Het is de week tegen pesten. Nadat een leerling op haar middelbare school zelfmoord pleegde omdat ze gepest werd, zei lerares Larissa dat ze het altijd zou opnemen voor mensen die gepest worden. Ze had nooit gedacht dat ze zelf een van hen zou worden. En dat de pesters nota bene haar collega’s waren…

Afgelopen schooljaar werd er een onderzoek gedaan over het pestgedrag op scholen. Niet onder leerlingen, maar onder leraren. ‘Eindelijk!’ Dacht ik. Volgens mij kwam er 8% uit. Het is slechts een cijfer, maar ik heb het jarenlang ervaren. En ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik kwam als jonge en enthousiaste vrouw in het onderwijs. Ik genoot van mijn baan als docent. Het ging fout toen ik op mijn oude middelbare school ging werken. Het begon allemaal geweldig. Ik mocht hier al eerder invallen en niet veel later ben ik teruggevraagd met uitzicht op een vaste aanstelling. In de periode dat ik inviel, leerde ik op school mijn huidige man kennen. Ik vond dat de directeur dit moest weten en heb dat verteld. Ik zei hem dat ik het zou respecteren als hij ervoor koos om geen relaties op de werkvloer te hebben, maar hij had er geen problemen mee.

Pestgedrag

De relatie tussen mij en mijn man begon bij steeds meer mensen bekend te raken en de ‘populaire’ vrouwengroep op de werkvloer verenigden zich tegen mij. Ik kreeg allerlei rotopmerkingen naar mijn hoofd. Maar ze negeerden mij ook. Als ik in de ochtend goedemorgen zei, werd er door die groep niets teruggezegd. Tijdens de pauze werd mijn naam hardop genoemd en wat er daarna werd gezegd, fluisterden ze tegen elkaar.  Er werden blikken uitgewisseld als ik ergens binnenkwam of wanneer ik iets zei tijdens een leerlingbespreking. Maar als mijn man erbij was, was iedereen poeslief. Ik heb een paar keer meegemaakt dat een vrouwelijke collega uit de pestgroep met mijn man aan het lunchen was en op het moment dat hij niet keek een gezicht naar mij trok. Zo van: haha, ik zit hier gezellig met jouw man.

Kwaad tot erger

Op een dag zat ik tijdens een tussenuur te werken in de lerarenkamer. Ik ben door drie collega’s uit het niets de kamer uitgesleept. Ze duwden mij hardhandig met mijn hoofd onder de kraan en wreven nog even door mijn haar. Ik had mijn haar net ontkroesd. Een hele onderneming dus. Als een verzopen kat met tranen in mijn ogen ging ik naar mijn laatste les. Ik fietste daarna naar huis. Ik was machteloos en stapte mijn huis binnen en liet mezelf bij de kachel neervallen. Na een half uur hard gehuild te hebben, belde ik mijn moeder. Ik wilde niet meer terug naar school. Maar wat dan? Wat geef je als reden op bij de volgende school? Je bent op den duur zo onzeker. Ik ging geloven dat het aan mij lag en dat er iets mis was met mij. Uiteindelijk kwam het bij de directeur terecht en er volgden vele gesprekken met mij. Het kwam erop neer dat ik moest veranderen. De waarheid is dat directieleden, net als bij een kind dat gepest wordt, niet goed weten wat ze moeten doen. En soms zelfs mee pesten.

Huwelijk

Het dieptepunt was toen iedereen hoorde dat mijn man mij ten huwelijk had gevraagd. De pesters deden er nog een tandje bij: alles om het huwelijk tegen te houden. Mijn oude leraar scheikunde keek me aan en zei: ‘Doordat jij met een blanke trouwt kun je in een kast van een huis wonen in plaats van in een hutje in Suriname.’ Ik kon het niet geloven. Kwam dit echt uit zijn mond? Het gevoel dat je niets voorstelt, is zo afschuwelijk. Ik was door de groep pesters uit een werkgroep gezet. Mijn man is om die reden op de pesters afgestapt. Hij werd door de directeur op het matje geroepen. De directeur vond namelijk dat ik dit zelf moest oplossen. Twee dagen nadat we getrouwd waren, kwamen we weer op school. We stonden in de lerarenkamer en de ‘leider’ van de groep pesters, de orthopedagoge, stapte op me af en stak haar hand met frisse tegenzin uit. Ze kreeg nog nét de felicitatie uit haar strot. Mijn echtgenoot kreeg drie zoenen. Het interesseerde me niets: hij was nu officieel van mij. Toen ze terugliep zag ik hoe een aantal medepesters haar een schouderklopje ter ondersteuning gaven. Het leek erop dat ze dit zagen als een nederlaag.

Invloed op mijn leven

Ik ben drie jaar gepest door leraren en het heeft mijn leven veranderd. Nu pas merk ik dat ik weer langzamerhand mezelf word. Ik heb het mijn man nog heel lang kwalijk genomen, omdat ik vond dat hij het meer voor mij op had moeten nemen. De eerste jaren kon ik de naam van de school niet horen. Mijn man werkt er nog steeds, maar de contacten die hij had zijn verbroken. In een gesprek heeft hij aangegeven dat hij voor mij heeft gekozen en dat contact met hen hierin niet past. Ik vind het oprecht jammer voor hem, het lijkt me zo teleurstellend als je om deze reden het contact met mensen moet verbreken.

Hoofd omhoog, neus in de wind

Het was mijn laatste schooldag op die school. Ik kreeg veel cadeaus van leerlingen, ouders maar ook van collega’s. Door dit hele verhaal lijkt het wellicht alsof alle collega’s tegen me waren, maar het was een vriendengroep van acht collega’s en er waren nog talloze andere collega’s. Mijn oud-leraar en collega kwamen afscheid van mij nemen. We hadden zoveel lol gehad, ik had zoveel van hen geleerd. De pesters daarentegen waren in de feeststemming. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe de orthopedagoge mij lachend aankeek en in haar ogen wreef als een huilende baby. De gymleraar vroeg haar of dat nou echt nodig was en ze deed weer of ze zich van geen kwaad bewust was.

Triomfantelijk liep ik de school uit. Ik kreeg later nog een brief van een andere directeur. Hij betreurde het dat ik op mijn laatste dag niet het gesprek met hem was aangegaan. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Als zelfs mijn man erin trapte, hoe kon zo’n oude en lieve directeur hen dan doorzien?

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl powered by WENDY.

https://www.instagram.com/p/B3MTLgiivEY/

Lees hier meer verhalen over pesten.