Monique worstelt met anorexia en is daarvoor verschillende keren opgenomen geweest. De laatste keer was in een eetstoornis kliniek. Ze deelt met ons haar ervaringen over haar hobbelige reis in het leven.

Monster

Met een tas in mijn ene hand en een eetlijst in mijn andere, verliet ik de steriele gang, slaapkamer en de dichte deur waar ik de afgelopen vijf maanden ben verbleven. De eetstoornis kliniek was intussen mijn thuis geworden. Toch voelde dat niet zo, want het was een enorm gevecht dat ik met mijzelf heb moeten voeren. Het monster in mijn hoofd moest niet meer mijn leven bepalen. De gezonde ik wel. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want dat monster is onwijs hardnekkig en wil heel graag in stand blijven.

Dat dat bijna mijn dood werd, maakte dat monster niet uit. Dat zag ik intussen wel in. Ook kon ik eindelijk dooreten na een herbeleving, zonder in die angst te blijven hangen. Ze kwamen zeker nog wel regelmatig. De beweegdrang is ook afgenomen, want ook dat is niet goed voor mij zag ik in. Lichamelijk was ik wat aangesterkt, ik was er nog niet maar balanceerde niet meer op het randje van de dood. Geestelijk kwam de uitdaging nu pas, want ik ging naar huis. Ik wist wat ik moest doen, maar om terug te komen in een omgeving waar het fout is gegaan is niet makkelijk. En al helemaal niet zonder nazorg.

De eetlijst

Wat ik daarvoor deed kwam allemaal terug. En dat maakte mij verdrietig. Want wat was ik ver heen voor de opname. Ik had geen leven meer, maar werd geleefd. Ik was er fysiek nog wel, maar niks drong tot mij door. Heel eenzaam ook, want alles draaide om bewegen en zo min mogelijk eten. Dit leven wilde ik niet meer. De eetlijst moest ik blijven volgen, dan kwam het goed. En dat deed ik ook. Maar ik kwam er achter dat dat niet zo makkelijk is. Want de opscheplepels van thuis waren bijvoorbeeld anders dan in de kliniek en zo waren er nog heel veel dingen waar ik tegenaan liep. Ook moest ik zelf naar de supermarkt om eten te kopen. Dat is best spannend na zoveel maanden. Al het eten wat in de supermarkt lag kwam op mij af. En dat maakte dat ik moeite had om keuzes te maken.

Omdat de nazorg niet geregeld kon worden, omdat ik net als voordat ik in de kliniek belandde als te complex werd bestempeld, moest ik het weer alleen doen. Ik kon het net als voor de opname niet alleen, want ik had toch echt hulp nodig voor de eetstoornis. Het enige wat wel geregeld was was dat ik mijn eigen diëtiste weer terug kreeg. Dat was fijn. Omdat het niet goed ging en ik bleef afvallen, zetten zij mij met beide benen op de grond. Ik moest toch echt meer gaan eten! En wel nu! Gezonde vetten zijn niet eng, want ik wil toch herstellen? Het woord alleen al, maakten dat bij mij alle alarmbellen gingen rinkelen. Ik vond dat namelijk wel eng. Het maakte mij onzeker en bang, want ik deed het toch goed? Ik volgde immers de eetlijst van de kliniek. En toch ging het niet goed.

De uitdaging

Wat ik over het hoofd zag is dat ik nu meer beweeg dan in de kliniek, waar ik achter een dichte deur zat en twee keer per dag even naar buiten mocht. Ook is dit het moment om uitdagingen aan te gaan, elke week iets eten wat je eng vindt was het advies van mijn diëtiste. Ik vond het allemaal maar beangstigend, want ik wist donders goed – nu de eetlijst opgehoogd was – dat mijn gewicht ook ging stijgen. En dan zou ik weer overspoeld worden door emoties en gevoelens van vroeger.

Kortom, ik moest het maar gewoon doen en nog eens doen en niet nadenken. Tja, als dat zo makkelijk was had ik nooit in een eetstoornis kliniek hoeven verblijven. Toch is dit wel gebeurd. Want als ik ‘s morgens bij het maken van mijn ontbijt bewust stil ga staan bij wat ik aan het doen ben, dan kan ik met zekerheid zeggen dat ik minder eet dan ik zou moeten. Want dan komt het ontbijt op mij af en daarmee ook de angst. Dus gevoelens en emoties uitschakelen om tegen dat monster in te blijven gaan blijft een strijd die ik iedere dag aan blijf gaan.

Wordt vervolgd…

Liefs,

Monique

Over Monique

Wendy leerde Monique (34) kennen toen ze meedeed aan het programma This Time Next Year. Monique worstelt met anorexia. Haar grote wens voor 2020: zwanger kunnen worden. Monique deelt met ons haar proces met anorexia en de eetstoornis kliniek, en neemt ons mee in haar hobbelige reis. Lees zo hier haar verhaal. Monique volgen? De komende periode zal Monique een blogreeks bijhouden waarin ze vertelt over haar ziekte.