Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Ook was het haar grote wens om een kindje te krijgen. Dat is gelukt. Inmiddels is ze 27 weken zwanger! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe dat gaat.
In het ziekenhuis
Sinds ik de vorige blog had geschreven is er helaas veel veranderd. Nadat ik twee keer terecht kwam op de spoedeisende gynaecologie in het ziekenhuis met continue harde buiken en hevige buikpijn is mij rust voorgeschreven. De harde buiken komen doordat ik blijkbaar te veel hooi op mijn vork nam en door een overprikkelde baarmoeder die door mijn darmen, blaas of het bewegen van de baby ook al extreem reageert! De artsen vonden het niet meer verantwoord dat ik ging wandelen of iets doe in het algemeen. Rust, rust en nog een rust werd mij opgelegd en ook mentaal moest ik rust nemen. Dat laatste is nu echt niet te doen, want hoe doe je dat, met een stem in je hoofd die juist wil dat je wel beweegt zodat de kilo’s er niet nog harder aanvliegen. De paniek sloeg toe en ik wist niet meer hoe ik dat vorm moest gaan geven. Ik was zo gewend om gewoon door te gaan en niet te luisteren naar wat mijn lichaam mij voor signalen gaf. Nu moest wil wel, een keuze was er niet. Als ik hier niet naar luister dan kunnen het namelijk vervroegde weeën worden en dat wil ik zeker niet.
Aan huis gekluisterd
Gelukkig doet de baby het goed en heeft hij hier nog geen hinder van ondervonden. Liggen en zitten en een beetje schuiven in huis is het enige wat ik nu mag doen. Gek word ik ervan! Het liefst wil ik met dit mooie weer naar buiten en lekker wandelen en genieten van de natuur, helaas moet dat nog even wachten. Omdat ik toch nog wel eens uit huis wil zijn, hebben we een rolstoel geregeld zodat die mogelijkheid er wel is. De wereld wordt op deze manier wel erg klein en de muren van ons huis vliegen op een gegeven moment wel op je af als je alleen maar in huis mag schuiven. Nooit verwacht dat dit zo vroeg in de zwangerschap al zou gebeuren. Met 23 weken was dit toch echt de werkelijkheid. Helaas werd de angst die ik al jaren heb, als ik niet beweeg dat ik dan snel aankom ook werkelijkheid. En ja, aankomen in het algemeen hoort natuurlijk bij een zwangerschap, maar dat de kilo’s nu letterlijk om mijn oren vliegen en ik wel moet blijven eten is nu helemaal een uitdaging. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen en krijg ik hier hulp bij van een gespecialiseerde GGZ instelling, die mij na jaren afgewezen worden en wachten wel de kans boden op herstel. Dat is namelijk wat ik al jaren wil, van deze ziekte af komen en dat is een enorme uitdaging.
Eetstoornis
Al die jaren heeft die stem van de eetstoornis in mijn hoofd mij dingen opgelegd om te doen, wandelen was er een van. Nu dat niet meer kan merk ik opeens hoeveel tijd dat al die jaren van mij heeft afgenomen. Hoeveel tijd ik had voor dingen die ik ook had kunnen doen. Verdrietig word ik ervan. Je kiest niet voor een eetstoornis, dat overkomt je. Je kiest niet voor een traumatische verleden, ook dat overkomt je. Het besef komt nu wel extra binnen. Misschien is dat ook wel nodig om het patroon met hulp eindelijk te gaan veranderen. Niet meer te luisteren naar die stem die van alles oplegt en beweert dat dat de beste manier van leven is! Niet meer het gevoel van dik ervaren, niet meer het gevoel te hebben dat je schuldig of nutteloos voelt en dat bewegen of compenseren de enige manier is omdat gevoel draaglijk te maken. Gewoon kunnen en mogen doen wat ik wil, zonder dat stemmetje. Die dag gaat er zeker komen, daar ben ik hard voor aan het vechten. Maar nu eerst een gezonde knul op de wereld zetten en doen wat mij is opgedragen, hoe moeilijk dat ook is! 🙂
Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!
Monique
Lees hier Monique’s verhaal over haar eetstoornis.
