Bieke woonde samen met haar twee kinderen op Ibiza toen haar leven compleet veranderde: ‘Plotseling moest ik als single mama vechten tegen kanker’

Bieke verhuisde met haar toenmalige man en twee kinderen naar Ibiza. Ze leefde haar droom, maar die droom veranderde compleet. De vader van haar kinderen keerde terug naar Nederland. Corona brak uit en tot overmaat van ramp werd Bieke ziek. Ze kreeg kanker en dat zette haar hele leven op z’n kop.

‘Kanker is een verschrikkelijke ziekte, maar het brengt ook mooie dingen met zich mee. Het is ongelofelijk hoeveel mensen er voor je in de bres springen. Ik werd overspoeld met lieve brieven, kaartjes en berichten. Mijn vrienden maakten mij aan het lachen, zelfs op momenten waarop ik niet meer wist hoe dat moest. Vanwege corona lukte het niet om zomaar op het vliegtuig te stappen, maar ik voelde ze wel bij mij. En op Ibiza heb ik ook zoveel steun gekregen. Wij zijn hier allemaal zonder familie gekomen, dus je bent veel sneller close met elkaar. Mijn vrienden en familie hebben deze vreselijke periode draagbaar gemaakt. Daar ben ik ze dankbaar voor.’

Verliefd op Ibiza

‘Die oneindige liefde voor Ibiza voelde ik al vanaf de eerste keer dat ik er kwam. Op mijn 19^e vloog ik met een vriendinnetje naar het eiland om daar te genieten van onze vakantie. Het waren de mooie strandjes, de rust, de zon, en de vrije mensen die maakten dat ik nooit meer wegwilde. Een paar jaar later werkte ik als reisleidster en heb ik een seizoen op Ibiza gedraaid. In de periode als reisleidster ontmoette ik mijn ex. Samen zijn we teruggegaan naar Nederland en België. We kregen twee kinderen en leken helemaal gesetteld te zijn. Maar die verliefdheid voor Ibiza bleef bestaan. Ik ging vaak terug. En die tripjes duurden steeds langer en langer. Uiteindelijk heeft een arts ons als gezin onbewust overtuigd om permanent te gaan verhuizen. Onze dochter bleek namelijk een aangeboren longafwijking te hebben, en de arts vertelde dat ze beter af zou zijn in een Middellands Zeeklimaat. Alsof het zo had moeten zijn.’

Single mama

‘Met z’n vieren verhuisden we naar Ibiza. Mijn dochter was nog maar twee jaar, dus ze heeft de verhuizing niet bewust meegemaakt. Mijn achtjarige zoon daarentegen wel. Hij vond het in het begin lastig, maar na een paar maanden was hij helemaal gewend. De eerste jaren vlogen voorbij en we creëerden onze eigen wereld op het eiland. Ik zag de kinderen genieten en ik genoot volop met ze mee. Maar hun vader kon dat op een gegeven moment niet meer. Hij miste Nederland en we merkten allebei dat onze relatie op was. We besloten uit elkaar te gaan, maar voor de kinderen deden we alles rustig aan. Toen hij terug was gegaan naar Nederland was ik opeens een single mama van twee kinderen. Maar ik genoot er al snel van. We zijn een hele goede match met z’n drietjes.’

Corona en kanker

‘De bedoeling was dat de vader van mijn kinderen één week in de maand hier zou zijn, maar dat veranderde al snel. Corona brak uit en reizen was niet meer mogelijk. Die periode was ontzettend zwaar omdat je vrienden en familie van het vaste land ineens veel verder weg leken te zijn. De wereld voelde ineens een stuk kleiner. En dat gevoel versterkte alleen maar toen ik plotseling ziek werd. Ik kreeg kanker en die ziekte zette mijn hele leven op z’n kop.’

‘In mijn bovenbeen zat de kanker. Ik ging op een houten bedje zitten in de tuin en voelde opeens een grote bult. Ik dacht dat het een spinnenbeet kon zijn, of een spierblessure. Die dag daarvoor had ik met mijn dochter een radslag in de tuin gedaan. Dat wilde ze zo graag leren. Ik maakte er toch voor de zekerheid een foto van en stuurde het door naar een Nederlandse arts. Normaal gesproken ga je op Ibiza gewoon langs de dokter, maar vanwege corona kon dat niet. De arts zei dat het een spierblessure kon zijn of een trombosebeen. Zo’n trombosebeen zat in de familie dus ik moest door naar de arts op Ibiza. In het ziekenhuis zeiden ze eerst dat het een spierblessure was, en daar vertrouwde ik op.’

