Onze blogger Wendi schrijft prachtige verhalen waarmee zij jou hoopt te inspireren om met jezelf in verbinding te staan en innerlijke rust te ervaren. Daarnaast is Wendi al jarenlang ‘deeltijd’ werkzaam als cabinepersoneel bij een luchtvaartmaatschappij en daar maakt zij ook bijzondere dingen mee. ‘De voorbereidingen van de vlucht naar het Caribisch gebied waren klaar. Ik stond halverwege het vliegtuig in te stappen en daar zag ik jou. Jij, grote man van rond de 40, liep onder begeleiding van jouw ouders richting de stoelen waar ik stond. Je kon niet praten, je had spastische trekken en je schudde met je hoofd.’

Voelbare spanning

Uit jouw mond kwamen wat onverstaanbare klanken. Je zat op een stoel tussen je ouders in. Zij waren lief en zorgzaam voor jou. Ze wilden jou wat comfort bieden door je hand vast te houden en wat bemoedigende woorden toe te spreken. Deze vlucht was spannend voor jou: dat was voelbaar.

Tijdens de service kwam ik altijd bij jou en jouw ouders langs om te vragen wat jullie wilden eten en drinken. ‘Hij mag niet te veel drinken, want hij heeft een luier aan’, zei jouw moeder. Aangezien je 1.90 was met een behoorlijke stevige bouw, begreep ik jouw ouders. Het zou een hele onderneming zijn geweest om jou geregeld te moeten verschonen tijdens een bomvolle vlucht.

Energie

Ik vroeg wat je ouders wilden eten en bood hen een keuze aan. Daarna richtte ik me tot jou. Jouw moeder wilde in eerste instantie voor jou de keuze maken, maar ik besloot het aan jou te vragen. Ik wilde dat je je als mens gezien voelde ook al kon je niet praten. Ik vroeg jou: ‘En wat wil jij eten, lieve schat?’ Je keek langs me heen de lucht in, schudde met je hoofd en maakte geluiden met je stem. Jouw moeder zei: ‘Ik denk pasta.’ Jouw moeder kent jou als geen ander, dus ik gaf je pasta.

Tijdens de hele vlucht, heb ik jou persoonlijk gevraagd wat je wilde eten of drinken. Of je het nu wel of niet kon zeggen, het voelde alsof ik je zou negeren als ik het niet direct aan jou zou vragen. Ik weet dat de energie achter woorden voelbaar is. Iets in mij zei dat jij dit oppikte. Bij elke vraag, zakte ik door mijn knieën en pakte ik jouw hand vast, zodat je wist dat ik het tegen jou had. Ik kon het niet anders doen, het was de bedoeling het op deze manier te doen.

Een ontroerend verhaal

Jouw ouders voelden de behoefte om hun verhaal te delen met mij. Jij, grote man, stond 8 jaar geleden nog midden in het leven, tot een motorongeluk alles veranderde. Je hebt er een hersenbeschadiging aan overgehouden en bent fysiek slechts een schim van wie je ooit was. Jouw ouders, ver op leeftijd, zorgen voor jou en doen alles wat in hun vermogen ligt om jouw leven een beetje ‘beter’ te maken. Wat een ontroerend verhaal! Ook de manier waarop zij met jou omgingen, zo liefdevol, zo geduldig, zo integer. Toen jouw ouders mij het verhaal vertelde was jij doodstil, alsof je het oke vond dat dit gedeeld werd en het zelf ook van hen wilde horen. Mijn god, wat hebben jullie veel meegemaakt samen.

Herkenning

Ik merkte dat je me steeds meer ging herkennen op jouw manier als ik in de buurt kwam. Het contact, het even aanraken en het direct richten van mijn vraag aan jou deden iets met jou. Ik kon het niet benoemen, maar ik voelde het. De vlucht was voorbij. We waren geland. Ik liep nog even langs jou en jouw ouders. Zo wenste ik hen een fijne reis toe. Ik legde mijn hand op jouw hand en wenste jou in het bijzonder een fijne reis toe.

Dankbaarheid

En toen gebeurde er iets. Je maakte geluiden: een soort van mompelen. Je bleef mompelen en in een keer kwamen er hardere geluiden uit jouw mond. Ik voelde dat je je wilde uiten. In één keer zag ik jouw andere hand de lucht in gaan, heel ongecontroleerd. Met veel moeite maar heel voorzichtig, kwam deze naar beneden richting mij. Jouw ouders waren stil, ik was stil. We keken verwonderd toe naar wat jij ging doen. Je gebogen vingers waren stijf en tot een kommetje gevormd. Je probeerde met deze hand het contact met mij te zoeken. Jij legde jouw hand op mijn hand: je liet hem daar rusten. Je wilde mij iets zeggen via jouw aanraking. Het waren woorden van dankbaarheid, ik kon ze voelen.

Indrukwekkende ervaring

Lieve grote jongen, jouw gebaar was zo mooi. Weet jij hoe bijzonder het is voor mij, dat ik jou in mijn werkgebied had en de vlucht met jou heb mogen doorbrengen? Ik weet dat wij mensen communiceren via energie en jij weet dat ook. Dat ik dit nog extra via jou heb mogen ervaren, maakt mij een dankbaar mens.

Lieve grote jongen, wij delen dezelfde waarheid. Het zijn niet zozeer de woorden die wij zeggen. Het is de energie achter de woorden, waarmee wij onze boodschap uitdragen. Deze is voelbaar voor iedereen als je erop durft te vertrouwen!

Als we ons hier allemaal wat meer van bewust zijn en ernaar gaan handelen, dan maken we het leven van de ander en onszelf een stukje mooier. Ben je dus bewust van de energie achter jouw woorden en achter de woorden van de ander. Iets voelt oprecht of iets voelt niet oprecht! Ja, je mag daarop vertrouwen elke dag opnieuw, net zoals wij dat gedaan hebben tijdens die enkelen uren samen op deze vlucht. Dank je wel voor deze onvergetelijke, indrukwekkende ervaring!

Liefs,

Wendi

Over Wendi

Wendi is werkzaam als transformatie coach/therapeut en energiewerker. Ze begeleidt mensen bij veranderingsprocessen op diverse levensgebieden en gebruikt naast haar kennis & kunde haar heldervoelendheid om tot de kern te komen. Wil jij meer rust en helderheid ervaren in jezelf? Wil jij jouw energie in balans brengen om je vanuit daar te verbinden met jouw innerlijke kracht! Of wil je meer duidelijkheid over innerlijke processen? Meer informatie vind je op de website van Wendi.