In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Feike van Dijk emigreerde naar de Verenigde Staten en kocht met zijn vrouw Noelle een blokhut midden in de natuur van Wyoming. Ze krijgen vijf kinderen en leiden een vredig leven in hun eigen ‘Little House on the Prairie’. Totdat hun huis op een dag plotseling in brand vliegt. Ondanks de vele pogingen van Feike en zijn vrouw om hun zoontjes uit de brandende woning te redden, overleven Zephy (4) en Noah (2) het niet. Na acht jaren gevuld met pijn en verdriet, wordt het gezin dankzij All You Need Is Love herenigd met hun familie in Nederland.

‘Mijn hart verscheurt nog als ik terugdenk aan die dag, die afschuwelijke dag waarop ons hele gezin voor het leven werd getekend. Waardoor het vuur is ontstaan, heeft tot op de dag van vandaag niemand nog kunnen achterhalen. De weersomstandigheden waren destijds perfect voor een brand, weet ik nu. Het was droog, maar er stond een enorm hoge windsnelheid. De voorkant van onze blokhut vatte vlam en de brand werd in rap tempo steeds groter. Ik heb het nog geprobeerd, maar het vuur was niet te doven. Een andere keuze dan vluchten, hadden we niet. Ik vluchtte naar buiten en zag hoe mijn gezin me het brandende huis uit volgde. Maar eenmaal buiten kwam ik tot de vreselijke ontdekking dat mijn zoontjes Noah en Zephy nog binnen waren.’

Houten huis

‘We kozen voor ons eigen Little House on the Prairie in Lander, Wyoming vanwege de rust en de omgeving. Het houten huis lag tussen de bergen, was omringd met prachtige natuur en ongeveer twee uur rijden naar Yellowstone National Park. De grote stad lag vier en een halfuur verderop. Het was onze droom en doelstelling om écht dicht bij de natuur te leven. Ik was net thuis van mijn werk en gaf de tweeling, mijn twee jongste kinderen, nietsvermoedend te eten. Totdat ik opeens mijn oudste zoon hoorde roepen. Aan zijn stem kon ik duidelijk horen dat er iets mis was. Toen ik bij Able ging kijken, stond hij naar het raam te wijzen waarachter pikzwarte rookwolken verschenen. Ik zie dat de veranda in brand staat en in een split-second pak ik de kleine brandblusser uit de keuken om het vuur te blussen. Ik trap de deur open en loop direct tegen een muur van hitte. Het was zinloos. Zonder dat ik het doorhad, was ik toen al derdegraads verbrand. Door de adrenaline voelde ik de pijn niet. Ik dacht alleen maar aan mijn gezin en dat ik ze in veiligheid moest brengen. Met de tweeling op onze armen, haastten mijn vrouw en ik ons het brandende huis uit. Onze zoon Able was zelf het huis al uitgerend. Het moment waarop ik achteromkijk, is denk ik het laatste moment geweest dat ik mijn zoontjes Noah en Zephy nog zag.’

Stem

‘Als ik buiten aan de weg om hulp sta te roepen, kom ik tot het besef dat er niemand meer achter me staat. Ik rende terug naar het huis wat steeds verder door de brand werd opgeslokt. Daar vond ik mijn vrouw schreeuwend om onze zoontjes. Ze zat van top tot teen onder het roet. Ik hoorde het gekuch van Noah en Zephy en hoe ze ons om hulp riepen. Ik was vastberaden, sloeg een deken om me heen en probeerde het huis via de deur binnen te dringen om mijn zoontjes te bevrijden. Door het brullende vuur werd ik continu weer terug naar buiten gedrongen. De wanhoop en paniek sloeg toe. Na nog vele pogingen hoor ik opeens een stem. Het was alsof ik uit de waan werd wakker geschud bij het horen van die stem. “Ga niet meer naar binnen, ze zijn er niet meer”, klonk het in mijn hoofd. Ik geloof erin dat dat de stem van God was die tegen mij sprak en dat heeft mijn leven gered. Vanaf dat moment hoorde ik ook de stemmen van Noah en Zephy niet meer en zo besloot ik om weg te lopen van het vuur. Dat was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar het was wel de beste keuze. Anders was ik er niet meer geweest. Inmiddels was hulp gearriveerd en werd ik naar de ambulance gebracht. Vlak voor ik de ambulance inga, kijk ik nog een laatste keer achterom. Ik zie hoe ons Little House on the Prairie in vlammen opgaat en het dak met een enorme knal instort.’

