In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Jarenlang werd de dochter van Anneke Bloemen, Fleur, gepest op de basisschool. Anneke hoopte dat de overgang naar de middelbare school een nieuw begin zou betekenen en dat het pesten eindelijk voorbij zou zijn. Maar helaas gebeurde dit niet. Op 15-jarige leeftijd besloot Fleur een einde te maken aan haar leven door voor een trein te springen.

‘De laatste ochtend dat Fleur nog bij ons was, dronk ik samen met haar een kopje thee op de bank en kroop ze dicht tegen me aan. Ze was een ontzettende knuffelkont, dus ik zocht er niks vreemds achter. Ik vertrok naar mijn werk, terwijl ze haar brood stond te smeren voor school. ‘’Lekker werken mam, tot vanmiddag’’, zei ze tegen mij. Niet lang daarna kreeg ik een telefoontje van mijn buurvrouw. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar ik kon beter naar huis komen. Onderweg belde ik verontrustend mijn man, die nachtdienst had gehad en thuis was. Hij huilde: “We zijn ons meisje kwijt”, zei hij. Toen ik de straat inreed en allemaal politiewagens zag staan, drong het pas tot me door dat ik in een nachtmerrie was beland. In haar tas, die Fleur had achtergelaten naast het spoor, vonden we een afscheidsbrief waarin onder andere stond: ‘’Jullie hebben nu je zin, jullie kunnen dansen op mijn graf’’. Ik voelde me machteloos en zat vol van verdriet.’

Vrolijk meisje

‘Fleur was altijd een opgewekt en vrolijk meisje die gemakkelijk met iedereen kon opschieten. Ze speelde na school vaak met veel verschillende klasgenootjes en leek gelukkig. In groep zes gaf ze af en toe aan dat sommige kinderen niet zo aardig tegen haar deden, maar we dachten dat het misschien wel normale strubbelingen waren waar ze zelf ook weleens bij betrokken was. Toen ik op een dag over de markt liep, werd ik aangesproken door een moeder van een klasgenootje van Fleur. Ze vond het zó ontzettend dapper dat Fleur voor de klas had verteld dat ze het pesten niet leuk vond. Ik was compleet verrast. Werd mijn dochter gepest? Ik nam direct contact op met school en zij bevestigde dit inderdaad. Het verbaasde me dat ik hier niet eerder van op de hoogte was gesteld door hen.

Samen met Fleur besprak ik de situatie en ze was open over wat er gebeurde. Ik was trots op mijn dochter dat ze zo sterk was en de moed had om voor de klas te staan en haar gevoelens te delen, maar ik voelde me tegelijkertijd ook schuldig. Waarom had ik niet eerder gezien wat ze doormaakte?’

Pesterijen

‘Vanaf dat moment zat ik er volledig bovenop. Ik ging zélfs zover dat ik van baan veranderde om er altijd voor haar te kunnen zijn. De kinderen pestten haar de hele dag door. Ze maakten gemene opmerkingen over haar gewicht en lieten haar fietsband leeglopen. Er was een groepje van zes meisjes dat zichzelf “Moby Dick” noemde en had afgesproken om Fleur buiten te sluiten. De juf had wat briefjes onderschept en wees deze meisjes erop. Ik ging in gesprek met de directeur, maar die vond het probleem nu opgelost, omdat de ‘’hoofdoorzaak’’ nu gevonden was. Maar natuurlijk was het niet opgelost. Ik schreef erover in de nieuwsbrief en ging in gesprek met ouders, maar het leek erop dat niemand het écht serieus nam.

Met Fleur zijn we gaan kijken voor een nieuwe basisschool, maar dit wilde ze niet. Ze had een beste vriend, Melvin, en was bang hem kwijt te raken. Voor haar zou de middelbare school een nieuwe start zijn waar ze niemand kende. Naast de littekens van het pesten had ze ook veel moeite met het overlijden van haar opa en oma, maar na een EMDR-therapie leek het beter te gaan. Voor zover wij konden zien, zat ze, eenmaal op de middelbare school, lekker in haar vel. Wat wij alleen niet wisten, was dat ze in het vierde jaar van de middelbare school wéér werd gepest. Ik ben zo kwaad op de school dat ze mij nooit hebben ingelicht. Ik weet niet of ik haar had kunnen redden, maar omdat ik van niets wist, heb ik het niet eens kunnen proberen. Ze zette voor ons een masker op.’

Treinspoor

‘De dag voordat ze overleed was er een conflict geweest op school. Fleur was heel verdrietig en meisjes die wél leuk met haar omgingen, hadden dat aangekaart bij de mentor. Na een kort gesprek zette Fleur haar masker weer op en kwam ze naar huis. ’s Avonds hadden we een verjaardag en was ze enorm vrolijk en uitgelaten. Een beetje té zelfs. Achteraf denken we dat ze toen haar keuze al had gemaakt.

Niet lang daarna benaderden twee mannen mij met een bijzonder voorstel: ze wilden een stichting oprichten die zich inzet tegen pesten en vroegen of deze stichting de naam van Fleur mocht dragen. Gaandeweg raakte ik steeds meer betrokken bij dit initiatief. Samen zijn we volop bezig met het geven van voorlichting op scholen en het ontwikkelen van lesmateriaal. Op basisscholen laten we de kinderen bijvoorbeeld op een papieren hart stampen, om het vervolgens weer terug te brengen naar de oorspronkelijke staat. Hiermee proberen we hen bewust te maken van de impact van pesten. Fleur krijg ik er niet meer terug, maar al red ik maar één jongere mee dan is mijn missie geslaagd. Ook docenten moeten hier beter mee omgaan. Ik begrijp niet waarom ze mij nooit hebben ingelicht.’

Gedicht

‘In de tijd dat Fleur niet gepest werd, schreef ze een gedicht. Ze was bang dat het pesten terug zou komen en dat is helaas waarheid geworden. In 2010 won ze een poëziewedstrijd, dit gedicht hangt nu in vele scholen om pesten tegen te gaan.’

Fleur Bloemen 2010

Op mijn vorige school

Ben ik erg gepest

Ik was anders dan de andere

Anders dan de rest

Ik weet niet waarom

Het begon als een spel

Het liep uit de hand

En eindigde voor mij in een hel

Het ging drie jaar door

En niet alleen schelden

Wat ik elke dag hoor

Ik had er genoeg van

Het zat me tot hier

Nu ben ik daar weg

Met heel veel plezier

Diep van binnen ben ik bang

Want straks herhaalt het zich weer

Dan voel ik die pijn weer

En dat wil ik nooit meer