Hannelore moet op een andere manier gaan hardlopen. Goed voor haar knieën, maar slecht voor haar ego… In haar blog lees je hoe ze zichzelf (weer) over haar schaamte heenzet en in haar vlog zie je precies wat ze moet leren en waarom.
Schaamteloos
“Kom op Loor, kin omhoog en borst vooruit!” riep mijn oma vaak, toen in mijn puberteit over straat slenterde en liever niet gezien wilde worden. Soms hoor ik haar stem nog steeds in mijn hoofd als ik mezelf erop betrap dat ik ergens het liefst even onzichtbaar wil worden. Dat gevoel van schaamte had ik ook toen ik bijna anderhalf jaar geleden begon met hardlopen.
Ik liep te sjokken in mijn krappe sportlegging, die steeds net onder de spekkies van mijn buik kroop waardoor die buik begon te blubberen tijdens het rennen. Dat was vast niet eens te zien, maar ik voelde het wel en dat was al genoeg om me heel bewust te worden van het feit dat ik eigenlijk te dik was om te kunnen hardlopen. Dat was natuurlijk onzin, dat weet ik nu hoor, maar het voelde toen wel zo. Uiteindelijk ebde die schaamte weg en ik voelde me soms zelfs trots als ik meer dan vijf kilometer aan één stuk kon rennen. Oké, het ging niet echt snel, maar ik deed het wel. En dat vond ik best knap van mezelf.
Maar nu… Nu kan ik weer van voren af aan beginnen. Door knieproblemen (gescheurde meniscus plus verminderd kraakbeen) mocht ik van de huisarts niet meer hardlopen, maar mijn nieuwe fysiotherapeut (die is gespecialiseerd in deze klachten) ziet dat gelukkig anders. Hij zegt dat ik over een paar maanden echt weer vijf kilometer kan rennen – en uiteindelijk zelfs die tienkilometer die hoort bij de kwart triatlon waar ik zo mijn zinnen op heb gezet. Ik moet ‘gewoon’ anders leren hardlopen.
Dat klinkt makkelijk, maar dat is het zeker niet. In mijn vlog van deze week laat ik uitgebreid zien wat deze manier van rennen precies inhoudt, maar het is echt zó anders dan ik gewend ben. Mijn borst moet vooruit, hoofd omhoog, ik moet van boven naar beneden veren, op de bal van mijn voet lopen en mijn knieën hoger optrekken. Alsof ik een hele fitte, energieke, supersnelle atleet ben, zeg maar. En dat met mijn bepaald niet atletische lijf, waar al vanzelf genoeg aan op en neer gaat tijdens het rennen…
Je begrijpt: ik vind het zwaar. Lichamelijk is deze nieuwe manier van rennen voor mij echt enorm wennen en erg vermoeiend en ik kom voor mijn gevoel nauwelijks vooruit. En mentaal is het ook zwaar, want ik schaam me weer kapot. Echt, het ziet er niet uit! Maar goed, lekker belangrijk wat anderen ervan denken, want ik dóé het wel weer. En dan hoor ik de stem van mijn oma in mijn hoofd en dan ga ik ervoor, met mijn borst vooruit en kin omhoog. Zó dankbaar ben ik dat ik waarschijnlijk toch kan blijven rennen. En stiekem ook wel trots, dat ik blijf doorzetten. En ach, als ik maar lang genoeg op deze manier blijf rennen, krijg ik vanzelf het lijf dat er bij past.
Doe mee met Hannelore!
Zou jij net zoals Hannelore ook wel fitter en slanker willen worden? Je kunt meedoen met Hannelore via het leefstijlprogramma Fit in je lijf! Bij dit programma word je online begeleid door onze personal trainer Kelby Jongen. Check de info op onze site
