fbpx

Fien over waarom ze na kanker niet meer kon genieten van haar verjaardagen

Survivors guild en de vraag ‘zou dit de laatste zijn?’ zijn geen leuke gasten op je feestje. Nadat Fien Vermeulen op haar 22ste levensbedreigend ziek werd was er nog weinig feestvreugde op haar verjaardagen. Maar onlangs vierde ze haar dertigste verjaardag. En dat was plots wel een feest! In deze blog vertelt ze wat haar nu zo blij maakt.

Weet je nog hoe je vroeger jarig werd? Ieder gezin had (hopelijk) zijn eigen tradities. Bij ons lag je in bed en moest je daar blijven tot je werd wakker gemaakt. Dat was je natuurlijk allang. Je hoorde het gestommel van het opstaan van de anderen, die dan samen beneden je cadeautjes pakten, de taart die mama zelf had gemaakt, de kaarsjes die onder veel ge-sssstttttt werden aangestoken op de gang voor je deur en dan kwamen ze zingend binnen. Mama, papa en mijn zus Dorka. Iedereen op één bed, de kaarsjes uitblazen en de cadeaus uitpakken. Vaak had Dorka al stiekem verteld wat ik dan kreeg en vice versa. Beneden lag een speciale verjaardagsoutfit klaar, stond een heerlijk ontbijt op de tafel en als je dan eindelijk naar school mocht als je verjaardag op een weekdag viel, dan was er ook een mand vol prachtige traktaties. De mooiste die ik me kan herinneren was een broodbloem in een potje. Mama had zoete broodjes met chocola in kleine stenen bloempotjes gebakken, het bolletje kwam er net bovenuit. Daar had ze met eetpapier bloembladeren in gestoken, zodat het net een echte bloem leek. Jarig zijn, ik vond het prachtig. Over de kinderfeestjes niet te spreken. Het was niet eens dat er zo super veel geld was bij ons hoor, maar met zo’n ontzettend creatieve mama, was het altijd een enorm feest. Van een kabouterpartijtje in het bos, tot een zeskamp met de pony uit de buurt erin verwerkt.

Ik werd ouder, de traktaties op school en kinderfeestjes werden vervangen voor vrijdagavond verjaardagen met vriendinnen. Het ochtendritueel bleef. De berencake, in de vorm van een beer, met stukjes gebrande noten en een dikke chocolade laag erop, de kaarsjes, de verjaardagsoutfit die klaar lag, het zingen (waarvan je deed alsof het gênant was, maar het stiekem niet vond), de knuffels in bed en het met zijn allen uitgebreid ontbijten. Ik denk dat ritueel gemaakt heeft dat ik de ochtend van de dag, het fijnste moment vind, nog steeds.

Zou dit de laatste zijn?

Vanaf mijn 22verjaardag, veranderde het toch. Niet zozeer de rituelen, maar wel mijn fijne gevoel bij een verjaardag. Ik was ziek en elke dag voelde al als een tikkende tijdbom die ik had overleefd, zeker die verjaardagen. Geen dag meer vol vreugde, in het zonnetje gezet worden en blij zijn dat je het mocht meemaken. Het werd een dag waarop ik elk jaar vanaf toen herinnerd werd aan het ultieme gevoel van: Ik ben er nog. Ik wel, en zoveel anderen niet meer. Survivors guild en de vraag ‘zou dit de laatste zijn?’  zijn geen leuke gasten op je feestje. Ik heb het elk jaar nog gevierd hoor, maar ik werd eigenlijk elk jaar huilend wakker. Tot dit jaar.

Afgelopen woensdag, op de 30van juni, ben ik 30 geworden. Ik heb mijn Roaring Twenties achter me gelaten. Ze zitten erop. Zo voelt het ook echt. Mijn twintiger jaren waren op veel vlakken prachtig, maar ik kan niet ontkennen dat ze ook voelden als een worsteling. Mijn kanker, de doodsangst, een zieke moeder, een prematuur nichtje, mijn beste vriend en zwager die opeens epilepsie kreeg en moest stoppen als piloot, een neefje dat doodziek geboren is – niet te spreken over alle ontwikkelingen waar ik doorheen moest. Niet dat ik er niet dankbaar voor ben, maar het leren weer te vertrouwen op je lichaam, dat niks je zomaar gegeven is, kotsend mijn studie afmaken omdat de chemo er nog uit moest, proberen een plek te maken voor jezelf in een leven dat je al afgeschreven had, je begrafenis plannen, te horen krijgen dat je kinderwens erg lastig wordt, de jaren therapie vanaf mijn 21tot aan nu. Het was wat.

Dertig worden

Mijn dertigste kwam toch in zicht. Telkens kreeg ik te horen: ‘O, dan hoor je er straks bij, nu word je echt oud, ik vond het wel een dingetje hoor 30 worden.’ Ik ook. Ik echt ook. Een dingetje waar ik hoe meer de dag dichterbij kwam, steeds meer naar uit begon te kijken. Mijn psycholoog zei het twee dagen voor mijn verjaardag nog zo mooi: ‘Je hebt het hier al een jaar over’. Dat klopt. Ze heeft me ook verteld dat we gaan stoppen met onze gesprekken, omdat mijn ontwikkelingscurve bij haar, erop zit. 30, voelt als een streep onder de jaren waarin ik het zo geprobeerd heb, het leven weer te kunnen voelen in mezelf. Ik weet dat mensen vaak zeggen tegen een ex-patiënt dat juist die mensen niks mee voor lief nemen en dat dat zo mooi kan zijn omdat juist zij weten wat het is om te mogen genieten. Dat klopt ook hoor, maar ik heb de afgelopen negen jaar gewerkt aan het daar JUIST NIET meer zo bij stilstaan. Dat ik ook gewoon weer dagen had waarop ik mijn totale onschuld als mens weer kon voelen en dingen ‘gewoon, gewoon’ werden.

Er is nog één verjaardagstraditie die ik elk jaar met mezelf doe. Het jaar doornemen. In mijn laatste jaar als twintiger heb ik me denk ik ontzettend ontwikkeld. Van iemand die zo bang voor het leven was geworden, heb ik mezelf herpakt. Mediteren, leren rust te vinden, met mezelf kunnen zijn. Vertrouwen. In het afgelopen jaar heb ik voor mezelf gekozen. Niet meer gewacht op alles wat ik zo graag wilde toen ik een kind was en uitkeek naar deze leeftijd, maar meer leren accepteren dat het nu eenmaal is, zoals het is. En dat dat goed is.

Terug bij de kern

Ik heb mijn giftige relatie verbroken, mijn eigen huis gekocht, gehoord dat ik nog maar één keer per jaar naar Dokter Fijnheer voor controle hoef en geen 2 keer per jaar, verbouwd, verhuisd, mijn werk op plekje twee gezet en mezelf op de definitieve nummer 1. Genoten, meer leren huilen. Ik ben weer ongesteld geworden. Kindjes verwelkomd in de wereld, feestjes gegeven voor vriendinnen. Veel van mijn ouders gehouden en gerouwd om de dingen waar ik verdriet om heb gehad. Ik ben meer gaan schrijven, weet voor het eerst even niet waar het allemaal naar toe moet en ik heb even geen plan meer. Geen conclusie. En dat vind ik moeilijk, maar dat leer ik verdragen. En ik vind het fijn. ControlFien komt steeds een beetje meer terug bij de kern: Fien.

Op de 30ste ben ik in mijn eigen bed, in mijn eigen huis, wakker geworden. Niet mijn ouders waren beneden aan het rommelen, maar mijn nieuwe liefde. Die naar boven kwam met cadeautjes, een kopje koffie en zelfs nog drie liedjes heeft gezongen. Hij vertelde me over zijn verjaardagstradities van vroeger. We namen samen mijn afgelopen jaar door en die lijst was nogal lang. Gelukkig zijn er ook mensen zoals hij geweest die tegen me zeiden: dertig is pas het begin. Alles tot deze dag neem ik ook met me mee hoor, ik zat er al middenin. Maar toen hij tegen me zei: ‘Ik ben ingestapt in je laatste uurtje als twintiger en nu beginnen we samen aan een nieuwe fase’, vertelde hij me precies wat ik zelf voelde. Waarom het zo fijn was om wakker te worden op mijn dertigste verjaardag. Veel dingen die ik had verwacht op deze leeftijd zijn anders gelopen. Sommigen zijn nog niet uitgekomen. Anderen vergaan of juist meer dan ik had gehoopt. Al met al, meer dan ik had durven dromen als klein meisje. 30, mijn mooiste cadeau.

Over Fien

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft Fien Vermeulen een blog voor wendyonline.nl. Eind vorig jaar verscheen het boek van Fien: Het Regent Zonnestralen. Kijk voor meer informatie op de site.

Lees ook deze columns van Fien Vermeulen:

Fien over het alleen kopen van een huis 

Fien over waarom je niet meteen doelen moet verbinden aan je dromen 

En lees hier al haar columns.

 

 

 

 

 

 

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF