fbpx

Monique heeft een eetstoornis: ‘Ik wil gewoon kunnen en mogen doen wat ik wil, zonder dat stemmetje’

Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Ook was het haar grote wens om een kindje te krijgen. Dat is gelukt. Inmiddels is ze 27 weken zwanger! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe dat gaat.

In het ziekenhuis

Sinds ik de vorige blog had geschreven is er helaas veel veranderd. Nadat ik twee keer terecht kwam op de spoedeisende gynaecologie in het ziekenhuis met continue harde buiken en hevige buikpijn is mij rust voorgeschreven. De harde buiken komen doordat ik blijkbaar te veel hooi op mijn vork nam en door een overprikkelde baarmoeder die door mijn darmen, blaas of het bewegen van de baby ook al extreem reageert! De artsen vonden het niet meer verantwoord dat ik ging wandelen of iets doe in het algemeen. Rust, rust en nog een rust werd mij opgelegd en ook mentaal moest ik rust nemen. Dat laatste is nu echt niet te doen, want hoe doe je dat, met een stem in je hoofd die juist wil dat je wel beweegt zodat de kilo’s er niet nog harder aanvliegen. De paniek sloeg toe en ik wist niet meer hoe ik dat vorm moest gaan geven. Ik was zo gewend om gewoon door te gaan en niet te luisteren naar wat mijn lichaam mij voor signalen gaf. Nu moest wil wel, een keuze was er niet. Als ik hier niet naar luister dan kunnen het namelijk vervroegde weeën worden en dat wil ik zeker niet.

Aan huis gekluisterd

Gelukkig doet de baby het goed en heeft hij hier nog geen hinder van ondervonden. Liggen en zitten en een beetje schuiven in huis is het enige wat ik nu mag doen. Gek word ik ervan! Het liefst wil ik met dit mooie weer naar buiten en lekker wandelen en genieten van de natuur, helaas moet dat nog even wachten. Omdat ik toch nog wel eens uit huis wil zijn, hebben we een rolstoel geregeld zodat die mogelijkheid er wel is. De wereld wordt op deze manier wel erg klein en de muren van ons huis vliegen op een gegeven moment wel op je af als je alleen maar in huis mag schuiven. Nooit verwacht dat dit zo vroeg in de zwangerschap al zou gebeuren. Met 23 weken was dit toch echt de werkelijkheid. Helaas werd de angst die ik al jaren heb, als ik niet beweeg dat ik dan snel aankom ook werkelijkheid. En ja, aankomen in het algemeen hoort natuurlijk bij een zwangerschap, maar dat de kilo’s nu letterlijk om mijn oren vliegen en ik wel moet blijven eten is nu helemaal een uitdaging. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen en krijg ik hier hulp bij van een gespecialiseerde GGZ instelling, die mij na jaren afgewezen worden en wachten wel de kans boden op herstel. Dat is namelijk wat ik al jaren wil, van deze ziekte af komen en dat is een enorme uitdaging.

Eetstoornis

Al die jaren heeft die stem van de eetstoornis in mijn hoofd mij dingen opgelegd om te doen, wandelen was er een van. Nu dat niet meer kan merk ik opeens hoeveel tijd dat al die jaren van mij heeft afgenomen. Hoeveel tijd ik had voor dingen die ik ook had kunnen doen. Verdrietig word ik ervan. Je kiest niet voor een eetstoornis, dat overkomt je. Je kiest niet voor een traumatische verleden, ook dat overkomt je. Het besef komt nu wel extra binnen. Misschien is dat ook wel nodig om het patroon met hulp eindelijk te gaan veranderen. Niet meer te luisteren naar die stem die van alles oplegt en beweert dat dat de beste manier van leven is! Niet meer het gevoel van dik ervaren, niet meer het gevoel te hebben dat je schuldig of nutteloos voelt en dat bewegen of compenseren de enige manier is omdat gevoel draaglijk te maken. Gewoon kunnen en mogen doen wat ik wil, zonder dat stemmetje. Die dag gaat er zeker komen, daar ben ik hard voor aan het vechten. Maar nu eerst een gezonde knul op de wereld zetten en doen wat mij is opgedragen, hoe moeilijk dat ook is! 🙂

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

Monique 

Lees hier Monique’s verhaal over haar eetstoornis.

