Iris was 26 jaar toen ze plotseling tijdens een tennistraining een hartritmestoornis kreeg. Ze schrok enorm, maar besloot het niet te laten onderzoeken. Pas toen ze steeds vaker te maken kreeg met hartritmestoornissen, ging ze naar de dokter. Na veel onderzoeken in het ziekenhuis kwamen de artsen erachter dat er een gat van twee centimeter in het hart van Iris zat. Een operatie was cruciaal om de levensverwachting van Iris zo min mogelijk te beperken.
‘Het was op vakantie met mijn vriend toen ik realiseerde wat ik de afgelopen tijd had meegemaakt. We zaten samen op een terrasje in Valkenburg. Met een glas rosé in mijn hand keek ik naar alle mensen die voorbij liepen. Ik dacht terug aan de periode dat ik ziek was, en aan alle lieve vrienden die achter mij stonden. Ze waren er om het leven met mij te vieren, ook toen ik even niet meer in de toekomst durfde te kijken. Met een glimlach op mijn gezicht pakte ik de hand van mijn vriend vast. Ik keek hem aan en hij glimlachte voorzichtig terug. Hoe pijnlijk het leven ook kan zijn, op je meest kwetsbare momenten realiseer je hoe waardevol de band met je vrienden en familie is.’
Hartkloppingen
‘Mijn hele leven ben ik al actief geweest. Ik werkte veel, sportte graag en ik ging vaak naar feestjes. Ik raakte snel moe, maar dat is altijd al zo geweest. Na schooltijd sliep ik standaard een uurtje bij, en met het uitgaan haakte ik om 2 uur ‘s nachts al af. Ik vond het niet gek, het hoorde gewoon bij mij. Maar toen ik plotseling een hartritmestoornis kreeg, veranderde alles. Ik stond die dag op de tennisbaan en ik zat middenin een wedstrijd. Ik was volledig gefocust op het spel, toen ik ineens een schok door mijn lichaam voelde. Mijn hart klopte steeds iets harder en ik voelde meteen dat dit niet goed was. Hoe eng dat moment ook was, na twintig seconden was het alweer weg. Ik voelde me raar, maar naar mijn idee kon het niks ergs zijn. Ik was nog te jong om hartklachten te krijgen, tenminste dat dacht ik.’
Uitslag
‘Steeds vaker kreeg ik last van een hartritmestoornis en ik besloot toch naar de huisarts te gaan. Ik kreeg meteen een doorverwijzing naar het ziekenhuis bij mij in de buurt. De artsen deden verschillende onderzoeken, waaronder een echo van mijn hart. Niet veel later werd ik door het ziekenhuis opgeroepen om op gesprek te komen. Mijn moeder ging met mij mee. Van de auto tot aan de wachtruimte waren we nog grapjes aan het maken. De sfeer was heel relaxed omdat we nog steeds dachten dat er niks aan de hand zou zijn. Als ik daar nu op terug kijk was dat een hele naïeve gedachte. Dat onbezorgde gevoel veranderde namelijk meteen toen ik tegenover mijn arts in het ziekenhuis zat. Ze vertelde dat ze geen goed nieuws had. Uit de onderzoeken bleek dat mijn rechter hartkamer twee keer zo groot was dan zou moeten. Daarnaast was er een MRI-scan nodig voor verder onderzoek. Ik was in shock toen ik dat hoorde. Hoe kon ik dit nooit gemerkt hebben?’
Uitstel
‘De dagen erna gingen heel snel voorbij. Er werd een MRI-scan gemaakt en daaruit bleek dat er een gat van twee centimeter in mijn hart zat. In een vervolgafspraak vertelde de arts dat ik een operatie aan mijn hart via mijn lies zou krijgen. Dit had wel risico’s, want als het niet goed zou gaan, moest ik een openhartoperatie krijgen, en dat kon best gevaarlijk zijn. Gelukkig was de kans groot dat de operatie via mijn lies goed zou gaan. De datum was ingepland, en ik kon niks anders doen dan wachten op de dag van de operatie.’
‘De operatie zou eind maart 2020 plaatsvinden. Op mijn werk had ik alles goed voorbereid en iedereen om mij heen had ik op de hoogte gebracht. Maar twee dagen voor de operatie werd ik afgebeld. In verband met corona kon de operatie niet doorgaan. Er werd een nieuwe datum gepland, maar ook die datum werd uiteindelijk uitgesteld. Mentaal was dat enorm zwaar. Ik leefde naar de operatie toe, hoe bang ik ook was. Het vertrouwen in mijn lichaam was ik kwijtgeraakt. Maar ondanks die angst keek ik uit naar de operatie. Ik wilde weer alles kunnen doen zonder twee keer na te hoeven denken of het verstandig was. Maar daarvoor moest de operatie achter de rug zijn. Er werd voor de derde keer een nieuwe dag gepland, en gelukkig ging die datum door.’
Operatie
‘In mei 2020 werd ik geopereerd. De avond voor de operatie nam ik afscheid van mijn familie en ging ik met mijn vriend naar het ziekenhuis. Ik was bang om ze nooit meer te zien, maar gelukkig stelden mijn ouders me gerust. De operatie zou slagen, wat er ook gebeurde. Ze stonden er wat meer nuchter in. Samen met mijn vriend liep ik het ziekenhuis binnen en werd ik begeleid naar de kamer. Toen ik ook van mijn vriend afscheid nam leek het allemaal te beginnen. Die avond viel ik al snel in slaap en voor ik het wist was het de volgende ochtend. De ochtend van de operatie. Door alle hectiek weet ik hier niet veel meer van. Ik werd rond acht uur in slaap gebracht zodat de operatie kon beginnen. De artsen hebben met een slangetje een soort parapluutje tegen het gat in mijn hart geplaatst. Door dat parapluutje kon het bloed niet meer naar mijn andere hartkamer stromen.’
Een paar uur later werd ik heel langzaam wakker op de kamer. Ik deed mijn ogen open en het eerste waar ik aan kon denken was dat ik nog leefde. De operatie was geslaagd. Het gevoel wat er toen door mij heen ging is met geen woord te beschrijven. Die angst om dood te gaan verdween meteen en werd vervangen door een heel gelukkig gevoel. Ik leefde nog.’
Mooie toekomst
‘Inmiddels zijn we meer dan een jaar verder, en ik kan niet anders zeggen dan dat het super goed gaat. Twee dagen na de operatie aan mijn hart mocht ik naar huis en het herstel thuis ging heel snel en voorspoedig. Ik raak nu minder snel moe en mijn conditie is beter dan ooit. Mijn rechter hartkamer is nog steeds te groot en de artsen weten niet of dit nog goed zal komen. Ik heb daardoor meer kans op hartritmestoornissen dan iemand anders en ik zal mijn hele leven onder controle blijven staan. Maar ik kan dankzij de operatie weer alles doen wat ik vroeger ook kon. Ik heb geleerd om weer op mijn lichaam te kunnen vertrouwen en daar ben ik dankbaar voor. Het klinkt heel cliché, maar ik geniet nu veel meer van de kleinere dingen omdat ik realiseer dat het zomaar anders zou kunnen lopen. Iedereen had dit kunnen overkomen, hoe gezond je ook bent. Ik leef nu zoveel bewuster en ik kijk uit naar de mooie dingen die de toekomst te bieden heeft.’
Lees ook deze levensechte verhalen:
