In de serie Zonder jou vertellen mensen over het gemis van een dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? In deze aflevering vertelt June van Leeuwen (28) over hoe ze plotseling afscheid moest nemen van haar 57-jarige vader Ton afgelopen juni. Na zijn overlijden besloot June in zijn plaats de Amstel Gold Race te fietsen. ‘Ik had nog maar 1,5 maand om me voor te bereiden, maar wilde dit zo graag voor hem doen. Hij heeft daar boven ervoor gezorgd dat het niet hard waaide of regende om mij over de finish te helpen.’
‘Mijn vader voelde zich niet zo lekker. Geen griep of koorts; gewoon dat gevoel wanneer je opstaat en je niet kiplekker voelt. Ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent. Voor ons en voor hem was dit geen reden tot zorgen. Het gaat wel weer over, dachten we. Voordat ik naar bed ging wilde ik hem nog een kus geven. Dit wilde hij niet omdat ik later die week nog op vakantie ging en hij bang was om me eventueel aan te steken. Ik ging nietsvermoedend slapen. Later die nacht werd ik wakker van een ambulance en ik dacht eerst dat dit misschien voor de buren zou zijn. Toch bleek de ambulance, brandweer en politiewagen voor ons huis bedoeld te zijn. Ik durfde niet naar buiten te kijken. Beneden hoorde ik wat gerommel en mijn moeder praten. Toen kreeg ik door dat het om mijn vader ging. Samen met de buurvrouw ben ik mijn vader en moeder in de ambulance achterna gereden naar het ziekenhuis. Thuis was was hij al buiten bewustzijn, en in het ziekenhuis belandde hij op de intensive care. Ze kwamen erachter dat hij een bloedvergiftiging had opgelopen. Ook zagen ze een hersenbloeding in zijn hersenstam. Er was niets meer dat ze konden doen.’
Binnen veertien uur overleden
‘In korte tijd hebben we de familie opgetrommeld. Mijn vriend zat op dat moment in Ibiza en kon de laatste stoel in het vliegtuig nog bemachtigen. Zo snel mogelijk als hij kon is hij teruggevlogen. In het ziekenhuis kregen we een familiekamer toegewezen. Ik weet nog dat ik het allemaal niet kon beseffen; een familiekamer is toch voor mensen die gaan overlijden? Het ging zo snel dat sommige dingen niet helemaal binnenkwamen. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik weet zeker dat mijn vader alle slangetjes niet had gewild. Hij heeft geen pijn gehad en heeft zelf niet het besef gehad dat hij ging overlijden. Binnen veertien uur tijd was hij er niet meer, zo moeilijk te bevatten. Ik ben blij dat we de keuze niet voor hem hebben moeten maken maar dat het eenmaal zo was. Als je aan iemand vraagt hoe diegene het liefst dood zou willen gaan weet ik zeker dat ze het zoals mijn vader zouden willen. Pijnloos en zonder het zelf bewust mee te krijgen. Maar niet op deze leeftijd. Hij was veel en veel te jong.’
‘Mijn vader was heel realistisch en riep altijd al dat hij niet oud zou worden. Heel apart dat iemand dat zo aan kan geven, maar hij was ervan overtuigd. Dat weten zijn vrienden ook. Hij wilde ook geen speeches op zijn begrafenis. “Wij weten toch hoe goed we het hadden samen, dat hoef je dan niet voor een hele groep mensen te vertellen”, zei hij ooit gekscherend. Maar dat zijn toch kleine opmerkingen die je bijblijven. In de bus van onze kledingwinkel hebben we hem naar het crematorium gereden. Hij reed overal heen met die bus, of het nou Amsterdam of Parijs was. “Als ik ga, gooi me dan maar in die bus”, zei hij ook ooit op diezelfde grappige toon. Maar met al deze kleine opmerkingen hebben we de uitvaart naar zijn zin in kunnen delen’
Emotionele finish
‘Fietsen was een grote hobby van hem. Hij zou de Amstel Gold Race gaan fietsen met een vriend. Voor hij overleed spoorde hij me al aan om ook mee te doen. Ik had alleen geen fiets en al helemaal geen andere benodigdheden zoals een helm. Ik hield de boot een beetje af omdat ik er een handje van heb om impulsieve aankopen te doen, dus het leek me zonde om dan veel geld uit te geven aan een fiets om er vervolgens niets mee te doen. De week na zijn dood heb ik besloten om in zijn plaats mee te doen. Ik kreeg de fiets van een goede vriendin van mijn ouders en ben wat gaan trainen. De vrienden van mijn vader en mijn eigen vriend besloten ook mee te doen. We hadden een hele club met mensen die ons kwamen supporteren en die op scooters meereden. Tot de 80 kilometer ging het me goed af, maar daarna werd het pittig met alle heuvels die op mijn pad kwamen. In Rotterdam kan je je niet echt voorbereiden op hoe het is om over heuvels heen te fietsen, haha. Ik weet zeker dat mijn vader me over de finish geholpen heeft en ervoor heeft gezorgd dat ik geen heftige wind tegen had. Het was een erg emotioneel moment toen ik over de finish geraakte. Ik ben zo blij dat ik dit voor hem heb kunnen doen. Ik weet zeker dat hij trots mee heeft gekeken.’
Bijzondere man
‘Ik wil doorgaan met fietsen en allerlei andere dingen blijven doen die mijn vader leuk vond. Het voelt alsof ik een gat in mijn hart heb, maar ik ben tegelijkertijd ook zo dankbaar. Hij heeft zoveel voor me betekend en we hebben mooie herinneringen samen. Daar kan je alleen maar met een glimlach aan terugdenken. Ik ben heel trots op de man die hij was. Hij heeft op zoveel mensen indruk gemaakt met zijn vriendelijkheid en vrolijk karakter. Als hij ergens binnenkwam, stond hij er ook en was hij meteen aanwezig. Echt een bijzondere man. De klanten in onze kledingwinkel, die we als familie runnen, benadrukken ook vaak wat voor fijne man hij was. Dat doet me goed. We krijgen veel kaartjes en bloemen van hen, zo lief. Daar haal je ook weer kracht uit. Je bereikt niets met negatief in het leven staan en daardoor probeer ik door te gaan. Ik weet zeker dat hij er daar boven een feestje van maakt. Ik heb het gevoel dat hij altijd over mijn schouder blijft meekijken. Als het zonnetje op mijn rug brandt, voelt het alsof hij die warmte over mij heen legt.’
Lees ook deze afleveringen van de serie Zonder jou:
Zonder jou. Tagrid mist nu een jaar haar tweelingbroer Silim: ‘Ik deelde zeven jaar zijn geheim’