Monique heeft een eetstoornis en is zwanger

Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Ook was het haar grote wens om een kindje te krijgen. Dat is gelukt. Inmiddels is ze 21 weken zwanger! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe dat gaat.
Het heeft even geduurd voordat ik weer een nieuwe blog voor de Wendy heb geschreven. En dat was niet zonder reden. Want ik ben namelijk zwanger! Ja je leest het goed! Het was voor ons een hele verrassing dat het is gelukt. Door mijn eetstoornis was het maar de vraag of het ging lukken. Omdat mijn hypofyse niet meer functioneerde moest ik een pomp bij me dragen die mijn hypofyse weer ging activeren. Het kastje gaf om een bepaalde tijd een bepaalde dosis af en op die manier moesten mijn hormonen weer gaan functioneren. Het was een pittig en zwaar traject. Meerdere keren per week moest ik naar het ziekenhuis om te kijken of mijn eicellen gingen groeien. Het is niet zo dat dit helemaal de schuld is van mijn eetstoornis. Want ik kan hier ook mee geboren zijn, maar de eetstoornis heeft het zeker niet positief beïnvloed. Weten zullen we dit nooit. Onze kinderwens is er al enige tijd, maar we hebben ermee gewacht tot dat ik stabiel genoeg was om ook een kind te dragen. Het gaf mij een boost om te vechten tegen de eetstoornis en onze droom te verwezenlijken. Dat dat ook gelukt is is een wonder. Zo bijzonder en zo mooi daar heb ik geen woorden voor. We kunnen ook niet wachten tot we hem in onze armen kunnen hebben. 

Vanzelfsprekend

Omdat het niet vanzelfsprekend was voor ons voelt het voor mij nog allemaal zo onwerkelijk. De eerste echo maakte het wat tastbaarder. Maar ondanks dat ik hem op het echo apparaat zag en dat dat ons kind is ging dat onwerkelijke gevoel niet weg. Ik was zo bang dat het fout zou gaan, en dat kwam ook mede doordat ik een aantal keren wat bloed verloor. Gelukkig ging het wel goed en ben ik inmiddels de 21 weken voorbij. Doordat ik onder controle ben in het ziekenhuis krijg ik meer echo’s dan gebruikelijk is. Dat is fijn want het besef dat het echt ons kind is en dat ik echt zwanger ben en niet dik word door teveel eten komt langzaam steeds meer. 
Door de coronacrisis is het in het ziekenhuis ook veranderd. Hulp van de POP Poli viel weg, en dat was lastig. Telefonisch is toch echt anders dan face to face contact. En dat gebeurde net op het moment dat ik aan begon te komen door de zwangerschap. Net als waarschijnlijk vele met mij moest ik enorm wennen aan de nieuwe maatregelen. Alle plannen die gemaakt waren vielen opeens weg. Binnen blijven was het advies en alles telefonische doen. Pittig! Mijn buik groeide als kool en ik wist even niet meer wat ik daarmee aan moest. Zo lang had ik mijn lichaam onder controle gehouden. En nu deed mijn lichaam wat het moet doen, weg controle. Dat vond ik best eng. Doordat de eetstoornis steeds meer aan mij begon trekken sloeg ik alarm. Want ik wist uit eerdere ervaring dat dat het moment is om hulp in te schakelen. En gelukkig na 1 jaar en 4 maanden wachten op nazorg kreeg ik nu wel hulp voor de eetstoornis. Ik was zo blij dat eindelijk een GGZ instelling het wel zag zitten. Ik wil namelijk al heel lang hulp zodat ik van deze rot ziekte af kom. Het ging beter voordat de coronacrisis kwam, maar blijkbaar als er iets ingrijpends gebeurt ligt het toch nog op de loer. Dus werk aan de winkel en zorgen dat ik eraf kom! 