Alarmbellen

‘Een paar weken later gingen de cijfers op Ibiza veel beter. Na drie weken wilde ik geopereerd worden aan de blessure. Zo kon ik revalideren in de tijd dat Ibiza nog op slot stond. Ik ging naar het ziekenhuis, niet wetende dat dat bezoekje heel anders zou lopen dan ik dacht. De arts die mijn bult de vorige keer ook had gezien, keek er nog eens goed naar. Zij vertelde dat de bult groter was geworden. Vanaf dat moment gingen alle alarmbellen bij mij af. Ik regelde zelf meteen een echo in de privé kliniek, en toen was het duidelijk. Ik had kanker.’

7f84b7d6 89f9 4172 aa4f a982a6254ec5 Bieke woonde samen met haar twee kinderen op Ibiza toen haar leven compleet veranderde: ‘Plotseling moest ik als single mama vechten tegen kanker’

‘Het ging daarna heel snel. Ik had het geluk dat mijn ouders vlak voor de lock-down hier op vakantie waren. Ze bleven langer en vingen de kinderen op toen ik dat niet meer kon. Ik vloog naar Mallorca voor een biopsie en kreeg vlak daarna mijn eerste chemo. Drie dagen achter elkaar moest ik zeven uur lang aan de chemokuur en dat drie keer. Ik werd echt met de grond gelijk gemaakt. Ik wist niet wat mij ging overkomen en er was niemand die de eerste keren met mij mee mocht gaan. Er was niemand die naast mijn bed mocht staan terwijl ik aan de chemo werd aangesloten.

Afscheid

‘Toen kwam de zomer. Mijn kinderen vertrokken naar Nederland, naar hun vader. Ik wist nog niet of ik eind juli geopereerd kon worden, het was afwachten of de chemo de tumor genoeg zou doen krimpen. Het afscheid nemen van mijn kinderen is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ik wist niet of ik ze ooit terug zou zien. En ook al ben je heel strijdvaardig, er zit altijd een stemmetje achterin je hoofd die je laat twijfelen. Ik probeerde me sterk te houden voor ze. Ik wilde dat ze een hele leuke en onbezorgde tijd zouden krijgen in Nederland. Mijn familie en vrienden in Nederland bleven ze vertellen hoe sterk ik was en mijn kinderen vertrouwden daar volledig op.’

‘Mijn zoon Milo wilde na twee weken weer terug. Hij heeft het wat meer meegekregen. Samen met mijn moeder is hij teruggekomen op Ibiza. Hij is in korte tijd zo volwassen geworden. Hij zorgde voor mij en voor zijn kleine zusje, en soms vind ik het moeilijk als ik daarop terug kijk. Als hij nu tegen mij snauwt omdat hij de afwas niet wil doen, geniet ik daar stiekem van. Hij kan toch nog zo’n heerlijk vervelende puber zijn.’

Verwerkingsproces

‘Na de operatie moest ik herstellen en in oktober kreeg ik de bestralingen. Het was een heftige en intensieve tijd, maar inmiddels gaat het veel beter met mij. Eind januari kreeg ik voor het eerst schone scans en dat was een enorme opluchting. Vanaf het moment dat ik ziek werd, kreeg ik een enorme strijdkracht. Er was geen andere optie dan dat ik mijn kinderen zou zien opgroeien. En toen ik schoon werd verklaard was ik enorm opgelucht, maar toen kwam de emotie. Het hele mentale verwerkingsproces begon, en daar moest ik aan werken.’

Dankbaar

‘Inmiddels ben ik steeds meer aan het genieten. M’n leven stond compleet stil, maar heel voorzichtig gaat alles weer leven. Ik moet nog flink revalideren. De kanker heeft mij een handicap gegeven en ik zal heel veel niet meer kunnen doen. Maar aan de andere kant brengt zo’n vreselijke ziekte ook lichtpuntjes met zich mee. De liefde van mijn vrienden en familie heb ik heel erg gevoeld. Ik was niet alleen, ondanks dat ze niet altijd bij mij konden zijn.’

‘Het enige wat ik wilde in de periode dat ik ziek was, was mijn kinderen zien opgroeien. Die kans heb ik gekregen en daar ben ik zo dankbaar voor. Ze zijn alles voor mij. Je weet natuurlijk nooit hoe de toekomst eruit komt te zien. Het enige wat zeker is, is de tijd die je nu hebt. En ik geniet er elke seconde van.’

Op haar Instagram-account deelt Bieke haar leven als ‘kankermoeder op flipflops’: @kankermoeder_op_flip_flops

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Bieke (Bibi) (@kankermoeder_op_flip_flops)

Winkelwagen