Zonder jou. Yvonne verloor haar vriend en haar moeder bij een auto-ongeluk in Turkije: 'Het blijft een groot zwart gat'

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Hoe ga je weer verder. Yvonne Denies verloor zowel haar moeder als haar vriend bij een auto-ongeluk in Turkije. Wat er is gebeurd is voor haar een groot zwart gat.

‘Het laatste beeld dat ik heb van mijn moeder is het moment dat ze de deuren uitkwam op het vliegveld van Izmir. Ik werkte destijds als reisbegeleider in Turkije en mijn moeder kwam me na lange tijd opzoeken. Ik weet nog hoe blij we waren om elkaar te zien. Dit beeld is pas maanden na het ongeluk teruggekomen, toen ik uit coma was gekomen en in het revalidatiecentrum zat. Wat er na de ontmoeting op het vliegveld is gebeurd is een groot zwart gat en weet ik alleen van horen zeggen. We reden terug naar Bodrum, waar ik gestationeerd was en onderweg is een auto frontaal op ons gereden. Mijn vriend reed en mijn moeder zat links achterin; zij hebben de grootste klap opgevangen en waren op slag dood. Ik heb het overleefd, maar mijn lichaam is zwaar beschadigd geraakt. Mijn heupen en bekken waren verbrijzeld, ik had een klaplong, gebroken ribben, zware hersenschudding, zenuwletsel, knieletsel, uitval in mijn onderbeen en voet en overal wonden. In Turkije ben ik in het ziekenhuis in coma gebracht en met een ambulancevliegtuig ben ik terug vervoerd naar Nederland. Tien dagen later ben ik uit de coma gehaald.

Toen ik uit coma werd gehaald kreeg ik te horen dat mijn moeder was overleden. Ik begreep het niet en dacht dat mijn moeder was omgekomen bij een vliegtuigongeluk en er werd gedacht dat ik psychotisch was. Ik kon me niets meer herinneren, het ongeluk was een groot zwart gat en is dat nog steeds. Na twee weken heb ik op een brancard de crematie van mijn moeder kunnen meemaken, maar ik kon niet bevatten dat het mijn moeder was die in die kist lag. Mijn vriend was Turks en is begraven in Turkije. Pas toen ik na een lange revalidatieperiode weer een beetje op de been was, ben ik naar Turkije gegaan om afscheid van hem te nemen. Het is ontzettend heftig geweest om in één klap de twee mensen van wie je het meeste houdt kwijt te raken. Maar dat besef kwam pas toen ik na het ziekenhuis in een revalidatiekliniek werd opgenomen, pas daar ontwaakte ik stukje bij beetje. Ik moest zoveel wat ooit vanzelfsprekend was opnieuw leren. Pas zeven maanden na het ongeluk kon ik weer mijn eerste passen zetten. Het was overleven, puur overleven. Het was alsof ik in een droom leefde, of beter gezegd: een nachtmerrie.’

Moeder

‘Mijn moeder was mijn alles voor me. een warme en liefdevolle vrouw, die ondanks haar eigen kwetsuren er altijd voor mij probeerde te zijn. Ik dank haar voor de mens die ik ben geworden. Mijn ouders waren gescheiden en mijn moeder en ik hebben samen veel doorstaan. Elke week schreef ik haar vanuit Turkije wel een brief en we belden veel met elkaar. Ik vertelde haar ook over mijn nieuwe vriend. Hij was de eerste man die door de maskers die we allemaal op hebben kon heen kijken, zich niet liet afschrikken en moeite heeft gedaan om mij ten diepste te leren kennen. Waardoor mijn kern meer zichtbaar werd. Hij heeft mij geopend door wat hij zag lief te hebben. Dat maakt hem voor mij heel bijzonder. Hij was ambitieus, vlijtig en sprak vloeiend Duits omdat hij in Duitsland had gestudeerd. Zijn oudste broer was ook door een auto-ongeluk omgekomen en zijn moeder was overleden aan een ziekte. Hij ligt begraven naast zijn moeder en broer. Omdat ik geen vlucht had die dag zou ze eigenlijk met een collega van mij meerijden, maar mijn vriend vond dat we zelf naar het vliegveld moesten gaan. Als we dat niet hadden gedaan, was het heel anders gelopen.