Wereld open

Want dat is wat ik wil: zonder eetstoornis leven en onze zoon samen opvoeden. Want ik vind het zo belangrijk om dit stuk achter mij te laten en onze zoon die komend september geboren gaat worden laten ervaren dat eten eten is en meer niet. Niet moeilijk over doen, je hebt het nodig en that’s’ it! Over eten gesproken, er is door de zwangerschap een wereld voor mij open gegaan. Ik werd namelijk misselijk van de voor mij ‘veilige’ producten en moest op onderzoek uit naar alternatieven. Blijkbaar laat een eetstoornis je met oogkleppen op door de supermarkt lopen, want ik zag zoveel keuzes die mij eerder nooit waren opgevallen. Nooit gedacht dat ik van mijn ‘veilige’ haven af zou gaan wijken. En toch gebeurde dat wel. Blijkbaar namen de hormonen de overhand en dat hielp om eens verder te gaan kijken wat ik nog meer lekker vind. Chocopasta met schuddebuikjes op brood is iets waar je me nu voor wakker kunt maken. Wie had dat gedacht! Makkelijk is het zeker niet, maar wel een mooie ervaring.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog,
Monique.
Lees hier Monique’s verhaal over haar eetstoornis.

Monique (34) over haar leven met anorexia en haar grote kinderwens

Monique (34) moest vanwege extreem ondergewicht meerdere keren worden opgenomen en keek twee keer de dood in de ogen. Haar hart stond op het punt het te begeven. Zelf had ze amper door hoe erg ze eraan toe was. Het drong pas langzaam door toen ze werd opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Als ik was doorgegaan, was ik er nu niet meer geweest.’ 

Monique’s problemen begonnen toen ze op haar 27ste werd behandeld voor een depressie. In haar jeugd is ze jarenlang misbruikt. Door hard te werken, lukte het haar om die problemen weg te stoppen. Toch liep ze op een gegeven moment vast en belandde ze in een burn-out en een depressie. ‘Alles van vroeger kwam naar boven door nachtmerries. Alles wat ik al die tijd had onderdrukt kwam eruit. Hiervoor kreeg ik een traumabehandeling. Toen is de eetstoornis langzamerhand begonnen. Door al die herbelevingen uit mijn jeugd had ik een soort controle nodig. Bij mij uitte zich dat door minder te eten. Onbewust ging ik minder eten en meer bewegen. Het heeft een jaar geduurd voordat er echt anorexia bij me werd geconstateerd.’

Twee keer ziekenhuis opname

‘Mensen om mij heen zagen dat er iets met me aan de hand was, maar zelf had ik het totaal niet door. Na een half jaar merkte ik wel dat er iets niet klopte aan mijn manier van eten. Ik zocht hulp, maar dat werkte averechts. Diegene benadrukte zo erg dat ik slecht bezig was, waardoor het alleen maar erger werd. Wanneer ik na het eten niet bewoog, raakte ik helemaal in paniek. Ik was mezelf niet meer. De eerste opname in het ziekenhuis had niet het gewenste effect. Iedere week was er een weegmoment. Monique moest twee keer achter elkaar zijn aangekomen om verder te mogen met de behandeling. Als ze twee keer achter elkaar zou afvallen moest ze weg. ‘Ik was twee keer afgevallen. Niemand lette daar op mij. Ik at mijn bord niet leeg en deed niet wat ik moest doen. Toen moest ik weg. Achteraf gezien zat ik niet op de juiste afdeling. Het was een drukke afdeling met teveel mensen op een kamer.

