Net terug is Fien Vermeulen, van de eerste vakantie met haar nieuwe vriend. En hoe fijn was het om te ontdekken dat ze alles tegen hem durfde te zeggen, ook de dingen die ze het aller lelijkst vindt van zichzelf. 

Ik ben weer terug. Drie weken lang heb ik door Europa rondgetrokken met een oude Volkswagen bus. Dan bedoel ik niet zo’n hip, vintage geval, maar echt eentje die zo oud is dat je hem de heuvels bijna op moet duwen. In ons geval betekende dat, dat hij helaas één Toscaanse berg echt niet op kwam. De meneer van de Agriturismo (een boerderij waar je ook kunt slapen) is ons komen halen op de helft. Het was ook een avontuur voor ons bussie daar, in z’n eentje een paar nachtjes in een Italiaanse berm.

Maar goed. Ik ben weer terug. Van de eerste vakantie met mijn nieuwe vriend. Met een tent, die we hebben opgezet ten overstaan van een aantal Nederlandse gezinnen in Straatsburg, die dat maar al te leuk vonden om te bekijken. We blijken inderdaad net zo goed te kunnen samenwerken als ik al dacht. Hebben keihard gelachen toen we het bussie, schuin, op een Zwitserse berg hadden geparkeerd en op een te groot luchtbed sliepen achterin. Mijn meneer is zeker veertien keer wakker geworden met zijn wang tegen het raampje gedrukt en mijn billen tegen zijn borstkas. Het was erg krap en we vielen steeds weer naar beneden. De tranen rolden ook over mijn wangen toen we samen een paar flessen wijn opgedronken hadden en hij me letterlijk de tent in moest gooien. Zelfs een beetje verliezen in het mooiste casino van Europa in het Duitse Baden Baden was geen probleem meer toen iedereen gek keek naar mijn slippers en zijn geleende jasje dat veel te groot was want ja, wij kwamen van een camping. En toen we midden in de nacht een keer wakker werden en we: pfffffffffffffffft hoorden, en langzaam op de grond zakten, plaste ik bijna in m’n pyjamabroek.

Klimmen met hoogtevrees

We zijn stiekem door Pisa heen gereden, onze kans afwachtend tot we de bus, illegaal, recht voor de toren konden parkeren om er een foto van te maken. Doen alsof we domme toeristen waren die de regels niet begrepen. We hebben geleerd dat een cappuccino aan de bar goedkoper is dan eentje aan een tafeltje binnen, die dan weer goedkoper is op een terras. ’s Ochtends wisten we niet wat we die dag mee zouden gaan maken en waar dat eventueel zou zijn, want alles ging op de bonnefooi. Daarnaast heb ik kaas leren eten, dat is niemand anders ooit met me gelukt. En we hebben een urenlange trekking gedaan. Zo’n tocht door de bergen tot boven de wolken. De laatste twee uur heeft hij me omhoog getrokken met mijn ogen bijna dicht omdat we er achter kwamen dat ik toch hoogtevrees bleek te hebben. Niet handig op een bergkam op 3600 meter in de sneeuw. Kwamen we als enige amateurs boven zonder stokken, echte wandelschoenen en in veel te koude kleding. Daar, in die hut, hebben we zijn 32^steverjaardag gevierd. Onder zes dekens in een slaapzaal met warme chocomel met rum. De eerste van zijn verjaardagen samen.

Alles zeggen

We hebben één keer gekibbeld over het inruimen van de bus. En hij moest heenstappen over de moeite die hij er zelf mee heeft, dat hij af en toe helemaal niks wil. Geen gepraat, geen geknuffel, geen mens om zich heen, geen buiten, gewoon – niks. Da’s best lastig, met zijn tweeën. Vond hij vooral, omdat hij bang was dat ik het stom zou vinden. Vond ik dus niet. Ik heb geleerd dat ik geen doekjes om dingen moet winden. Alles wat ik moeilijk vind, kan ik zeggen. Hoe zeer ik ook het gevoel heb dat ik hem daarmee onnodig belast en hij het niet wil horen. Ik mag geen excuusverhalen meer ophangen, maar moet mijn ziel binnenstebuiten durven keren. Alle dingen die ik het aller lelijkst vind aan mezelf, ook gewoon zeggen. Want ik leerde deze vakantie nog een stukje meer: dat dat mag. Dat hij het zelfs fijn vindt. En ik eigenlijk ook.

Er zijn zoveel verhalen, dat ik wel zes van deze blogs zou kunnen schrijven. De korte samenvatting is dat dit mijn lievelingsvakantie was. Zoveel mooie herinneringen, zoveel avonturen en alles was samen de eerste keer. Om eerlijk te zijn, ben ik er nog steeds van aan het bijkomen. Want naast dat het geweldig was, vond ik het ook best wel pittig.

In het rood

Op deze vakantie kwam ik erachter dat ik van te voren te ver in het rood ben gegaan. Mezelf toch, ondanks alle goede pogingen, teveel heb uitgeput. Ik was eerst een week ziek voor we weg konden. Eenmaal op weg, kon ik alles de eerste dagen maar moeilijk loslaten. Ik voelde me gestrest, opgejaagd. Hij ook. We hebben eigenlijk de eerste dagen vooral veel geslapen. Ik heb ook veel gehuild en moest toch nog een hoop meer verwerken dan ik dacht. Het was denk ik heel goed, want we hadden het alle twee. Samen keken wat er anders zou kunnen als we weer thuis zouden komen. Alle clichés kwamen boven in die gesprekken, maar dat maakte het niet minder waardevol. Regelmatiger vakantie nemen, want dat hadden we eigenlijk allebei al anderhalf jaar niet meer gedaan. Vaker ‘nee’ durven zeggen tegen anderen, omdat het ‘ja’ zeggen is tegen jezelf. Minder plannen, prioriteiten stellen. Het voelde vooral zo fijn, dat we dit allemaal samen besproken en besloten hebben. We zijn nu een weekje thuis en het voelt bijzonder, hoe zeer we nu samen zijn en elkaar supporten, alsof er een geheim pact is tussen ons waar niemand bij kan.

En om er nog maar een te noemen die ook zo waar zijn: even afstand van ons leven thuis, gaf ons zoveel nieuwe perspectieven. En vooral: samen kun je zoveel meer dan je denkt.

Over Fien

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen. 

Volg ook haar leuke Instagramaccount:

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Fien Vermeulen (@fienvermeulen)

En lees hier al haar columns.Fien schrijft ook een column in elke WENDY -special!

Neem een abonnement op de WENDY-specials

En ontvang vier nummers voor € 17,50