In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Dit keer vertelt Ada Keuken (53) hoe ze eerst haar zoon Patrick van 19 verloor bij een auto-ongeluk en daarna haar man, die vijf jaar later zelfmoord pleegde.
‘Ja, wat ik heb meegemaakt is zeker bizar. Eerst je kind verliezen, het ergste wat er is, en dan je man aan zelfmoord. Toch wil ik mijn verhaal delen omdat ik wil laten zien dat het, ook als je zoiets ergs twee keer meemaakt, mogelijk is om weer het geluk te vinden. Want dat is mij gelukt. Het is een lange weg geweest en ik heb er veel hulp voor nodig gehad, maar ik ben inmiddels zover dat ik weer kan genieten van een vogeltje dat water drinkt in mijn tuintje of een vlinder die op mijn hand gaat zitten. Ik heb de schoonheid van het leven weer leren zien. Ik heb zelfs weer een nieuwe partner gevonden, een man die mij erg gelukkig maakt.
Die schoonheid van het leven heb ik lang niet kunnen zien. Na de dood van Patrick was alles grauw, ik zonk weg in een diep gat. Patrick was zo’n lieve jongen en hij stond nog zo midden in het leven. Altijd lief, altijd behulpzaam, en enorm ondernemend. Op zijn zeventiende begon hij al een bedrijfje in luchtfotografie. Hij ging langs bij mensen hier in de buurt met de vraag of ze een luchtfoto van hun huis wilden en huurde dan, als hij genoeg opdrachten had, een vliegtuigje met een piloot om de foto’s te maken. Het liep als een trein, hij heeft er zelfs de lokale krant mee gehaald. Hij was de oudste, ik heb nog twee kinderen van toen 16 en 12, en we waren een gelukkig gezin. Na die 3 december was dat in een klap anders.’
In volle vaart
‘Net vijf weken had Patrick zijn nieuwe auto, een Cabrio van dertien jaar oud. Die dag was hij net zoals elke week naar het station gereden, om met de trein verder te gaan naar Utrecht, waar hij een ander baantje had. Gewoonlijk was hij altijd rond half elf thuis, maar die avond niet. Ik maakte me nog geen zorgen en ging naar bed. De lichten liet ik aan – we hadden hier thuis de afspraak dat de laatste die thuiskwam altijd de lichten uitdeed. Om kwart over twee ‘s nachts werd mijn man wakker en zag hij dat de lichten nog aan waren. Een uur later maakte hij mij wakker. Ik keek meteen op mijn telefoon en zag het berichtje van Patrick: “Hoi man, ik ben nog even naar Paul.” Die avond zijn ze samen naar de Mac gereden en op de terugweg – het was noodweer – is de auto door aquaplaning op de weg in een slip terecht gekomen. Aan de andere kant reed een wit taxibusje en daar zijn ze in volle vaart opgebotst. Patrick was op slag dood en zijn vriend zwaargewond. Om half vier ‘s nachts bonkte de politie op de deur. “Er is een ongeluk gebeurd en uw zoon is overleden.” Het werd pats boem gezegd.’
Zelfmoord
‘Mijn man ging anders om met het verlies van Patrick. Hij vond al snel dat ik er teveel over praatte en hij vond het bijvoorbeeld niet fijn dat ik dingetjes van Patrick in huis zette. Het was niet eens veel: een kaartje met een vlinder erop die ik van iemand had gekregen en een beeldje van een vlinder. Mijn man had altijd al een wat wat negatieve inslag – hij kon bijvoorbeeld zomaar vanuit het niets enorm uitvallen – en na het overlijden van Patrick werd dat erger. Wat niet hielp was dat hij zijn werk kwijtraakte. Hij had altijd een goede functie, maar na het wegvallen van Patrick was er op zijn werk nul begrip voor de situatie. Er werd niet over gesproken, terwijl mijn man steeds meer moeite had om zijn werk vol te houden. Hij kwam thuis te zitten en drie jaar lang lukte het niet om ander werk te vinden. Dat vond hij moeilijk. We hebben samen hulp gezocht, maar op een dag zei mijn man plompverloren dat hij wilde scheiden. 27 jaar waren we al getrouwd en ik kende hem vanaf mijn zestiende, en ik had het totaal niet zien aankomen. Oké, we gingen door een moeilijke periode, maar scheiden? Vier maanden woonde hij nog hier, met de nodige spanningen, tot hij op een dag zomaar weg was, we hadden geen idee waarheen. Misschien zit hij in een hotel, dacht ik aanvankelijk, heeft hij rust nodig, maar ‘s nachts heeft mijn dochter de politie gebeld. “Is het mogelijk dat uw man zelfmoord heeft gepleegd”, vroeg die toen we naar het bureau moesten komen. Heel gek, maar toen die vraag me werd gesteld wist ik eigenlijk al dat het zo was. Zijn auto vonden we later op de plek waar we de auto altijd parkeerden als we gingen wandelen. Vier dagen later werd hij gevonden door een boer in Beesd die zijn land aan het bewerken was.’
