Rosita (43) hield veel van haar ouders, maar werd op haar 32ste al wees. Ook verloor ze haar eerste kindje. Het leerde haar om niets uit te stellen en nu te genieten, want elke dag kan je laatste zijn. Inmiddels is ze gelukkig getrouwd en heeft ze twee kindjes. Haar ervaringen met verlies wil ze nu inzetten om anderen te helpen meer te genieten. 

‘Het was het warmste moment van de dag en ik lag op het strand op Tenerife. De zonnestralen brandden op mijn gezicht en ik genoot van de hitte. “Als er nu een wedstrijd was, een wedstrijd tussen mij en de zon wie het hardste stralen kon dan denk ik dat ik won”, klonk de loepzuivere stem van Claudia de Breij door mijn oortjes heen. Naast me op mijn aquablauwe handdoek lag mijn notitieboek die ik van mijn zus had gekregen. Ik lette niet op de personen om mij heen en focuste alleen op mezelf. Na een tijdje pakte ik mijn notitieboek erbij en begon vanuit mijn hart te schrijven. Ik schreef over alle heftige en ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven. Door mijn verhaal op papier te zetten, kwamen emoties omhoog die ik eerder altijd wegstopte. Ik werd bewust van de dingen die ik heb verloren en dat je alles uit het leven moet halen, want het kan zomaar je laatste dag zijn. Door mijn voeten in het zand te begraven, voelde ik dat ik de wereld in mijn eentje aankon.’

Liefdevolle jeugd

‘Ik had een onbezorgde jeugd. Samen met mijn ouders en oudere broer en zus woonde ik in een dorpje vlakbij Zwolle. Ik kreeg alle liefde die ik nodig had en mijn ouders steunden mij in alles wat deed. Zo had ik dromen om naar de grote stad te verhuizen en op reis te gaan. Mijn dromen heb ik waar gemaakt; ik woonde in de randstad en reisde met mijn vriend (nu man) naar Costa Rica. Helaas durfde ik dat avontuur pas aan, nadat mijn moeder overleed.’

Hartstilstand

‘Zo’n zestien jaar geleden overleed mijn moeder aan een hartstilstand. Ik was in Londen met mijn schoonzus en schoonmoeder en we wilden net een tour met een bus door het centrum maken, toen ik een belletje kreeg van mijn zus. Ik vermoedde niets, maar was wel verbaasd dat ze belde. Op een hele kalme toon zei mijn zus: “Mama is overleden aan een hartstilstand.” Mijn eerste reactie was: “Nee, nee dat kan niet.” Ik gaf de telefoon aan mijn schoonmoeder en stapte de bus uit. Ik zakte door mijn knieën en de tranen rolden over mijn wangen. Het was allemaal zo onwerkelijk. Hoewel mijn moeder een hartpatiënt was – ze had een kunsthartklep – schrok ik enorm van het nieuws. De dokters zeiden dat ze er oud mee kon worden en nu was ze ineens uit het leven gerukt.’

Mijn moeder was een zorgzame en lieve vrouw. Ze ondernam van alles, net zoals mijn vader. Hoewel ze huisvrouw was, paste ze bij andere gezinnen op hun kinderen en daarnaast collecteerde ze voor goede doelen. Mijn vader zat bij een motorsportclub en als hij niet daar was dan deed hij wel ander vrijwilligerswerk. Ze waren met z’n tweeën altijd bezig en stonden voor iedereen klaar. Na het overlijden van mijn moeder was ik echt even de grip op de wereld kwijt. Ik had veel verdriet en miste haar ontzettend, waardoor ik me volledig op mijn werk stortte. Daar kon ik het gemis uitschakelen, want ik wist niet wat ik met mijn emoties aan moest.’

Ongeneeslijk ziek

‘Een aantal jaar daarna liep ik vast. Mijn vader was ongeneeslijk ziek en toen dat tot me doordrong, stond mijn wereld even stil. Ik belandde in een burn-out. Daardoor werkte ik een tijdje niet en kon ik meer tijd spenderen met mijn vader. Het was een soort geluk bij een ongeluk. Mijn vader is acht jaar ziek geweest en die jaren waren heel mooi. Hij ging elke keer lachend naar zijn chemo en bleef altijd positief. Ik ben dankbaar dat mijn vader nog van het leven heeft kunnen genieten. Hij heeft zelfs nog een nieuwe grote liefde gevonden. Tijdens mijn burn-out heb ik therapie gehad en ben ik bewust weer gaan rouwen om mijn moeder, maar ook om mijn vader die niet meer beter zou worden. Ik kwam erachter dat je mag voelen en dat je er mag zijn.’

Moeilijke zwangerschappen

‘Op een gegeven moment had ik een sterke kinderwens. We waren inmiddels naar Zwolle verhuisd om dichterbij mijn vader te wonen en ik raakte zwanger. Helaas bleek ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben, waardoor ik het moest weg laten halen. Een half jaar later werd ik weer zwanger. We waren ontzettend blij, maar het was ook spannend. We niet wisten of het nu wel goed zou gaan. Ik had veel controles bij de verloskundige; vanwege mijn eerste zwangerschap, maar ook omdat mijn moeder een erfelijke hartaandoening had. Met achttien weken bleek dat een hartklep van mijn dochtertje niet goed functioneerde. Dat was een tegenslag en ik had geen idee wat het precies in hield. Toch probeerden we zoveel mogelijk van de zwangerschap te genieten. Tot ik veel vocht begon vast te houden, wat een slecht voorsteken was en ik van de gynaecoloog moest stoppen met werken.