Na een aantal maanden werd de situatie zo extreem dat Monique opnieuw moest worden opgenomen in het ziekenhuis. ‘Ik had het allemaal In eerste instantie niet zo door en vond het wel meevallen. Iedereen om mij heen dacht dat ik dood ging, behalve ikzelf. Mijn gewicht was zo laag dat ik niet meer door had wat er om me heen gebeurde. Je hoofd werkt gewoon niet meer. Ik had het alleen maar koud, kon niet meer slapen, viel steeds bijna flauw. Ik kreeg niks meer mee.’ Voor 4,5 maand was ik opnieuw opgenomen in een ander ziekenhuis en daar zaten de mensen juist zo dicht op mijn huid dat ik wel moest aankomen. Ik raakte volledig in paniek, maar toch lukte het mij om aan te komen. Gelukkig kreeg ik daar wel traumatherapie, maar het was geen eetstoorniskliniek. Eenmaal thuis moest ik het weer alleen doen en kreeg ik weer een terugval.’

Opname 3

De derde keer werd Monique opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Dat heeft me wel goed geholpen. Ze weten waar ze het over hebben en je zit met mensen die allemaal hetzelfde hebben. Dat spiegelt wel echt dat je denkt: waar ben ik eigenlijk mee bezig. Ook kreeg ik daar traumabehandeling en een persoonlijke begeleider.’ In totaal heeft ze 5 maanden in de eetstoorniskliniek gezeten. Na 4 maanden kwam het besef waar ze mee bezig was. Haar grootste motivatiepunt was naar huis gaan. ‘Ik wilde daar gewoon weg, terug naar huis, naar mijn man.’

Terugval

Na 5 maanden opname in de kliniek kwam Monique thuis. ‘Het was raar en onwerkelijk. Alles gaat door terwijl jij weg bent. Mijn man en ik zijn eerst een week samen weggegaan. We hebben elkaar die 5 maanden weinig gezien. Het duurde ongeveer drie weken voordat ik weer een beetje was geland. Het was eng om het ineens zelf te moeten doen. Ik heb het een aantal maanden alleen, zonder hulp voor de eetstoornis, volgehouden. Maar omdat de nazorg voor de eetstoornis zo lang op zich liet wachten, kreeg ik een terugval. In de nacht stonden er ineens twee ambulancebroeders naast mijn bed. Een van hen zei dat ik zo ondervoed was dat mijn lichaam volledig in paniek was. Dat moment was voor mij een wake up call.’

Grootste wens

Zwanger kunnen worden is de grootste wens van Monique. Maar door de anorexia ligt haar hele systeem plat. Ze is al vier jaar niet meer ongesteld geworden. Om mogelijk zwanger te kunnen worden, moet ze eerst op een bepaald streefgewicht zitten. ‘Toen ik erachter kwam dat ik niet meer ongesteld werd, dacht ik dat het vast wel terug zou komen. Nu weet ik dat dat zonder hormoonpomp nooit gebeurt was.

Monique heeft Wendy leren kennen tijdens het programma This time next year. Op haar allerslechtste moment gaf ze zichzelf op voor het programma. ‘Ik kon niks meer en zag dit voorbij komen. Ik dacht dat ik toch niet benaderd zou worden.’ Dat gebeurde dus wel, toen ze in het ziekenhuis lag. ‘Mijn deelname aan het programma heeft me in dat jaar wel geholpen. Het heeft er niet voor gezorgd dat ik niet meer terugviel, maar erover praten en mijn verhaal delen was al heel belangrijk. Ik hoopte anderen ook te kunnen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt of iemand kennen’

Levensles

‘De ziekte beïnvloedt mij elke dag: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Toch is er al veel veranderd in vergelijking tot een jaar geleden. Veel dingen gaan al beter. Ik houd me nu bijvoorbeeld goed aan de eet- en beweegschema’s. Vorig jaar deed ik dat niet. Ook ben ik veel opener. Eerst hield ik alles voor mezelf. Ik deelde niks, zelfs niet met mijn partner. Wanneer ik nu afval vertel ik het gelijk, ook aan mijn behandelaar. We kunnen dan samen kijken naar een oplossing. Toch loop ik nog tegen veel dingen aan. Ik zie bijvoorbeeld nu al op tegen de kerstdagen. Ook vind ik het lastig als ik bij iemand ga eten, als ik het eten niet zelf heb gemaakt. Wat ik anderen graag zou willen meegeven is: ga tegen de angst in. Met volle angst vooruit, dat is mijn motto.’