Vriendin
‘Niet opnieuw, dacht ik toen ook mijn man me was ontvallen. Ik wilde niet opnieuw in dat diepe gat belanden. Dat zei ik ook tegen mijn kinderen Robin en Monica: “Ik wil hier niet mee omgaan zoals ik destijds met Patrick heb gedaan. Toen was ik de zin in het leven op een gegeven moment echt wel kwijt en het was mijn dochter die toen zei: “Mam, wij zijn er ook nog” en me daarmee wakker schudde. Ik ben altijd gelovig geweest, maar toen ik Patrick verloor raakte ik dat kwijt, toch kreeg ik mijn geloof weer terug toen mijn man overleed. Ik had het gevoel dat iets me hielp en dat gaf me kracht. Ik ben meteen alles weer gaan doen: werken, oppassen, alles om maar niet weer in dat gat terecht te komen. Het hielp. Ik wilde sterk zijn, ook voor mijn kinderen, die ook voor de tweede keer iemand waren verloren. Wat natuurlijk ook meespeelde was dat we al in scheiding lagen. Na zijn overlijden ontdekte ik zelfs dat mijn man al een tijd een andere vrouw leuk vond – mijn dochter wist dat al een tijd, maar had het altijd verborgen voor me gehouden. Vandaar dus die plotselinge scheiding. Het was bizar en ik was zeker ook boos, maar ik miste hem ook – we waren toch al 31 jaar bij elkaar.’
Geluk
‘Ik besloot om niet in het verdriet te blijven hangen. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en durf ik te zeggen dat ik weer gelukkig ben. Lange tijd kon ik niet geloven dat ik ooit nog geluk zou kunnen voelen, en toch is het zo. Het gemis van Patrick heb ik een plekje kunnen geven. Zijn vriendin van toen heeft net een boek over mijn zoon geschreven: De liefde achter jou. Zij was achttien toen ze de jongen verloor met wie ze al drie jaar samen was, voor haar was dat ook heel zwaar. Ik vond het erg mooi om te lezen. Ik help ook elk jaar mee met de organisatie van Wereldlichtjesdag op de tweede zondag van december. Dat is voor mij een manier om Patrick te herdenken. En ik brand nog steeds vaak een kaarsje voor hem. Ik ben heel blij met de nieuwe partner die ik inmiddels heb; een weduwnaar die ook al een tijd alleen was. Via onze hondjes Mailo en Dibo hebben we elkaar ontmoet. Het was heel vreemd om weer te daten en vlinders in mijn buik te voelen. Hij gaf me het gevoel dat ik er mocht zijn. Lange tijd voelde ik me geen vrouw en moeder meer en hij gaf me dat terug. We zijn ook getrouwd. Ik vind het leven nog steeds mooi, ondanks wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik ben nu zelfs oma. Ik hoop andere mensen te laten zien dat je het geluk altijd weer kunt vinden.’
Ada tijdens haar bruiloft met haar dochter
Lees ook deze levensechte verhalen:
Winny werd onterfd door haar moeder: ‘Ik mocht niet eens afscheid nemen van mijn ouderlijk huis’
Klik hier voor meer informatie over het verlies van een dierbare. Of voor hulp bij zelfmoord.
Wil jij ook jouw verhaal delen op wendyonline.nl? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl
