Toen Fien Vermeulen kanker kreeg, verloor ze ook de controle over haar leven. Nu ze beter is heeft ze de neiging ontwikkeld overal controle op te willen houden. Op het aantal calorieën dat ze eet, haar financiën…Maar een fijne ontwikkeling vindt ze dat niet.
Een freak kun je me rustig noemen, op het gebied van controle. Soms app ik vriendinnen voor we samen eten, of ze me foto’s willen sturen van de etiketten van alle boodschappen. Dan kan ik zelf even checken of er écht geen gluten in zitten. Onbeleefd eigenlijk. Ze weten al jaren dat ik allergisch ben en je zou kunnen zeggen dat ze op deze leeftijd zelf wel kunnen lezen.
Bij mijn ziekenhuisafspraken moet alles gaan zoals altijd. Zoals ik het gewend ben. Het moet zo gaan om te zorgen dat ik de kansen minimaliseer op een andere uitslag. Als de afspraak op een donderdag is om 10:00 uur en mijn moeder meegaat, moet het zo gaan dat we elkaar ontmoeten voor de ziekenhuisingang en dan samen naar binnenlopen, de linker lift nemen, we precies 2 minuten voor de afgesproken tijd voor de balie staan, zij in de wachtkamer aan mijn linkerkant zit en dokter Fijnheer uit de rechterkamer komt met het mooie raam. Dan denk ik te weten dat ik een goede uitslag krijg. Het ging 1 keer niet op die traditionele manier, en toen was de uitslag ook slecht.
Controle over eten
Er is een periode geweest nadat ik ziek was, dat mijn ouders zich zorgen begonnen te maken over mijn eetgedrag. Het enige wat ik nog wilde was rauwkost. Als een maniak telde ik de calorieën in alles wat ik at, wilde ik niet meer bij andere mensen eten omdat ik daar niks af kon wegen en verplichtte ik mezelf tot beweging. Het stopte toen mijn lievelingsverpleegster Mirjam ingeschakeld werd en me een uitbrander gaf. Wat ik in godsnaam aan het doen was met een lichaam dat moest herstellen en alle extra energie die het kon krijgen, nodig had. Toen werd ik wakker.
Momenteel spaar ik voor een huis. Elke maand probeer ik zoveel mogelijk opzij te zetten. Elke euro die ik overhoud, gaat naar die rekening. En dan bedoel ik ook, elke euro. Een tijdje terug dronk ik een kopje koffie met een vriendinnetje. Ze liet me een stukje van haar nieuwe BH zien, een hele mooie zwarte van kant. Ik dacht aan het vodje dat ik zelf aan had. Die was ooit wit, nu verwassen in een soort vaal beige kleurtje. Ik begon me dingen af te vragen. Waarom vond ik het toch zo moeilijk om iets voor mezelf te kopen? De laatste keer dat ik gewinkeld heb, moet zeker een jaar geleden zijn geweest. Waarom doe ik toch zo panisch over financiën? Waarom heb ik zonder dat iemand het weet 3 schema’s en Excelsheets? Ik erger me eraan, dat ik 1 vriendin heb die vindt dat ik nooit mag zeggen dat ik geen geld heb als ze uiteten wil. Tuurlijk, ik heb een goede baan. Ik ben absoluut geen krent en deel graag uit, maar als het gaat over dingen puur en alleen voor mezelf kopen – dan vind ik dat al snel te nutteloos en zonde. Ik ben alleen en ik moet een huis gaan kopen. Ik mag niks uitgeven dat niet écht nodig is, want ik moet dit zelf regelen. Dat voel ik daarbij.
Nooit meer afhankelijk
Het heeft er altijd wel ingezeten hoor, die drang naar controle. Het knapte pas toen ik hoorde dat ik ziek was. Totaal afhankelijk geworden van iedereen om me heen om te overleven, in de 2 seconden dat de woorden: ‘Fien, je hebt kanker en we weten niet of je het gaat redden’, eruit kwamen.
Toen ik eenmaal beter verklaard was, is het controle freakisme in mij vele malen erger geworden. Tot grote ergernis van mezelf. Want ik vind het niet leuk. Ik voel me een naar mens als ik mijn vriendinnen app over de gluten. Vind mezelf stom dat ik al maanden geen nieuwe BH durf te kopen en ik vind het helemaal dom dat ik de neiging heb om mijn lichaam, als ik er niet lekker in zit, weer op rantsoen te zetten.
Sinds een paar weken kan ik onder woorden brengen wat er nou precies gebeurt in die situaties. Nooit meer wil ik terug naar het gevoel dat ik de controle over mijn eigen leven kwijt ben. En dat alleen maar omdat ik niet naar de signalen luisterde waarvan anderen zeiden dat het onzin was. Nooit meer wil ik zo afhankelijk zijn van anderen om me heen.
Mijn controledrang komt extra naar boven als ik me niet fijn voel. Als er iets in mij is dat aandacht vraagt, maar ik te eng vind om eraan te komen. Dan ren ik ervoor weg, en begin ik mezelf en anderen om me heen te controleren. Dat zijn de momenten waarop ik weer extreem calorieën ga tellen, obsessief sport, of weiger iets voor mezelf te kopen. Controle is een vals mechanisme geworden, het houdt me voor de gek. Want natuurlijk snap ik zelf ook wel dat een BH kopen er niet voor zorgt dat ik geen hypotheek kan betalen. En dat ik geen kanker krijg van een avond op de bank met M&M’s. Controle is bij mij een maskering van een angst. Wat die angst dan is, dat is de volgende stap, maar ik ben blij dat ik mezelf leer kennen.
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. In september verschijnt het boek van Fien Hoe word ik een Survivor…wat een schijtwoord.
Volg ook het inspirerende Instagramaccount van Fien:
Meer mooie verhalen van Fien:
Fien Vermeulen over leven zonder haar
Fien Vermeulen over leven met en zonder nieuws
