Deze zomervakantie verblijft columniste Remona de Hond-Fransen met haar gezin in Zandvoort, in het vakantiehuis van haar vriend. In deze column vertelt ze over het vakantiegevoel dat ze niet meer kwijt wil. 

Pal aan de boulevard ligt het huis; een magische plek. We hoeven onze slippers niet eens aan te doen om naar het strand te gaan en na het eten nog een ijsje op de boulevard eten geeft me een ultiem vakantiegevoel.

Urenlang plezier

De kinderen vinden hier makkelijk hun draai. Ze kennen het inmiddels al goed en ondanks dat het huis heel klein is, hebben we het heel fijn met z’n vieren. Het uitzicht en het geluid van de zee op de achtergrond doet ons allemaal goed. Livia houdt van water en wil altijd het water in, ook al schijnt de zon amper. Ze geniet volle teugen van de golven en giert het uit van plezier. Ze heeft haar eigen surfpak en al een paar surflessen gehad van mijn vriend. Stralend stond ze op het surfboard en was niet uit het water te krijgen. James pakt het anders aan en vermaakt zichzelf makkelijk met een emmertje en schepje. Hij houdt van zandkastelen en tunnels graven. Urenlang heeft hij niets anders nodig. Die onbevangenheid en zorgeloosheid gun ik ze de rest van hun leven.

Mooie herinnering

Gisteren gingen we met z’n drieën naar het strand. Livia stoer de surfplank onder de arm en ik twee volle strandtassen, en James op mijn nek. Eenmaal gesetteld, trekken Livia en ik ons surfpak aan. Ik zie dat mensen naar ons kijken en dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. James probeert het even op de surfplank, maar bij de eerste koude golf wil hij terug. Ik zet hem op het zand, dichtbij het water, zodat ik hem goed kan zien, geef hem z’n zandspullen en zeg dat ik zo weer terug kom. ‘Doei mam, tot zo’, roept hij en begint met graven. Livia en ik spelen in het water met de surfplank. Ik laat haar op de surfplank liggen en wacht op de perfecte golf; ik zet af en spring er zelf ook op. We vallen al snel om en gaan kopje onder. Ik zie Livia even schrikken, maar ze lacht daarna hard. Het koude water doet me goed. Het is heerlijk om me zo levendig en energiek te voelen. Ik kijk naar James en zie dat hij niks van onze val mee heeft gekregen. Hij is geconcentreerd met z’n tunnel bezig en zit helemaal goed daar. Snel moedig ik Livia weer aan om te gaan liggen en loop ik weer naar het juiste stuk waar de golven breken. Na twintig minuten samen vallen en lachen, zitten we perfect op een golf. We varen zo 25 meter vooruit, Livia peddelt hard met haar armen en ik stuur een beetje bij zodat we niet omgaan. We gillen het uit van enthousiasme en spoelen zowat aan bij James. Allebei onder de indruk van wat we net hebben meegemaakt rent Livia naar James om het te vertellen. Ik zie haar dolblij rennen alsof ze de hele wereld aan kan. Snel ren ik achter haar aan en geef James een natte knuffel. Dat we nu zo samen op het strand aan het spelen zijn geeft me een heerlijk gevoel. De tijd staat even stil en er is even geen vuiltje aan de lucht.

Lat te hoog

Eigenlijk hebben we dit soort momenten niet veel. Het speelse en spontane hebben we in het dagelijks leven te weinig door alles wat we moeten doen. Of omdat ik de lat voor mezelf te hoog leg en alles te goed wil doen. Ik realiseer me dat het zo jammer is, want we zijn er zo goed in blijkt wel weer. Deze zomer wil ik dat anders doen. Gelukkig hebben we de komende weken alle tijd van de wereld en heb ik bewust vrijwel niks gepland. Het leven op z’n beloop laten en zien wat er zich spontaan aandient. Dat vooruitzicht geeft me ook al het ultieme vakantiegevoel en hopelijk kan ik het gevoel vasthouden door ook na de zomer niet te veel van mezelf te vragen en meer te genieten.

Over Remona

Remona de Hond-Fransen verloor in 2020 haar man Marc de Hond. In haar columns in WENDY en op wendyonline.nl vertelt ze over hoe ze verder gaat met haar kinderen Livia (5) en James (4). Remona schreef ook een boek over haar leven zonder Marc: Laat je tranen vloeien tot een vijver.