De afgelopen maanden deelden we elke twee weken – meestal vrolijke – artikelen van Minou Hexspoor over haar leven in Beirut. Op 4 augustus was ze getuige van de afschuwelijke explosie en werd alles anders. Nu heeft een nieuwe golf van besmettingen voor een tweede lockdown gezorgd. Minou neemt je even mee in haar gedachten toen alles nog wel mogelijk was.

Ik staar uit het raam en kijk hoe de bladeren van de twee palmbomen voor ons gebouw op en neer wuiven in de hete wind. De straat is stil. Doodstil. Zoals op vele plaatsen in de wereld heeft ook hier corona een nieuwe golf van besmettingen veroorzaakt, wat leidde tot een nieuwe lockdown. Drie maanden geleden begon ik met schrijven voor Wendy Online over mijn leven in Libanon. Een leven dat zich vooralsnog zoals bij velen over de hele wereld, vooral binnen deze muren afspeelt terwijl we gezamenlijk wachten op een moment van verlossing. Spannend, dat leven van mij hahaha, ik woon overdag in mijn thuis-kantoor, mijn man in het zijne, en ’s avonds gaan we uit op het balkon.

Een waardevolle schat

Op mijn bureau ligt een foto waarop ik zittend in de open achterklep van een auto mijn lunch verorber, en mijn gedachten gaan terug naar onze 10,000 km road-trip door Europa in 2018. De foto is gemaakt terwijl de we de route van de Gorges du Verdon reden op een warme dag in Frankrijk. Die betreffende ochtend zei Mohamad tijdens het ontbijt dat hij olijven miste. Hij eet ze normaal elke dag, zoals het een goede Libanees betaamt. Het bijzonder mooie hotel waar we verbleven in Mougin had een fantastisch restaurant, maar olijven hadden ze niet. “ik heb echt zo’n zin in olijven’, zei hij twee uur later. Oké, dacht ik, dit gaat een ding worden dus hier moeten we wat mee.

Halverwege de ochtend reden we door een klein Frans dorpje met een supermarkt op de hoek van de hoofdstraat. Ik parkeerde de auto en sprong eruit: ‘one minute!’ riep ik en rende de winkel in. Ik zocht me een ongeluk naar een beetje kwaliteit, maar alles dat ik kon vinden was een potje simpele cocktail olijven voor het bijzonder olijf-gevoelige palet van mijn geliefde. Tja, dit of niks, dus ik kocht het potje en hopte terug de auto in. Mohamad keek me stralend aan terwijl hij het voorzichtig in een tas stopte als was het een waardevolle schat.

Een vergeten Restaurant

De slingerweg langs de Gorges du Verdon was naast een beproeving voor mijn hoogtevrees, een fantastische rit die de rivier diep onder ons volgde met prachtige uitzichten vanaf steile kliffen. Buiten de olijven die ik in het kleine supermarktje gekocht had, hadden we verder nog wat hapjes en drankjes bij zodat we ergens op de bonnefooi konden stoppen en eten. Met mijn snelle metabolisme kun je er donder op zeggen dat de trek hier of daar ineens toeslaat en dat dan nog zoeken naar een plek om te eten vaak uitloopt op een lage bloeddruk fiasco met de bijbehorende mood swing.

Mohamad stond voor me een broodje te eten terwijl ik vanuit de achterkant van de auto het potje olijven opendraaide en het hem voorhield. Hij glimlachte breed en zei, nee die bewaar ik voor vanavond bij de wijn. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en at er zelf een paar op onder zijn toeziend oog dat zoiets betekende als als er maar genoeg voor mij over blijft. We namen onderweg de tijd totdat we met een laag aan de horizon staande zon beneden uitkwamen bij het Lac de Sainte Croix. “Zullen we hier ergens iets eten?’ stelde ik voor. ‘Ja hoor, leuk, laten we kijken wat we tegenkomen’.

Op mijn telefoon ging een onverwacht alarm af. Ik keek naar het scherm. Dinner at Paloma over twee en een half uur?! Helemaal vergeten! Twee maanden eerder had ik deze reservering al gemaakt bij dit Michelin sterrenrestaurant en er daarna nooit meer aan gedacht. “uhhh, Mohamad? We moeten gaan’, zei ik met een frons. ‘We hebben een reservering bij Paloma over twee en een half uur. Dus crosten terug naar het hotel, douchten, kleedden ons en terwijl we de lobby van het hotel uitliepen zag ik dat Mohamad een klein kartonnen tasje van een juwelier in zijn hand had. Ik glimlachte. Wat lief.

Dank je wel, Habibi

Een in het zwart geklede ober heette ons welkom en escorteerde ons naar een tafeltje voor twee. Terwijl we gingen zitten, zette Mohamad het kleine tasje op tafel. Ik zei niets en wachtte nieuwsgierig af. Hij had wel vaker dit soort verassingen en meestal was ik me wel bewust van het een of ander, maar de aankoop van dit onbekende sieraad was volledig langs me heen gegaan. De ober vroeg of hij ons alvast een aperitief kon aanbieden. ‘Champagne, alstublieft, en een grote fles sparkling water’ zei ik.

Mohamad pakte het tasje van tafel en stak zijn hand erin. ‘En u meneer?’ De ober draaide zich naar Mohamad. ‘We nemen wel een fles champagne, deze’, wees hij aan op de kaart terwijl zijn hand weer uit het tasje tevoorschijn kwam, met daarin het potje olijven dat hij op tafel zette. ‘En kunt u voor mij deze bijzondere olijven in een bakje doen?’, zei hij met een onschuldig gezicht. Heel even stond de wereld stil terwijl mijn ogen bijna uit mijn hoofd vielen en ik naar het potje cocktail olijven staarde. Are you kidding me?! Now?! Here?! Mijn man keek heel serieus naar de ober die zich na de eerste stille verbazing direct herstelde en heel gewichtig ‘natuurlijk meneer’ antwoordde. Ik keek de ober met plaatsvervangend schaamtegevoel aan en lachte: ‘sorry, mijn man is Libanees en hij overleefd de avond niet als hij nu geen olijven eet’. De ober lachte, dankbaar voor mijn grap, terug. ‘Geen probleem mevrouw, dat zou hoogst onaangenaam zijn’. Even later verschenen de cocktail olijven verdeeld over drie bakjes op een leistenen plankje op tafel. ‘Dank je wel voor de olijven habibi’, Mohamad glimlachte en terwijl we aan onze champagne nipten at hij stoïcijns alle olijven op als waren het de besten ter wereld.

Het is wat je ervan maakt

Ik kijk nogmaals naar de foto op mijn bureau en lach hard op terwijl ik terugdenk aan die avond in Mougin. Hoe ver weg lijkt de werkelijkheid van toen dan die van nu: een economische crisis, een explosie die de stad Beirut onderste boven keerde en een nieuwe lockdown. Ik zou er heel wat voor over hebben om ons nu naar de Cote d’Azur te tele-porteren; Beam me Up, Scotty!

Aan het einde komende van dit schrijven bedenk ik dat ik Mohamad vanavond uitnodig. Dat ik straks twee grote gele sterren uitknip, er Michelin op schrijf en ze op de deur plak. Dat ik de kaarsen tevoorschijn haal, heel veel, en daarmee het balkon verlicht. Dat ik mijn haren opsteek en make-up op doe, een cocktail-jurk aan trek en mijn hoge hakken. Dat ik de wijn koud zet, de Libanese olijven op tafel, en de chili con carne leftovers van gisteren. Paloma, here we come.

Over Minou

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

Meer artikelen van Minou lees je hier.