In bikini naar het strand, een wijntje drinken en openlijk een vriendje hebben: op haar achttiende kon onze nieuwe columniste Lale Gül daar vanwege haar strenggelovige ouders alleen maar van dromen. Maar de kracht van de wens is sterk en zeven jaar later heeft ze de vrijheid die ze toen zo graag wilde.
Wensen vind ik af en toe heel lastig. Zo was ik laatst jarig en toen ik de 25 kaarsjes van mijn taart wilde uitblazen, zei een vriendin: ‘Wacht, doe een wens!’ Ik moest even snel iets bedenken, terwijl iedereen naar me keek, waardoor ik nog meer druk voelde.
Dromen
Maar waarom vind ik dit nu moeilijk, terwijl ik als kind en als puber de godganse dag bezig was met wensen en fantasieën? Mijn chronische afdwalen werd door elke leerkracht opgemerkt. En in mijn basisschoolrapport stond steevast: ‘Lale is pienter, maar zit tijdens de les wel vaak te dromen.’
Justin Bieber
Ik weet ook nog goed hoe ik hele dagen op mijn kamer kon wegdromen in allerlei fantasieën, van realistische tot utopische wensen. Zoals dat spel van de Intertoys dat ik had omcirkeld in de reclamefolder en waarvan m’n ouders steeds weer zeiden dat ik het nooit zou krijgen vanwege de te hoge prijs, zodat ik elke keer ruzie kreeg met mijn moeder als ze m’n kamer wilde schoonmaken en die folder wilde weggooien. Tot en met uren dagdromen bij het idee dat ik Justin Bieber of Selena Gomez ooit zou ontmoeten, of verkering zou krijgen met die ene lieve jongen op school die een klas hoger zat, maar nooit aandacht had voor mij. Ik weet ook nog hoe ik maanden kon fantaseren over mijn eerste paar UGGs- of Birkenstocks (ik kreeg van m’n ouders altijd de neppe van Van Haren).
Vrijheid
Er was zelfs een tijd, zo rond mijn achttiende, dat ik elk jaar op nieuwjaarsdag een moodboard maakte voor het hele jaar. Het idee was dat de plaatjes op het bord me elke dag zouden motiveren om aan m’n doelen te werken. Er waren bij mij doorgaans een heleboel plaatjes van Pinterest en reisbestemmingen te zien: mooie stranden, eilanden, de Eiffeltoren en Disneyland Parijs bijvoorbeeld. Maar ook prachtige interieurs (met het oog op een eigen huis ooit), lekkere gerechten (met het doel om meer te koken en etentjes te geven voor vrienden) en prachtige sieraden met oogverblindende steentjes. In een middelpunt van het bord een foto van mijn ultieme droom: een mooie tuin vol hortensia’s en rode rozen in de volle zon met een gezellige bank met tierelantijntjes en een leuke barbecue. Maar ook ‘simpele’ dingen, zoals de vrijheid hebben om me leuk aan te kleden, in de zomer in bikini naar het strand te gaan, een wijntje te kunnen drinken, openlijk een vriendje te kunnen hebben en een feest te kunnen bijwonen stonden erop; want mijn strenggelovige ouders verboden het allemaal.
Kracht
Elke ochtend, als ik mijn vision board zag, voelde ik de kracht om van deze wensen werkelijkheid te maken in elke vezel van mijn lijf. Ik wíst dat er een dag zou komen dat ik alles van mijn bord zou hebben. Ik wist niet hoe, want mijn situatie leek nogal uitzichtloos, maar ik hield me niet zo veel bezig met het ‘hoe’; ik zou hoe dan ook ooit de regie over mijn eigen leven krijgen. En nu, zo’n zeven jaar later, kan ik zeggen dat ik het bijna allemaal heb. Dus ja: ik geloof zeker in de kracht van wensen.
Nieuwe uitdagingen
En ik denk ook dat een gelukkig en gezond mens altijd moet blijven wensen, dromen en fantaseren, want zonder dromen en iets te wensen hebben wordt het leven erg dor. We zouden het heel gek vinden als een kind of een jongvolwassene niets meer te wensen heeft, maar eigenlijk is het net zo gek op elke andere leeftijd. Ik ga mezelf daarom weer uitdagen om wensen te hebben die me de motivatie geven om ervoor te werken, want dat ik nu alles heb van wat ik op mijn achttiende wenste, betekent niet dat ik uitgewenst ben. Ik wil weer ergens voor gaan, zodat ik over nog eens vijf jaar nog steeds kan geloven in de kracht van wensen.
Nieuwe columniste Lale Gül!
Voortaan schrijft Lale Gül (25) in elke WENDY en elke maand op wendyonline.nl een column over haar leven. Ze schreef de autobiografische bestseller Ik ga leven over haar strenggelovige Islamitische opvoeding en het afstand nemen daarvan, waardoor ze brak met haar familie.