Monique volgen? De komende periode zal Monique een blogreeks bijhouden waarin ze vertelt over haar ziekte.

Modeontwerpster Monique organiseert de Couturewalk en jij maakt kans om hier bij te zijn!

Ik had beloofd om jullie mee te nemen in mijn leven, de hectiek van alledag. Op dit moment loop ik echt rond als een kip zonder kop. Ik ben niet met duizend-en-een dingen bezig, maar eerder met een miljoen verschillende dingen. Ik denk en doe. Doe en denk. Stel uit. Pak aan. Om gek van te worden!

Dit heeft alles te maken met een groot mode-event dat ik organiseer: de Couturewalk op 1 december in Nuenen (bij Eindhoven); waar Wendy overigens ook nog eens vrijkaartjes voor weg gaat geven!

Couturewalk: veelzijdig en verrassend

De Couturewalk is een initiatief van mijzelf, waarbij ik niet alleen eigen collecties toon, maar ook andere getalenteerde modedesigners een gratis podium bied. Een wervelende show, waarvan ik hardop durf te zeggen dat dit niet onder doet voor de Amsterdam Fashionweek of wat dan ook! Het wordt een hele verrassende en veelzijdige avond. Om nooit meer te vergeten!

Fashion

Fashion is voor mij zóveel meer dan alleen kleding showen op de catwalk. Fashion is voor mij mijn ziel laten zien. Mensen noemen mij dan ook een open boek. En dat is precies wat ik wil; dat mensen naar huis gaan en er nog lang over napraten. Ik wil dat ze bewust worden van zoveel dingen en dat we dit delen met elkaar. Net zoals ik mijn podium deel, delen we onze emoties, gevoelens, maar vooral ook… Geluk.

Maar goed, terug naar deze week. Poe, poe. Het begon met een grote fotoshoot met meerdere van mijn designs. Een groot project waarover ik nu nog niets mag zeggen. Daarnaast ben ik natuurlijk rete-druk met mijn collecties voor de show. Maar: de eerste collectie is, op een paar designs na, helemaal klaar!

Monique Desar

Bijzonder model

Ook ging ik deze week langs bij Daphne in Blaricum, een heel bijzonder model. Daphne is een prachtig meisje met het syndroom van Down. Een aantal weken geleden stond ze in de Telegraaf waarin ze vertelde model te willen worden. Op dat moment kroop er een engeltje op mijn schouder en wist ik wat ik moest doen. Impulsief stuurde ik een bericht naar de moeder van Daphne.

Nu zijn we een aantal weken verder en is de familie inmiddels enigszins gewend aan het idee en aan de aandacht. De droom van Daphne gaat uitkomen, ze opent de Couturewalk! Ik schiet zelf nu al vol bij de gedachte. Bij het gejoel en applaus wat er absoluut zeker voor haar gaat komen. En dat geeft mij zo’n waanzinnig fijn gevoel, om dat voor iemand te kunnen betekenen.

Monique Desar

Zo valt dat stukje van de puzzel ook weer in elkaar.

Inmiddels is ook mijn hele team compleet: kappers, visagisten, fotografen, filmmakers en hostesses. En hop, hop mijn hoofd is weer leeg. Voor even. Volgende week heb ik een meeting met mijn crew die ook alles backstage in goede banen moet gaan leiden. En nog, en dat, en …. Aaargh!

Maar de grote vraag…

Wil jij 2 kaartjes winnen voor de Couturewalk voor jou en je moeder, vriend of vriendin? Stuur dan even een mail naar winactie@wendymultimedia.nl en wie weet ben jij erbij op 1 december!