Winny werd onterfd door haar moeder: ‘Ik mocht niet eens afscheid nemen van mijn ouderlijk huis’

In deze generatieweek delen we elke avond een verhaal over familie. Winny Bos hoorde na het overlijden van haar moeder pas over haar dood en daarna kwam nog een grote klap: het bleek dat haar moeder haar had onterfd en nergens toegang tot verleende. Dit moest Winny horen van haar zusje waar zij al jaren geen contact meer mee had.

Facinatie voor de dood

‘Ik zie het leven als een lerend proces waarin alles zich aandient om mij een boodschap te brengen. Het thema de dood fascineert me sinds ik kan lezen. Overlijdensadvertenties in kranten pluisde ik uit. Het bracht me tot uitvaartverzorgster op mijn 33e wat ik 8 jaar heb gedaan. Door mijn ervaringen met het verzorgen van uitvaarten en de verhalen van nabestaanden heb ik gezien en gevoeld in hoeveel pijn mensen soms achterblijven als je een relatie niet goed heb afgerond. Ik deel mijn verhaal, omdat het altijd na vertrek van je dierbare mogelijk is om een (verstoorde) relatie af te ronden.’

Contactbreuk

‘Op mijn 21e vertrok ik voor een jaar als au pair naar Amerika. Eenmaal weer in Nederland verslechterde het contact met mijn moeder. Volgens mijn moeder was ik veranderd en was ik niet meer dezelfde dochter. Dat kwam hard aan en het voelde alsof ik mezelf niet mocht zijn. Eenmaal verhuisd naar de andere kant van Nederland keek ik op een dag in de spiegel en herkende mezelf niet meer. Wie was ik, wat wilde ik, waarom was ik hier? Contact verbreken voelde als de enige mogelijkheid om op zoek te gaan naar mezelf. Ik schreef mijn ouders een brief waarom en hoorde daarna niets meer. Het contact werd in 2004 weer hersteld. Al liepen we de deur niet bij elkaar plat, het was fijn om elkaar te ontmoeten. Twee jaar na het overlijden van mijn vader in 2006 verwaterde ons contact weer. We hebben nooit met elkaar gedeeld waarom.’

Opnemen!

‘Ik zat vrijdagochtend 18 oktober 2015 bij Koffietijd van RTL4 voor mijn vrijwilligerswerk bij Women Inc. Eenmaal weer thuis werd ik gebeld door een privé-nummer. Normaliter neem ik deze oproepen niet aan, maar alles in mij zei: “Opnemen”. Het was mijn zusje. Ze vertelde dat onze moeder 11 maanden ziek was geweest, af en aan in het ziekenhuis had gelegen. Met het einde in zicht had ze de wens om thuis te sterven en dat werd werkelijkheid op 12 september. Met haar dood in het vooruitzicht had ze nog een andere wens. Ik mocht pas van alles op de hoogte worden gebracht na haar overlijden en nadat de uitvaart voorbij was. Zo hoorde ik ook van haar testament. Deze verstrekte verdere noodzakelijke info en zou nog volgen. Ik stelde nog een paar vragen en we hingen op.’

Een bom

‘Afscheid nemen van mijn ouderlijk huis was niet toegestaan en van een familielid moest ik vernemen dat ik op de rouwkaart ook achterwege was gelaten. Het testament sloeg in als een bom. Mede ook omdat deze al in 2008 was opgemaakt, het jaar nadat ons contact verloren ging. Ongeloof, woede en vragen, heel veel vragen had ik. De enige die antwoorden heeft, is de notaris. Afspraak ingepland en daar zat ik dan. Haar uitleg over mijn rechten en andere zaken gaf me rust, helderheid en overzicht. Het gaf me een basis om te besluiten. Deze notaris had ook het testament met mijn moeder afgesloten. Ze vertelde dat wanneer mensen de keuze maken om hun kind uit het testament te schrijven er meerdere gesprekken plaatsvinden. Het gaf een extra dimensie aan ons gesprek. Ze had mijn moeder gekend, met haar uitgebreid gesproken om te komen tot wat er lag. Voor mij was klip en klaar dat dit mijn moeders wens was. Over haar dood heen een strijd leveren over haar wil. Nee, hoe pijnlijk ook, aanvaarden is de enige weg.’

Dieptepunt

‘Direct na het bericht kwam ik in een roes van ongeloof terecht. Ik zakte in een diepe put, met één helder lichtpunt: “Ik wil met dit verdriet niet alleen op pad”. Ik vroeg een coach/acupuncturist, die mij al eerder op cruciale momenten had bijgestaan, voor begeleiding. Ik plande sessie voor sessie in. Wat op tafel kwam, waren mijn opgeslagen emoties van alle voorgaande jaren, die in relatie stonden met mijn ouders. Doorleven was de enige remedie. In haar bijzijn kwam ik bij mijn woede en verdriet. Beide ging ik tot dan toe uit de weg en nu moest ik er dwars doorheen.’

Hart volgen

‘Het gaat nu heel goed met mij. Leven zoals ik dat wil en mijn hart volgen is de enige juiste weg. Ik zie in alles mogelijkheden. Corona heeft mij deze zomer op de fiets door Nederland gebracht naar oppashuizen met huisdieren. Zo kom ik dan weer op bijzondere plekken, die me laten zien dat het tijd is voor mijn volgende woonplek. Ik mag de stad uit en de natuur in. En het thema de dood blijft steeds terugkomen en op dit moment creëer ik een onderneming met als boodschap dat de dood schoonheid heeft.’

Levensles

‘Intens waren de maanden van begeleiding met uiteindelijk een rijkdom aan inzichten, een oogst aan mooie mensen en een verlies van mijn 10-jarige relatie. Mezelf aanpassen is klaar, mijn hart volgen is waar.’

Dankbaar

‘Hoe pijnlijk mijn moeders vertrek ook was, ik ben haar oprecht dankbaar. Het heeft me wakker geschud en een duw gegeven om te gaan leven zoals ik dat wil. Ik geloof heel sterk dat wat er gebeurt een reden heeft. We nemen allemaal een rol aan in onze aanwezigheid hier. Deze boodschap was nodig voor mijn zelfacceptatie met daarin de boodschap: Ik ben goed zoals ik ben.