Fien Vermeulen heeft een klein nichtje: Jet, en nu Fien een nieuw huis heeft kan ze eindelijk komen logeren. En dat vindt Fien zo fijn, want als haar nichtje bij haar is kan ze weer helemaal kind zijn. En doet ze een weekend lang alleen maar wat ze leuk vindt.
Dit weekend komt mijn nichtje voor het eerst logeren, onze Jet. Er wordt al weken over gesproken, jaren eigenlijk. In mijn oude huis was het niet handig, want Jette slaapt nog steeds niet erg goed. Ze vindt het lastig om op andere plekken te logeren, maar ook heel leuk. Bij opa en oma gaat het zes van de tien keer goed, maar daar heeft ze ook een eigen kamertje. De oude kamer van haar mama, mijn zus. Er staat een tafeltje, met haar boekjes en het speelgoed dat speciaal voor bij opa en oma is, daarop uitgestald. Tegenwoordig een groot bed, want ze is al vier. Mijn moeder heeft mijn oude, grote knuffelbeer aan haar gegeven. Die waakt dan over haar als ze naar bed moet. Voor ze gaat slapen, is er een heel ritueel om de monsters weg te jagen. Het duurt meestal een uur tot anderhalf uur voor ze eindelijk weg is. Ze slaapt dan licht en eigenlijk eindigt elke logeerpartij in bed bij oma. Jet neemt lekker veel ruimte in beslag, waardoor mijn vader dan wakker wordt in haar veel te kleine bed op haar logeerkamer. Je snapt, in een huurappartementje met één slaapkamer, die direct aan de woonkamer grensde, was het lastig om haar te laten logeren. Of ik had met haar mee moeten gaan naar bed om half acht, maar dat werd een beetje te.
Haar eigen kamer
Toen ik eindelijk mijn eigen huis kocht, vroeg Jette meteen wanneer ze kon komen slapen. Sterker nog, ze had gezien dat er op de zolder van mijn huis, in een wandpaneel, een huisje is gebouwd. Met een deurtje en raampjes, een lampje erin en een klein bedje. De vorige eigenaar had het gemaakt voor zijn dochter, die even oud is als Jette. Ze werd zo enthousiast dat ze gedurende de hele verbouwing is komen kijken, elke week, om te zien of ‘haar kamer’ al klaar was om te logeren. Jet belde me ook op, om even te kijken of haar eigen bed er al stond. Je snapt, deze logeerpartij heeft nogal wat voeten in de aarde.
Ik herken zoveel van mezelf in haar. Van het enthousiasme, het avontuurlijke, haar angsten voor het slapen, haar hang naar haar ouders en tegelijkertijd die drang om groot en onafhankelijk te zijn. Ze is precies zoals ik vroeger was. Een werelds meisje dat alles dat er is en meer wil ontdekken, snel vriendjes en vriendinnetjes maakt, maar ook zo alleen in haar hoofd kan zijn en altijd het hoogste woord heeft. Lieflijk, brutaal, komt overal mee weg en geeft je soms de indruk dat ze geen vier, maar veertien is. Een enorm grote mond op een positieve manier, maar stiekem is ze nog zo klein. Ik denk dat Jet, net zoals ik, nog zeker tot aan haar pubertijd af en toe bij haar mama in bed zal blijven slapen. Soms hou ik mijn hart vast. Ik denk dat ze een puber wordt die net zoals ik de grenzen niet eens op zal zoeken, maar ver over zal gaan. Ach, met mij is het ook best goed gekomen, dus ze komt er vast wel uit.
