‘De creatieve vrijheid van kinderen mag je niet beperken, het is gewoon een artistiek kind. Ik laat het als een mantra in mijn hoofd afspelen. Ik ben tenslotte nog lang niet bij school. Artistiek is ze zeker, dat zal de juf ook begrijpen. En het hoort toch ook bij jezelf ontdekken? Wat kan wel en wat kan niet. Dit is er wel eentje in de categorie: kan niet! De zon schijnt op mijn bezwete hoofd, terwijl ik met een noodgang probeer terug te fietsen van mijn wekelijkse rondje ‘Hoep’, een fietsroute door de polder. Met mijn mountainbike er even lekker op uit. Twintig kilometer natuur flitst aan je voorbij, terwijl je werkt aan billen van staal. Een straf tegenwindje vind ik normaal heerlijk, maar sinds het belletje van school kan ik alleen maar hopen op wind mee. Ik hijg en puf; nog zeker dertig minuten voor ik terug ben in het dorp.

Unicorn-kapsel

Juf Ellen heeft me zojuist gebeld. Een fantastische juf op een toffe school, waar mijn drie kids op zitten. Een school waar best veel kan en mag. Waar de leraren een hoop tolereren. Alleen wat Ana Sofia nu heeft gedaan… dat ging net even te ver. In de kleurhoek waar de kinderen uit groep 1-2b mogen verven, heeft Ana Sofia niet haar werkblad beschilderd. Ze heeft met de donkere kleuren, groen, blauw, maar ook een toefje roze en als finale streep een likje geel en oranje, haar complete haar van blond naar regenboog getoverd. Helaas is dat niet het voornaamste probleem. Ik kan juf Ellen bijna niet verstaan in de polder, met die wind die suist in mijn mobiel. Ik gooi mijn mountainbike tegen een boom en probeer in opperste concentratie de woorden goed te begrijpen. Ana heeft haar haar gekleurd en die verf kan indrogen? Juf heeft 28 kinderen en kan het niet wassen nu… O, hemeltjelief. Ze zegt echt dat ze bang is dat als de verf droogt, Ana’s haar zal afbreken. WTF! ‘Ik kom er zo snel als ik kan aan, juf Ellen,’ roep ik, terwijl de beelden van een afgebrokkeld unicorn-kapsel aan mijn ogen voorbijflitsen. Ik moet dat hele klote-eind nog terug. Hoe snel droogt verf in? Krijg ik het er nog uit? Moet ik boos zijn of kan ik lachen? Ik trap mijn longen uit mijn lijf.

‘Herman brood had het vast heel mooi gevonden’

Nou, die work-out heb ik wel weer gehad! Eenmaal aangekomen op school bonst mijn hart in mijn keel. Ik wil niet heel dramatisch doen, maar een dochter die nogal meisjesachtig is moeten uitleggen dat haar artistieke inborst ervoor heeft gezorgd dat ze voorlopig kalend door het leven moet, het is niet niks. Ze heeft ooit met een schaar haar krullen geknipt, ik geloof nog steeds dat dit haar eerste echte jeugdtrauma is geweest. Dagen stond ze voor de spiegel aan haar scheve haarpunten te vragen of de krullen weer terug wilden komen. Ben ik op tijd? In de klas zit een meisje dat ik niet meteen herken als mijn eigen kind. Herman Brood had het vast heel mooi gevonden. Mijn meisje is een soort vrolijke gothic. Een hanenkam van regenboogkleuren, nog bijna in goede volgorde ook. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet; het is eigenlijk briljant.

‘Hey Ana, lieve schat, wat heb je nou gedaan?’
Ik zie twee helderblauwe ogen die aftasten of ik boos ben of niet. Haar kleur ogen komt wel goed uit bij het gestylede kapsel. Kinki Kappers, eat your heart out!
‘Ga je snel mee naar huis, schat, we moeten wassen!’
Ze moet een beetje lachen en een beetje huilen. Ik herken het gevoel. Hand in hand lopen we van school naar huis. Haar handje voelt zo zacht in de mijne. Ik vraag haar waarom ze het heeft gedaan, haar antwoord is zo eerlijk. ‘Omdat ik dacht dat het mooi was, mam.’ ‘Ach lieverd, het is ook mooi. Maar de volgende keer maar op papier. Want de juf is erg geschrokken, en mama ook.’ Fingers crossed dat we het er nog uit krijgen voor haar haar afbreekt. ‘Kom schatje, loop maar een beetje door!’

‘Je bent een draakje’

Ik vul een warm bad en Ana gaat erin liggen. Het badwater kleurt. ‘Je bent een draakje,’ zeg ik. Met de douchestraal en crèmespoeling boen ik haar ondeugende koppie. Gelukkig krijg ik de verf uit haar haren, op een oranje stip na. Ik droog de blonde schone haren van mijn lieve dochtertje af. ‘Ben je boos, mama?’ ‘Lieverd,’ zeg ik, ‘nooit meer doen, maar mama is niet boos.’ We lachen naar elkaar. En ik denk: wat is het leven toch kleurrijk met jou, lieve Ana. Het is een feestje je moeder te mogen zijn!’

Nicolette Kluijver heeft een klinkende carrière als tv-presentatrice. Ze is een meer dan liefdevolle moeder (van drie), houdt zielsveel van dieren en heeft een ongeremde levenslust. Als vaste WENDY-columniste neemt ze ons mee in haar leven. Deze column van Nicolette staat in WENDY 29.