Op een donderdagavond wist ik dat het foute boel was. Ik voelde de baby de hele dag al niet en ze reageerde niet meer op mijn aanrakingen. Normaal gesproken wist ik precies wat ze deed, wanneer ze bewoog, maar er gebeurde niks meer in mijn buik. Ik zat met mijn vriend op de bank en voorheen schopte ze met haar voetjes wanneer hij zijn hand op mijn buik legde, maar ook dat deed ze niet. We dachten op dat moment hetzelfde: ze is er niet meer. Het gevoel dat toen door mij heen ging is niet te omschrijven. Mijn hart brak in tienduizend stukjes. Zachtjes fluisterde ik tegen mijn baby: “Het is goed zo, je hebt hard gevochten. Je mag gaan.” De volgende dag bevestigde de gynaecoloog dat haar hart niet meer klopte. Onze dochter Merel overleed met 32 weken.’

Merel

‘De geboorte van Merel ging heel snel. Toen ze eenmaal in mijn armen lag, voelde ik me gelukkig. Ze maakte ons echte ouders. Mijn vriend en ik waren dolblij met haar en ik voelde meteen een soort onuitputtelijke liefde. Er lag een heel klein mensje in mijn armen met tien kleine vingers en tien teentjes.

De periode na het verlies van mijn dochter was heel zwaar. Telkens als ik zwangere vrouwen of kinderwagens zag dan voelde ik een steek in mijn borst. Ook vroegen mensen hoe het met mijn kindje was. Ze hadden mij zwanger gezien en nu was ik dat niet meer. Ik moest dan telkens het verhaal opnieuw vertellen, dat was heel confronterend. Toch liet ik dit keer het verdriet toe. Ik stopte het gevoel niet weg, maar liet het over mij heen komen. Ik praatte over de gebeurtenis in kleine kring en zocht lotgenoten op via Facebook. Mijn vriend en ik zien haar nog steeds als onderdeel van het gezin en we vieren elk jaar haar verjaardag. We zullen haar nooit vergeten.’

Gezonde baby

‘Ik had veel liefde in mij die ik kwijt moest. Ik wilde zo ontzettend graag weer moeder zijn, dat we het nog een keer probeerden. Na een aantal maanden was het weer raak. Ik was zwanger van onze zoon Laurens. Ook nu moest ik veel op controle. Het goede nieuws kwam al snel, Laurens was gezond. Dat was zo’n opluchting en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat het goed kwam. Een paar maanden na Merels dood heb ik mijn vriend ten huwelijk gevraagd. Mijn vader werd steeds zieker en we hadden geen tijd meer te verliezen. We zijn getrouwd toen ik 32 weken zwanger was van Laurens. Niet veel later beviel ik van een gezonde baby en viel alles op zijn plek. We waren enorm gelukkig.’

Op zoek naar mezelf

 ‘Twee jaar later kregen we onze dochter Annalie, dat heeft mijn vader jammer genoeg niet meer mee gemaakt, hij overleed toen Laurens één was. Toch merkte ik op een gegeven moment dat ik mezelf kwijtraakte. Ik wist niet meer wie Rosita was. Ik was wees en stond alleen maar in standje overleven. Daarom besloot ik tijdens mijn tweede burn-out om voor een paar dagen helemaal alleen naar Tenerife te gaan. Ik moest echt weer tot mezelf komen. Op het eiland ben ik erachter gekomen dat ik mijn gevoel telkens uitschakelde en dat het een patroon werd. Dat moest veranderen. Ik ging vanaf nu mijn gevoel niet meer uitzetten. Ik realiseerde me dat ik positief in het leven wil staan. Zekerheid in het leven heb je nooit, dus je kan er maar beter het beste van maken.’

Gelukkig

‘In mijn huis heb ik meerdere plekjes waar ik mijn ouders eer. Zo staat er op de schouw een miniatuur van de motor van mijn vader en in de keuken hangt een fotootje van mijn moeder, zo denk ik tijdens het koken altijd even aan haar. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk.

Mijn hart maakt elke keer een sprongetje wanneer ik vlinders zie, ze symboliseren namelijk mijn ouders. Bij de uitvaart van mijn moeder vloog een witte vlinder door de kerk en toen ik met mijn dierbaren bij de begraafplaats van mijn vader stond, fladderden er twee vlinders om elkaar heen. Het leek wel een soort dans, alsof mijn moeder mijn vader kwam ophalen. Zodra ik drie vlinders zie dan weet ik dat mijn ouders en mijn dochter Merel bij elkaar zijn en dat stelt me heel erg gerust.’

Anderen helpen

‘Door de gebeurtenissen in mijn leven ben ik mijn hart gaan volgen. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en geloof in mezelf gegeven. Dat wil ik graag doorgeven aan anderen. Ik ben StijlCoach: dat gaat niet alleen over kleding, maar juist over hoe kleding meer zelfvertrouwen creëert. Ik wil dat vrouwen zich goed voelen in hun lichaam en dat hun buitenkant, de kleding die ze dragen, aansluit bij hun binnenkant. Ik wil dat ze geen bevestiging nodig hebben over hun uiterlijk, zodat ze helemaal zichzelf kunnen zijn. Hoewel ik veel werk, geniet ik extreem van het leven. Ik kan elk moment alles uit handen laten vallen, omdat ik mij er bewust van ben dat er niet altijd een later is. Ik geniet elke dag van mijn kinderen en mijn man.’

Klik hier voor meer informatie over Rosita Pronk.

Lees ook: Zonder jou. Mirjam beviel van een tweeling, maar verloor één kindje: ‘We hadden niet alleen ons eigen verdriet, ook zijn zusje was ontroostbaar’

Neem een abonnement op de Wendy-specials