Uit liefde, om een verdrietige periode af te sluiten, of gewoon omdat je het mooi vindt. er zijn talloze redenen om een tattoo te laten zetten. Wat vertelt een tattoo over degene die hem draagt?
Daphne: ‘Afgelopen 2 januari had ik Emma en Richard uitgezwaaid op Schiphol en in de stromende regen reed ik terug naar huis. Ik voelde me al ellendig en de regen maakte het nog erger. Thuis kwam ik in een leeg huis, want Alec was vier weken op trainingskamp in Florida. Het was zó stil. Toen kwamen wel even de tranen. Van een druk gezinsleven met z’n vieren naar helemaal alleen. Altijd was er iemand geweest die thuiskwam van school; waren er tassen die in de gang slingerden en vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Terwijl ik in mijn eentje aan de keukentafel at, hoorde ik voor het eerst in achttien jaar de keukenklok tikken. Bijzonder.’
‘Daar ging mijn kind, naar La La Land’
‘Afgelopen zomer had Emma van ons na haar eindexamen een summercourse cadeau gekregen aan de gerenommeerde American Academy of Dramatic Arts in Los Angeles. Eigenlijk wilde ze een tussenjaar, maar Richard en ik zagen dat niet zo zitten. Na een jaar freewheelen zou het moeilijk zijn het studeren weer op te pakken, dachten we. Dit leek ons een mooi alternatief. Daarna zou ze naar de Erasmus Universiteit in Rotterdam gaan. Ze vond het helemaal te gek, en ik dacht: goed geregeld. Maar ze kwam terug uit LA en zei: “Ik wil deze opleiding fulltime gaan doen.” Zingen, dansen en acteren deed ze in Nederland ook al, maar Los Angeles is natuurlijk een droom.’
‘We gingen akkoord, maar ze moest wél alles zelf regelen. Laat dat maar aan Emma over. Ze is een echte Ram: wat ze wil, gebeurt. Nou, daar ging mijn kind, naar La La Land. Mijn moeder liep zich te verkneukelen, want ik was zelf zeventien toen ik in Tokio ging wonen. Dat vond ik toen volkomen normaal. Mijn moeder zei: “Nu begrijp je misschien beter wat ík destijds heb meegemaakt.”’
Moeder en dochter tattoo
‘Al een tijdje wilde Emma een tatoeage, maar nu ze aan de andere kant van de wereld ging wonen, dacht ik: misschien is het leuk als we allebei dezelfde nemen. Een kleintje. Vond ze geweldig. Een paar jaar geleden, toen ik genezen was van een moeilijke bacteriële infectie, dacht ik erover een olifantje te nemen. Nu leek dat me iets voor ons samen, want vroeger zong Emma altijd: “Olifantje in het bos, laat je mama’s staart niet los.” Toepasselijk.’
‘Het is een heel simpele tattoo geworden van een paar lijntjes, die we samen in Amsterdam hebben laten zetten. Ik achter op mijn schouder, Emma op de zijkant van haar ribbenkast. Ik vond het best een emotioneel moment. Emma ging eerst, want zo is ze. De pijn viel mee; hij stond er snel op. Maar die “lijntjes” tussen ons – die zijn er voor altijd. Iedere dag als ik uit de douche kom, zie ik dat olifantje en zeg ik: “Hey, Em!”’
Empty nest
‘Langzaam ben ik gewend geraakt aan het idee dat mijn kinderen het huis uit zijn. Na achttien jaar zorgen als moeder had ik ineens zo veel tijd over dat ik niet wist wat ik ermee moest doen. Ik ben met een gelukspotje begonnen: elke dag deed ik daar een briefje in met iets leuks dat er was gebeurd. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik er al tien dagen niets in had gegooid. Een goed teken. Ik heb weer balans gevonden; ik hoef niet meer te “zoeken” naar iets positiefs. Ik ben mezelf nu aan het herontdekken: wat zou ík nog graag willen? Een interessante fase.’
‘En door alle social media voelt het alsof Emma gewoon in Rotterdam zit. In het begin appte ik nog weleens: Eet je wel goed? Slaap je genoeg? Maar dat doe ik niet meer. Het is de bedoeling dat het olifantje mama’s staart wél loslaat. Misschien blijft ze wel in Amerika wonen en werken. Daar wil ik nog niet aan denken, maar het gaat erom dat zíj gelukkig is. En ze zal hier altijd een thuis hebben. Ik blijf de mama-olifant en zit hier nog wel even.’
Wil jij ook je verhaal over je tattoo met ons delen? Mail naar online@wendymultimedia.nl en wie weet sta jij de volgende keer op WENDY online.
WENDY #13 nu verkrijgbaar
Lees meer van WENDY#13, die nu in de winkels ligt.
Tekst: Bram de Graaf
Fotografie: Moon Jansen