Na het ongeluk kwam ik in een identiteitscrisis terecht. Wie was ik nog, wie was mijn familie, wat was mijn geschiedenis? Ik ben veel gaan reizen om mezelf weer terug te vinden en dat was heel helend. Ik kwam ook weer in contact met mijn vader, terwijl ik hem al lang niet had gezien. Op mijn dertigste verjaardag kwam hij aan met dertig rozen en hoewel ik het moeilijk vond om hem weer toe te laten in mijn leven, hebben we toch nog een goede band kunnen opbouwen in de laatste jaren van zijn leven – in 2017 overleed hij. Langzamerhand lukte het me om weer een leven op te bouwen. Helaas heb ik in 2017 twee operaties ondergaan waardoor ik in een medische mallemolen terecht ben gekomen. Tijdens de ene operatie besloot de arts zonder overleg de stand van mijn voet te veranderen en sindsdien heb ik ontzettend veel pijn en een grote open wond. Bij de andere operatie zijn spieren in hals en armen aangetrokken met pijn en een bewegingsbeperking in mijn hals tot gevolg. Voor mijn hals heb ik een hersteloperatie ondergaan, maar mijn hals ziet er nu gehavend uit. Aan mijn voet ben ik al verschillende keren in Duitsland geopereerd, maar omdat er geen hersteloperatie is uitgevoerd leef ik nog steeds dag in dag uit met enorme pijnen. De fouten tijdens de operaties hebben voor allerlei andere klachten gezorgd en ik ga van het een na het ander. Had ik eerst een pijnfactor van twee door het restletsel na het ongeluk, nu is het elke dag 10-plus. Ik heb geprobeerd om deze artsen aan te spreken op hun fouten en heb een klacht ingediend bij het ziekenhuis, maar artsen wordt veelal de hand boven het hoofd gehouden. Ook bij de geschillencommissie was er niemand die voor mij opstond. Het is al een lange strijd en ik heb er een boek over geschreven: Een strijder voor waarheid en leven. Ik heb het opgestuurd naar verschillende ministers en ook naar patiënten federaties. Met mijn boek wil ik aan de kaak stellen hoe de medische wereld in Nederland in zijn werk gaat. Helaas heb ik nog geen reactie mogen ontvangen. Ik voel me al jaren in de kou gezet. Alles wat ik heb meegemaakt wordt nog versterkt door deze medische missers waardoor ik na lang revalideren om mijn lichaam meer onder controle te krijgen, alsnog met ontzettend veel pijn moet leven. Ook hoop ik alsnog een medisch specialist te vinden die een hersteloperatie zou willen uitvoeren. De pijn en het ongemak zijn vaak zo erg. Ik dacht dat het me na het ongeluk was gelukt om mezelf er weer bovenop te helpen, maar er is weinig meer over van het reislustige, energieke en actieve mens dat ik nog niet zo lang geleden was.’

Lees ook deze afleveringen van Zonder jou:

Zonder jou. Susanne verloor haar zoon van achttien aan botkanker: ‘Matthijs kreeg iets bovennatuurlijks over zich’

Zonder jou. Marieke en Marieke verloren allebei jong hun man aan zelfdoding: ‘Het verdriet wordt niet kleiner, maar het leven wel weer groter’

En lees hier alle afleveringen.

Nieuwe Wendyspecial

In de nieuwe winterspecial van Wendy vind je een extra bijlage van 32 pagina’s met verhalen over rouw en verlies. Koop hem in de winkel of via deze link.