Fien is nu een jaar met haar nieuwe lief en ze hebben het goed, maar omdat ze allebei behoefte hebben aan rust en ruimte, wonen ze niet met elkaar samen. En dat ze niet samenwoont vindt de omgeving soms best vreemd…

‘En, wonen jullie al samen?’ Als ik toch eens een euro zou krijgen voor elke keer dat dit me gevraagd is, dan zou ik samen met alle 50 centjes die ik spaar voor iedere: ‘Zijn jullie al bezig met kinderen?’ waarschijnlijk al het begin hebben van een dakkapel. Die trouwens NIET in de planning staat, voor het gevraagd wordt. Je merkt het al: ik vind hier iets van.

Broer van…

Afgelopen 30 april hadden we precies een jaar officiële verkering. Zelf word ik eind juni 31 en hij viert eind september zijn 33e verjaardag. We kennen elkaar eigenlijk al jaren. Hij is horecaondernemer en had vroeger een van de feestcafés waar ik graag kwam. Mijn ex-vriend werkte een tijdje voor hem, een van mijn vriendinnen was heimelijk verliefd op ‘m en uiteindelijk deelden we ook iets wat ons erg bewust maakte van elkaar: kanker. Mijn arts, dokter Fijnheer, was ook de arts van zijn zus, die overleden is. Het gebeurde toen ik aan het revalideren was. Ik bleef leven, zij ging dood. We stuurden elkaar berichtjes. Het was ongelofelijk confronterend, zo’n jonge vrouw in een situatie die zo op die van mij leek. Keihard.

In mijn DM

Hij en ik volgden elkaar altijd wel op de achtergrond. Hij begon een andere grote zaak in de stad, dat werd mijn favoriete plek. We bleven ook maar opduiken in elkaars leven omdat we een aantal gemeenschappelijke vrienden kregen. Ik stelde mijn vriendin Jacky voor aan zijn vriend Bas. Zo kwam het dat een jaar of drie geleden, ik een berichtje kreeg van mijn meneer op Instagram. Hij is niet zo van de social media en kende de term ‘In je DM sliden’ niet, maar dat is wel wat hij deed. Of ik zin had om een koffietje te drinken samen. Ik antwoordde dat me dat leuk leek, als het gewoon voor de koffie was. Ik had namelijk al een relatie. Hij stuurde terug dat hij met een datum zou komen en vervolgens hoorde ik niks meer. Achteraf zei hij dat hij toen het zaadje heeft geplant.

Borrelbox

Misschien is dat ook wel zo. Toen ik tijdens de corona een keer bij Jacky en Bas aan het eten was, vertelden ze dat hij de week ervoor bij ze was langs geweest. Of het niet iets voor mij was, deze man. Nee hoor, zei ik. Dat was denk ik zaadje nummer twee. Het werd geplant ergens ver achterin mijn hoofd. Toen ik een tijdje daarna mijn huis kocht, en Jacky en Bas ook hun eerste huis samen kochten – wilden we dat vieren. Alles was natuurlijk dicht en juist die dag, kreeg ik een mailtje van mijn favoriete horecatent. Ze zouden door de coronasluiting ook borrelboxen gaan bezorgen, ondertekend met zijn naam. Blijkbaar stond ik op een of andere mailinglijst en zo was het mijn beurt in zijn DM te sliden.

Koffiedate

‘Kan dat ook glutenvrij?’, vroeg ik. Waar zo’n allergie toch wel niet goed voor is. ‘Zeker, en hoe gaat het met je?’, kreeg ik terug. We bleven kletsen en toen eindelijk de koffiedate kwam, was het direct gedaan. We zijn sinds die dag in februari vorig jaar nog maar weinig zonder elkaar geweest. Wat heb ik gelachen toen ik later begreep dat hij de kok speciaal op pad had gestuurd en had laten overwerken om mijn box zonder gluten te maken. En ook toen hij zei dat hij me soms in die jaren even ‘ontvolgt’ had. Omdat ‘ie me af en toe zoveel vond, op Instagram.

Levenskunstenaar

Het is een ongelofelijk bijzondere man. Zijn moeder vroeg me tijdens onze eerste ontmoeting wat ik zo leuk aan hem vond. Hij is een levenskunstenaar. Iemand die door en door goed is. Zijn eerlijkheid, kijk op het leven en het gevoel dat om hem heen hangt, heb ik nog nooit bij iemand ervaren. Hij roept iets op in mensen, je wil de beste versie van jezelf zijn en dat gaat in zijn bijzijn moeiteloos. Alle gewone dagen maakt hij bijzonder, alle bijzondere dagen, extra mooi. Dat durfde ik allemaal niet te zeggen, dus vertelde ik haar de versimpelde waarheid: Het is een man die van niks, alles kan maken – en iedereen daarin mee kan nemen.

Niet volgens het plaatje

Het is ook een man die niks doet, zoals ‘het hoort’. Hij doet wat hij voelt en inspireert daar anderen mee dat ook te doen. Luisteren naar wat goed in het moment met veel respect voor een ander. Dingen écht samendoen, omdat je je ontzettend kwetsbaar durft open te stellen. De ander vertelt wat je nodig hebt in plaats van die daarnaar te laten gissen.

Samen maken wij misschien soms keuzes die anderen niet helemaal volgens ‘het plaatje’ lijken te vinden. Zo is hij een man die veel rust en ruimte voor zichzelf nodig heeft. Ik ben er door hem achter gekomen dat ik dat eigenlijk ook heb. We wonen dus samen, in twee huizen. En over een paar weken zelfs in drie. We hebben namelijk ook een seizoensplek op een camping erbij genomen. We noemen het bewust geen ‘latten’ omdat we ons eigen pad willen kiezen en dit is hoe het voelt. Om eerlijk te zijn, denk ik dat wij dit nog heel erg lang op deze manier willen doen. Misschien zelfs wel als er ooit iemand bij komt. En dat lijkt soms vraagtekens van mensen in de omgeving op te roepen. Want wil je dan wel een toekomst ‘samen’? Ik ben nog nooit zo samen geweest als met mijn liefde. In complete gelijkwaardigheid en erg dicht bij mezelf. Soms doen de vragen van anderen me pijn, alsof ze proberen af te wijzen of vraagtekens plaatsen bij wat ons zo dierbaar is. Over de vraag of we met kinderen bezig zijn, heb ik geen goed woord over. Of, hoe, wanneer en hoe vaak er zaadjes geplant worden is een privékwestie tot wij die er niet meer van maken. Zelfs tegenover vrienden. Ik pleit er echt voor mensen hier uit zichzelf over te laten vertellen en er niet naar te vragen. Je weet namelijk nooit hoe de situatie in elkaar steekt. Bovendien zijn er zoveel leukere vragen om te stellen aan iemand in een relatie. Zoals waarom je van diegene bent gaan houden of wanneer je verliefd werd. Wat je graag samen doet en wat je leert van de ander. Vragen waar ik zo een complete boekenserie over zou kunnen schrijven, zelfs na ‘pas’ één jaar.