fbpx

De tattoo van Wendy en broer Mike: ‘Of ik bij iedere steek een stukje van m’n vader terugkreeg’

Wendy en haar broer Mike van Dijk lieten allebei dezelfde tattoo zetten, als eerbetoon aan hun overleden vader.

‘Ik had het hem verteld: “Papa, ik wil een tatoeage laten zetten, als eerbetoon aan jou. Vind je dat goed?” Hij was ontroerd: “Dat vind ik heel bijzonder”.

Tattoo voor je vader

Een jaar na het overlijden  van haar vader en een fikse zoektocht naar de juiste vorm later, kwam Sander, een vriend van Wendy, met hét idee. Via via kregen ze per fax vanuit een klooster in Zuid-Frankrijk het woord “vader” in het Tibetaans toegestuurd. ‘Zo mooi, maar Nick – de man die de tattoo zou zetten – zei: “Laten we eerst checken of het klopt.” ‘Wat bleek: dit was het woord dat “heilige vader” verbeeldde.’

Ritueel

‘Nick opperde: “Vraag ze liever wat daddy in het Tibetaans is.” Nick, een fantastische gast op Ibiza, heeft er een ritueel van gemaakt. Hij zette muziek op, stak wierook aan en heeft de tattoo met zoveel liefde gezet. Het was een ongelooflijk fijn gevoel’, vertelt Wendy. ‘Toen het klaar was, zei Nick, zo lief: “Dit is mijn geschenk. Ik deed dit voor jou en voor je vader.” En toen zei ik tegen Mike: “Jongen! Nu jij!”’

Joe Cocker op de achtergrond

‘Drie dagen nadat onze vader was overleden, moest ik naar zijn stal op de markt, waar ze een bloemenzee hadden neergelegd. Mama zei: “Neem de auto van pa maar even.” Ik deed de gordel om en rook zijn aftershave’, herinnert Mike zich. ‘Ik startte en schrok me het lazarus: snoeihard Joe Cocker uit de cd-speler. Toen Nick mij vroeg waar hij van hield, zei ik meteen: Cocker. “Oké,” zei Nick, “dan mag iedereen dat weten.” Hij gooide de ramen open en heel Ibiza luisterde mee. Ik wilde nooit een tattoo, maar toen Wendy hem had, ging het kriebelen. Ik miste mijn vader zo erg. En het voelde toch alsof Wen hem weer een beetje bij zich had. Het voelde bij iedere steek of ik een stukje van Japie terugkreeg. Ik dacht alleen maar: niet stoppen, ga alsjeblieft door.’

‘Alsof we weer even contact hebben’

Nick vroeg aan Wendy: “Waar wil je hem?” Waarop Wendy reageerd: ‘Een plek waar je het nooit ziet, tenzij je iets doet, een lok haar wegstrijkt. Op de onderkant van de onderarm. Ik was helemaal vergeten dat ik presentatrice ben en steeds met die microfoon in mijn handen sta.’

‘Als ik mijn tanden poets en in de spiegel kijk, kijkt ‘ie naar me. Hebben we weer even contact’, zegt Mike.

Intense band

De band die Wendy en Mike met hun vader hadden was heel intens. “Geloof je in leven na de dood?” vroeg hij in zijn laatste dagen. Hun blikken kruisten; ze waren er te nuchter voor. Ze kwamen elkaar nooit meer tegen, het is klaar, dacht Mike. ‘Een diep verdrietig gevoel, maar toen deed mijn vader iets wat typisch voor hem was: hij maakte er een spel van. Duwde mij van zich af en riep geestdriftig: “We kunnen het wel uitproberen! Binnen een week na mijn dood moet je een teken krijgen. Er komt iets op je af, waar je niet onderuit kunt. En als het gebeurt, nooit meer twijfelen hè?”’

Leven na de dood?

Ik reed toen in die auto. Joe Cocker op. Langs het Amsterdam-Rijnkanaal, waar we zo vaak bootje hadden gevaren en hij dan riep: “Jij bent de beste kapitein!” Ik zag een bootje, ons bootje, ik staarde maar naar dat kanaal en vlak voordat ik de bocht naar links moest nemen, kwam er een gigantische zeecontainer op me af. In grote letters stond het geschreven: JAAP.

‘Wen riep: “Wat? Heb je een foto? Hij is het geweest!” Precies een week later: zag ik hem weer! Ik nam de foto en schreeuwde naar boven: “Japie! Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen, maar nu weet ik het!” Want geloof het of niet, die boot had ik ervoor nooit gezien en na die twee keer, hoe vaak ik ook langs die plek rijd, ook nooit meer…’

Tekst: Robert Heukels | Beeld: Moon Jansen



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF