beweging blijven is een goede therapie. Ik lag dagenlang in bed en mijn kinderen zorgden voor mij. Ik kon niet anders. Als ik de moed had om mijn bed uit te komen en naar buiten te gaan, hielp dat heel erg. Door een podcast aan te zetten, raakte ik niet in paniek, maar had ik afleiding. Het hielp mij door het rouwproces heen. Zonder oortjes kon ik echt gronden. Wat voel ik? Wat zie ik? Wat hoor ik? Dat hielp mij om geestelijk stabiel te blijven.’