Realiteit

‘Ik weet nog hoe ik in het ziekenhuis door de lange gangen naar de operatiekamer werd gereden. Ik zag een groot wit licht dat fel in mijn ogen scheen, waarna het zwart werd voor mijn ogen. Pas een paar dagen later werd ik wakker in een ander ziekenhuis, het brandwondencentrum in Utah. Zo snel als ik weer bij bewustzijn was, begon ik om me heen te vragen of het allemaal een droom was geweest. De realiteit kwam als een klap binnen en het drong tot me door ik mijn zoontjes Noah en Zephy écht was verloren bij de brand. Hun lichaampjes zijn naast elkaar door de brandweermannen gevonden, vlakbij de deur waar mijn vrouw en ik probeerden binnen te komen.’

Rouw

‘We hebben Noah en Zephy op een mooie en muzikale manier herdacht, ook al viel het ons zwaar. Hun lichaampjes zijn gecremeerd. We hebben ervoor gekozen om hun as samen te bewaren in één urn. Het verwerken van het verlies van onze zoontjes was heel moeilijk, en nog steeds. Het gebeurde nog regelmatig dat ik bij het ontbijt zeven borden klaarmaakte in plaats van vijf. Daardoor werd ik steeds weer geconfronteerd met wat er daadwerkelijk gebeurd was. Ik heb me nog lang schuldig gevoeld en afgevraagd of er iets anders was wat ik anders had kunnen doen, maar de tijd valt niet terug te draaien. Ik heb nog steeds vijf kinderen waarvan drie op deze aarde, is wat ik nu altijd zeg.

Wat we hadden meegemaakt, maakt ons kwetsbaar en ik had de behoefte om dat om te zetten in een kracht. Ik wilde de demonen in mijn hoofd overwinnen en besloot bij de brandweer te gaan. Dat voelde voor een tijd helend voor mij, maar voor mijn vrouw juist het tegenovergestelde. Zij maakte zich keer op keer zorgen en was bang dat ik op een dag niet meer thuis zou komen van mijn werk. Hoewel ik nu nog in de meest ernstige gevallen bijspring als brandweerman, heb ik die baan verder opgezegd in het belang van mijn gezin. Mijn vrouw en ik praten veel met elkaar en met onze kinderen. Soms gaan we nog terug naar de plek waar ons Little House on the Prairie stond en herdenken we onze zoontjes Noah en Zephy. Ik denk nog vaak aan hun stemmen en hun glimlachjes. Ik mis ze ontzettend. Ik zou ze zo graag nog eens willen zien. Er komt een dag dat we met elkaar herenigd worden. Daar geloof ik in en daar haal ik mijn kracht uit.’

Troost

‘De brand heeft alles verwoest, dus er is niet veel meer wat ons aan onze verloren zoontjes kan herinneren. Maar ik wil hun gezichten niet vergeten, en hun stemmen. Gelukkig heb ik nog foto’s en filmpjes op mijn telefoon staan. Het geeft me troost om hier af en toe naar te kijken. Zo heb ik een video waarop Noah en Zephy in hun luiers op de veranda staan te dansen en te zingen. Het was een dans die ze van mij hadden geleerd. Tuurlijk vind ik het ook moeilijk om te zien, maar hun blijdschap in dit filmpje is zo duidelijk te voelen. Ze waren daar zo vol van het leven. Dat is de les die ik meeneem. Sta stil bij de mooie dingen van het leven, want het kan zo voorbij zijn. Koester geen wrok en vertel je geliefden dat je van ze houdt, zo vaak als je kan. Het zou namelijk zomaar eens de laatste keer kunnen zijn.’

All You Need Is Love

‘Dit inzicht laat ik niet meer los. Vijf jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn vader ziek was en binnen twee weken overleed hij. Afgelopen zomer werd ik gebeld met hetzelfde nieuws, namelijk dat het niet goed ging met mijn moeder. Binnen een korte tijd begon ze behoorlijk te kwakkelen met haar gezondheid. Dit is hét moment om mijn moeder te zien en met Kerstmis met de hele familie te zijn, is wat ik dacht, want misschien was het wel de laatste keer. Dus schreef ik een brief naar All You Need Is Love. Zonder dat ik het wist, schreef mijn broer uit Nederland ook een brief. Dat was heel grappig, want hij was ook niet op de hoogte van de mijne. Toen ik mijn moeder en mijn broer zag, viel ik ze meteen in de armen. Het was emotioneel, maar ook echt fantastisch om ze weer te zien en samen kerst te vieren. Het was once in a lifetime en ik ben er eeuwig dankbaar voor.’

Bekijk de aflevering van All You Need Is Love Kerstspecial van 2022 via deze link.