Onze blogger Marceliene woont in Nieuw-Zeeland en deelt haar ervaringen vanaf de andere kant van de wereld met ons. Hoe ver het ook is, na de vreselijke gebeurtenis op 15 maart in Christchurch staat de hele wereld even stil. Vandaag deelt Marceliene haar verhaal over de impact van de vreselijke aanslag in Nieuw-Zeeland.
Nieuw-Zeeland
‘Het land van ongerepte natuur, bergen vol sneeuw, vulkanen, gletsjers, gijsers, bossen, stranden en glooiende Teletubbie landschappen vol met schapen. Het land van de haka en inheemse kleurrijke vogels. Het land dat je in één adem noemt met Australië omdat een studievriendin die wél kon sparen daar ging backpacken en rondreed in zo’n tof campertje. Het land waarvan je misschien ooit, toen je na de langste vlucht van je leven, met een gigantische jet leg eindelijk aan een koud Chang biertje in Azië zat, dacht; ‘Nog 12 uur vliegen?!! Nee bedankt..’. Heel veel verder naar rechts op de wereldkaart kun je ook bijna niet. Het land waar wij nu al zes maanden wonen en waar ik mij elke dag meer thuis voel. Een van de veiligste landen ter wereld..’
Angst
‘Al weken probeerde ik weer een leuke blog te schrijven, maar het lukte gewoon niet. Helaas maakt het niet uit waar je ter wereld bent. Overal kan iets gebeuren waar je geen invloed op hebt en waar je met een gevoel van onmacht en verdriet mee om moet proberen te gaan. Zo was 15 maart een donkere dag in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Een 28-jarige man met een wapen stormde een moskee binnen. Gelovig of niet, het is een plek waar mensen van vlees en bloed, moeders, vaders, opa’s, oma’s en kinderen met emoties en gevoelens samenkomen en zich veilig horen te voelen. Binnen enkele minuten zorgde de schutter ervoor dat de hele wereld weer met verbijstering, angst, boosheid en ongeloof naar het nieuws keek. Nog geen week later ook het drama in een tram in Utrecht. Ver van je bed, maar ook heel dichtbij, aan welke kant van de wereld je ook zit.’
Impact
‘Op mijn werk in een restaurant merkte ik dat veel gasten er niet over praatten. Het is gebruikelijk om hier mensen te begroeten met “Hi, how’s it going?”. Het bizzare was, de eerste dagen leek het alsof mensen in een soort ontkenning zaten. Een terroristische aanslag is nog nooit eerder voorgekomen in dit land en het gevoel van “ons land is veilig, de rest van de wereld is ver van hier vandaan” heerst hier vrij sterk.
Waar terreur bedoeld is om angst en haat te creëren, kwam de Nieuw-Zeelandse bevolking juist nader tot elkaar. Indrukwekkende Haka’s (een Maori ceremoniële dans om de trots, kracht en eenheid van een groep te tonen) werden door zowel jonge scholieren als stoere motorrijders uitgevoerd en minister-president Jacinda Ardern wist de emoties van velen prachtig te verwoorden.’
‘Welke woorden kunnen de pijn van 50 vermoorde mannen, vrouwen, kinderen en velen gewonden beschrijven? Welke woorden kunnen het verdriet beschrijven van een stad die al zoveel heeft meegemaakt?’ ‘De verhalen van de slachtoffers en hun familie zijn nu onderdeel van ons en zullen voor altijd bij ons blijven. They are us’. Laat het vechten tegen terrorisme niet alleen aan de regering over. Wij bezitten allen zelf die kracht, met onze woorden en daden, in onze dagelijkse levens en in de manier waarop wij vriendelijkheid tonen’.
De kracht van jezelf
‘Wees lief voor anderen, en wees ook lief voor jezelf. Ieder heeft een eigen verhaal, en, in het Engels zo mooi gezegd ‘everyone is fighting their own battle’, ieder vecht zijn of haar eigen gevecht. Onwetendheid en vooroordelen zorgen vaak voor onbegrip. Wat zou het toch fijn zijn als verdraagzaamheid en tolerantie een norm waren en men elkaar in hun waarde kon laten. Als we allemaal hetzelfde zouden vinden en kunnen, zou de wereld toch ook hartstikke saai zijn?! Niemand zou meer iets van elkaar kunnen leren en geen enkel gesprek zou nog een indruk op je achterlaten. Het klinkt misschien een beetje als een sprookjeswereld, maar ik geloof hierin! Haat kost meer energie dan liefde en een betere wereld begint bij jezelf.’
Carpe Diem,
x Mars
