Met haar 40-jarig jubileum op zak, zingt Karin Bloemen nog steeds de sterren van de hemel. In haar nieuwe boek ‘Met vlag en wimpers‘ blikt ze terug op haar carrière en haar privé leven. Hoe behoudt ze de rust na al die optredens? En wat is het motto waar ze zich aan vast houdt? Ze vertelt in onze rubriek ‘De zondagochtend van’ over haar rituelen.
Je zit al 40 jaar in het vak, wat houdt het zo leuk?
‘Het is echt het leukste vak wat er is! Met een leuke ploeg mensen op tour, elke dag een zaal mensen blij maken, wat wil een mens nog meer? Het is voor mij geen kwestie van volhouden, ik doe niks liever.’
Wat is de grootste les die je uit je carrière hebt geleerd?
‘Het lied waar ik mee afsluit in mijn jubileum voorstelling is een hertaling van Joni Mitchell’s ‘Both sides now’. De tekst van het lied gaat erover dat je van alles meemaakt in je leven, hoogte- en dieptepunten, maar dat het leven uiteindelijk onbegrijpelijk is. En dat is misschien wel de grootste les; durven het leven niet te begrijpen, waardoor je open staat voor alles wat op je pad komt.’
Hou je jezelf al die jaren ook vast aan een bepaald motto?
‘Een belangrijk motto voor mij is: Geluk is niet ‘doen waar je van houdt’, maar ‘houden van wat je doet’. Sommige aspecten van het werk wat ik doe zijn beslist minder leuk, maar toch heb ik geleerd ook daarvan te houden. Je moet altijd proberen om het hele leven te omarmen.’
Hoe behoud je de rust in jezelf tijdens en na alle optredens?
‘Het is, zeker met dit soort werk, heel belangrijk om een goede balans te vinden tussen spanning en ontspanning. Vroeger stond ik altijd ‘aan’, maar dat is niet vol te houden natuurlijk. Vlak voor de voorstelling ben ik alleen in mijn kleedkamer en wil ik ook niet gestoord worden, die rust heb ik echt nodig voor mijn mentale voorbereiding. Na de voorstelling zit ik altijd nog vol adrenaline. Ik lig daarom altijd pas laat in bed. Ik heb altijd een paar uur nodig om weer tot rust te komen, maar uiteindelijk slaap ik (bijna) altijd als een roos.’
Hoe is dat voor jou op zondag, sta je dan ook op het podium of is dat echt een rustdag?
‘Toen mijn kinderen nog thuis woonden, hield ik de zondag altijd zoveel mogelijk vrij. Ik vind dat nog steeds het fijnst, ook omdat op zondag voorstellingen vaak een matinee zijn en daar heb ik nogal een hekel aan. Ik ben zo gewend om ’s avonds te ‘pieken’, om dat te verplaatsen naar de middag voelt voor mij altijd vrij onprettig.’
Wat doe je het eerst als je opstaat op zondagochtend?
‘De dag heel rustig beginnen. Dat doe ik sowieso het liefst, ook op andere dagen van de week, ik ben echt een avondmens. Misschien ben ik dat ook wel geworden door het werk…’
Heb je eigenlijk bepaalde ochtendrituelen?
‘Eerst mijn lenzen indoen, dan de afwasmachine uitruimen, de gordijnen open doen en kijken of mijn plantjes het nog goed doen. Als dat klaar is, kan ik in mijn ochtendjas rustig ontbijten. Ik kom het liefst heel langzaam op gang.’
Waarom wilde je graag dit boek maken over je 40-jarig jubileum?
‘Een paar jaar geleden heb ik het boek ‘Mijn ware verhaal’ geschreven, dat ging over mijn moeilijke jeugd en de incest die ik heb meegemaakt. Toen al wist ik dat ik ook een boek wilde schrijven over wat er daarna allemaal gebeurd is. Misschien wel om te laten zien dat je, ook als je een slechte basis hebt gehad in je jeugd, toch een mooi en zinvol leven kan hebben. Hopelijk inspireert dat mensen die ook een valse start hebben gehad. Het voelde voor mij heel logisch om dat ‘nu al’ te doen en niet pas als ik achter de geraniums zit.’
‘Met vlag en wimpers’ is uitgegeven bij Ambo|Anthos en te koop voor 24,99 via deze link.
