Lachen en huilen liggen heel dicht bij elkaar, weet Nicolette Kluijver. Zeker die ene keer per maand, als ze last heeft van gierende hormonen.
Godsakke! Mijn deadline is verstreken en ik moet nog een column schrijven. Eerst een kop thee. Ik heb koude handen waar Elsa van Frozen u tegen zou zeggen. Een Roy Donders-huispak zal mij goed doen. Hoewel: hopen dat niet weer de postbode een pakket onzinnige aankopen brengt op dit onhandige tijdstip. De laatste keer kreeg ik de vraag of ik het wel echt was. Verbaasd scande hij mij van mijn geitenwollen skisokken tot de knot stro op mijn kop. ‘Ja, en valt het tegen?’, zei ik bits. Eens per maand duld ik geen tegenspraak, of beter gezegd: geen spraak. Eens per maand koop ik online nutteloze dingen, eens per maand ben ik een slons. Met handen en voeten als een vrieskist. Eens per maand heb ik: (gierende) hormonen. Nondeju! Alle pennen in huis zijn weer eens verdwenen. Ik schrijf het lekkerst als ik eerst wat gedachten op papier schets. Dan maar de computer. Ik haal hem van de
slaapstand en het filmpje dat mijn zoontje vanmorgen keek, begint te spelen: van mensenhanden die klei kneden. In verschillende
kleuren worden de bakjes geopenden wordt de klei gekneed. Ik kijk ernaar, kan niet stoppen met kijken. Ietsjelater (lees: ruim een uur) klik ik YouTubeweg. Heb ik al die tijd gekeken naar handend ie klei kneden? Ik vertoon echt studieontwijkend
gedrag, schrijven moet ik…of beter: puist en ik. Schrijven jij, zeg ik tegen de puist die in de weerspiegeling van mijn pc op mijn voorhoofd glinstert.
[green_note title=”Nicolette Kluijver” text=”Oud-topmodel Nicolette Kluijver (33) is sinds vijftien jaar een meer dan fris en vrolijk gezicht op televisie. Ook is ze gelukkig getrouwd, moeder (van drie) en heeft ze een ongeremde levenslust. Met name over dat laatste gaat haar column in WENDY.” ]
Natuurlijk… (gloeiende-grr) de deurbel! Dit gaat ’m echt niet worden, vandaag. Ik steek mijn hoofd om het hoekje, zodat de
indringer aan de deur mijn zondagsoutfitniet ziet. Ik pers er een lach uit. Kak… Helemaal vergeten! Niet de postbode die inmiddels gewend is aan mijn maandelijkse monster, geen kinderen met kinderpostzegels die je kunt afwimpelen door snel
een hele kaart te kopen… Het is de ICTmonteur. Kom verder. Daar staat-ie. Ko ffie? Hoe lang bent u ongeveer bezig?
Verslagen plof ik neer, geen pen in huis, de computer wordt gereset; die column krijg ik nooit af. Gek genoeg krijg ik de slappe
lach. Ik moet steeds harder lachen en diezelfde lach gaat over in huilen, tranen rollen over mijn wangen. Ik heb dat vaker, een
lachbui die overgaat in huilen. Het moment dat ik hoorde dat ik zwanger was van de tweeling. We waren in het buitenland
op zoek naar een ziekenhuis om ons duidelijkheid te verscha ffen. Ik voelde me superhormonaal en 1 + 1 = 2 (zeker in dit geval!).
Die echoscopist zal wel hebben gedacht: deze vrouw is echt te labiel voor het opvoeden van een tweeling. De echokop rolde over mijn toen al opgezette buik. Ik wist het al, ik voelde het al. ‘Het zijn er twee,’ zei ik tegen de beste man. ‘Nou,’ zei hij, ‘dat zeggen vrouwen wel vaker.’‘Hormonen zeker?’ Ja, gierende… En ja hoor, niet één hartje, maar twee hartjes klopten in mijn buik. Ik keek naar Joost, die stomverbaasd voor zich uit zat te kijken, in de diepte, met een blik alsof hij net aan een citroen had gelikt. Het nieuws kwam wat later aan, kortsluiting. Een tweeling? Drie kinderen in drie jaar tijd! Ik begon te lachen, te schaterlachen, sloeg de echoscopist op zijn tengere schouders, terwijl ik het uitproestte. De lachbui gingover in een traan, de tranen maakten een mascarariviertje over mijn rode wangen, en toen begon ik te huilen; echt verdriet,schokkende schouders en een neus volsnot. Een hoofd als een wasbeer. Lachen en huilen liggen heel dicht bij elkaar.
En zo zit ik nu ook op de bank. Dit keer zwanger van een column en die baby móet worden geboren. ‘Gaat het, mevrouwtje?’
De ICT’er meldt dat de computer schoon is en dat hij volgende week zal terugkomen om mijn programma’s te installeren. Ik kan eindelijk gaan schrijven. Gelukkig heb ik na deze baaldag genoeg inspiratie om ietste schrijven over gierende hormonen…