Onbezorgd
Gisteren hebben we nog even gebeld, over de laatste details van onze logeerpartij. De knuffels staan klaar, haar eigen speelgoed hier al uitgestald, de fiets moet mee en de nagellak en gezichtsmaskers voor meidenochtend liggen al in de badkamer in een speciaal mandje. Of ik ook paprika wilde kopen, want van mama mag ze niet teveel snoepjes eten. Dan krijgt ze last van haar buik. En of ik haar na haar eerste dansles nog eventjes kon bellen om te bedenken in welk bed ze mocht slapen als het niet lukt. Wat is het toch een moppie. Het maakt me soms een beetje bang. Het lijkt wel alsof het kijken naar mijn kinderlijke evenbeeld, me soms confronteert met hoe het geweest is. Onbezorgd, een leven voor je en geen idee van de monsters die nog echt op je pad zullen komen. Gezien haar persoonlijkheid, weet ik nu al dat ze het zichzelf ook een periode zo lastig gaat maken. Niet te spreken over de nare dingen die ongetwijfeld gaan gebeuren in haar leven waar ze mee zal moeten dealen. Natuurlijk, dat geldt voor ieder kind. Maar bij haar zusje Franka, waar ik net zo gek op ben, heb ik deze gedachtes een stuk minder.
Slim
Ik vraag me soms af wat ze later zal gaan kiezen voor zichzelf. Waar ze van droomt en wat ze zal willen. Wanneer begint een kind eigenlijk met het maken van verre toekomstplannen? Tot een jaar geleden wilde ze later nog steeds graag prinses en moeder worden. Tot een paar maanden terug antwoordde ze op de vraag: wat doet jouw mama?, nog: niks’. En papa? ‘Koffie drinken’. Dit meisje deed het met wat ze zag. Ik weet zeker dat ze een grote dromer is, dat ze veel ambitie zal ontwikkelen en als ze echt zo op mij lijkt, een keer of 400 snoeihard op haar bek zal gaan. Tegenwoordig speelt ze graag doktertje. Jet is gefascineerd door prikken, pleisters en medische apparatuur. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het zien van haar broertje, die veel in het ziekenhuis is en thuis speciale verzorging krijgt en een sonde in zijn neus heeft. Ik acht de kans aanwezig dat ze ook daadwerkelijk dokter wordt, ze is er slim genoeg voor.
Kind in mij
Op andere dagen wordt ze danseres, of nagellakster. Kattentrainer of circusartiest. De beste meid is nog nooit van haar leven in het circus geweest, maar heeft er enorme voorstellingen van in haar hoofd. Wat is het toch leuk om te volgen hoe een kind nog ongelimiteerd kan dromen. Hoe ouder wij worden, hoe meer beren we op de weg beginnen te zien. Omdat ‘het echte leven’ er dan inkickt. Laatst had ik een gesprek met een coach. Visie zonder actie is een fantasie, actie zonder visie is een chaos – zei hij. Ik vond het mooi, diep en vooral kloppend op de momenten na dat gesprek. Maar hoe langer ik er over na dacht, hoe meer ik ervan baalde. Natuurlijk, er zit absoluut iets in. Iets bedenken en er niks mee doen, daar bereik je het niet mee. En argeloos gaan handelen zonder nadenken, is ook niet altijd handig. Maar als dit idee voor alles wat je graag wil, of doet, zou gelden – dan blijf je volgens mij altijd binnen de gebaande paden opereren als volwassene. Soms is die kinderlijke mindset zo’n ontzettend waardevolle skill om nog te kunnen gebruiken. Gewoon, een beetje spelen met je eigen gedachten, handelen en zijn. Eens opstaan en denken: waar heb ik nú zin in? Of niet denken en gewoon weer eens doen. Dan zie je daarna wel wat eruit komt. Hardop kunnen dromen over hoe iets zou kunnen zijn en er niks mee doen – dat kan toch heerlijk zijn? Het hoeft niet altijd ergens naar toe. Het hoeft niet altijd georganiseerd. Dit weekend ga ik met Jette, precies doen waar we zin in hebben. Ze is zo groot, maar toch ook nog zo klein, net zoals ik. Ik vind het fijn dat ze het kind in mij, af en toe ook weer naar boven haalt.
Over Fien
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een blog voor wendyonline.nl. Eind vorig jaar verscheen het boek van Fien: Het Regent Zonnestralen. Kijk voor meer informatie op de site.
Lees ook deze columns van Fien:
Fien schrijft een ode aan haar vriendin Erna die aan kanker overleed
Fien over het ondersteunen van haar moeder met kanker
Fien over het alleen kopen van een huis
Fien over het volgen van je dromen: ‘Het is keihard werken’
En volg haar inspirerende Instagramaccount:
Dit bericht bekijken op Instagram
