Radiopresentatrice Fien Vermeulen is single en heeft sinds kort haar eigen plek onder de zon bemachtigd. In haar column beschrijft ze het moment waarop ze besefte dat ze er nog is. Acht jaar geleden had ze niet durven dromen dat ze ooit zelf een huis zou kopen. Een nieuw hoofdstuk begint, één waar ze trots op is. 

Wennen aan nieuwe plekken vind ik lastig. Ik woon inmiddels zo’n vijf jaar in mijn huurhuis en pas sinds anderhalf jaar ben ik er graag. Als ik daarvoor dacht: ik wil naar huis, bedoelde ik nog steeds het thuis bij mijn ouders. Ik denk dat het komt omdat mijn relatie, waarmee ik eerder samenwoonde, strandde en ik dus een nieuwe woning nodig had. Ik kwam mijn huidige huurhuis als eerste tegen, belde de makelaar en vertrok. Alles om het zo snel en pijnloos mogelijk te laten verlopen voor Jelle, die het verdiende om door te kunnen gaan. Altijd had ik in mijn hoofd: hier zit ik eventjes. Als een soort opvanghuis voor mezelf, waar ik weg zou gaan zodra ik toe was aan de volgende stap. Dit was mijn eerste eigen plek waar ik woonde, sinds ik ziek ben geweest. Toen ik aan de beterende hand was, verhuisde ik vanuit mijn ouders huis, naar Jelle. Ergens denk ik dat dit huis me altijd heeft doen herinneren aan een periode waar ik met zeer gemengde gevoelens op terugkijk. Ik heb er nooit een thuis van willen maken in mijn hart.

Eerste eigen woning

Nu zit ik op de grond van mijn eerste eigen woning. Mijn laptop op mijn schoot, een kaarsje naast me en verder is er helemaal niks. De sleutels heb ik net gekregen. De sleutels naar een nieuw hoofdstuk. Het is hier stil, ik weet nog niet eens waar alle lichtknoppen zitten, reed er net al verkeerd naar toe en liep de kast in, in plaats van de wc. En toch, ben ik al thuis. Toen de makelaar net vertrok, de vorige eigenaar me achterliet met bloemen die ik in een plastic theekopje had gezet en ik beneden in de winkel wat boodschappen had gehaald, kwamen opeens de tranen. Dit is van mij en ik zit er nog zeker dertig jaar financieel aan vast. Ze gaan er dus allemaal vanuit dat ik er over dertig jaar nog ben. Ik ben er nog. Opeens voel ik het. Acht jaar geleden had ik niet gedacht dat ik hier nog zou zitten. Zeven en een half jaar geleden plande ik nu mijn begrafenis, omdat ze dachten dat ik er niet meer uit zou komen. En nu zit ik hier, in mijn eerste zelf gekochte, lege huis. Mijn thuis voor de komende jaren. Geen tijdelijke woning, geen tikkende klok en alles wat ik erin stop, is mijn toekomst.

Geluk en verdriet zijn samen één

Ik kijk naar mama in mijn vensterbank. Ze heeft een papieren bordje met Thais eten op schoot. Daar zit ze dan, in mijn huis. Mama was al dagen zenuwachtig, want zij heeft het nog niet gezien. Papa ging mee bij mijn bezichtiging. Mama heeft alweer behoorlijk wat haartjes, een mooi witgrijs biljartballetje. Ik kijk graag naar haar en zeker nu. Wat kan het leven toch gek lopen, bedenk ik me. Eén van mijn beste vriendinnen Caro, heeft net ook een huis gekocht met haar vriendin. Caro’s moeder is precies drie jaar geleden uit het leven gestapt. Haar moeder komt niet eten in de vensterbank. Ze is daar boos om en verdrietig. Die van mij zit hier. Ziek weliswaar, maar zo trots als een pauw. Ze is moe, de stress van mijn huis, haar kleinzoon in het ziekenhuis en haar eigen behandeling is van haar gezicht af te lezen. En toch. Ik denk aan Caro, en aan hoe Maria het gevonden zou hebben om op bezoek te komen in het huis dat haar dochter heeft gekocht met haar partner. Waar ze hopelijk het kindje zullen krijgen wat ze zo graag willen verwelkomen. De kleinzoon of dochter die Caro nooit aan haar gaat voorstellen. Wat is het leven toch een achtbaan. Geluk en verdriet zijn samen één, maar wat kost dat toch soms een moeite om te accepteren. Een cocktail die bij elke slok een andere smaak heeft.

Samen zijn

In dit huis hebben twee gezinnen hun start gemaakt. Beide zijn ze vertrokken toen hun kinderen kleuters werden. Zal dat bij mij ook zo gaan? Elke centimeter ga ik leren kennen, want het moet behoorlijk worden opgeknapt. Samen met mama loop ik een rondje door het huis. Ik laat haar zien wat mijn plannen zijn. Boven komen we in een mooi kamertje met uitzicht over het Amersfoorts dakenlandschap. “Dit is de logeerkamer, toch?”, vraagt ze. Ik knik. Mama krijgt een lach op haar gezicht. “Weet je nog dat je als tiener vaak bij mij in bed kwam slapen?”. Ik weet het nog. Zo groot voelde ik me, maar toch ook soms nog zo klein. Ik voel het nu weer. Ik ben zo blij dat ze er is, dat we er samen zijn. Er rolt een traan over mijn wang. Als ze zich omdraait, gloeit mijn hart van trots wanneer ze zegt: “Het wordt vast een prachtige kamer, maar misschien kom ik als het af is gewoon lekker bij jou in bed logeren”.

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft Fien Vermeulen een blog voor wendyonline.nl. Eind vorig jaar verscheen het boek van Fien: Het Regent Zonnestralen. Kijk voor meer informatie op de site.

Lees ook deze columns van Fien Vermeulen:

Fien over het alleen kopen van een huis 

Fien over waarom je niet meteen doelen moet verbinden aan je dromen