In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Nicole Kroezen maakte het ondenkbare mee: ze verloor twee keer haar partner en verloor daarnaast twee dochters. Toch heeft ze het leven samen met haar zes kinderen weer kunnen oppakken en zelfs het geluk gevonden met een nieuwe liefde.

‘Twee of drie keer per week fiets ik samen met de kinderen naar het graf van Loek, mijn laatste man. Het is tien minuutjes fietsen en voor ons is het een soort afsluiting van de dag. Het is een mooie plek om te zijn en voor mij is de begraafplaats een plek om tot rust te komen. Als ik daar ben, hoef ik even niets en vraagt niemand iets van me. De kinderen vinden het fijn om het graf schoon te maken en de spulletjes op te ruimen; het staat er altijd prachtig bij. Hoewel Loek niet verzekerd bleek te zijn toen hij overleed en ik nog steeds bezig ben met het afbetalen van de begrafenis, heb ik niet bezuinigd op het graf. In de steen heb ik een hart laten maken met daarnaast de tekst: Voor altijd, op het graf staan zeven hartjes met tekstjes van mij en de kinderen. Op het graf zelf staan altijd mooie bloemen en planten en andere leuke dingen die de kinderen daar neerzetten. Voor mijn eerste man Gert-Jan heb ik geen plek om naartoe te gaan. Geert-Jan heeft altijd gezegd: ‘Strooi me maar uit als ik er niet meer ben. Dan heb je verder geen omkijken meer naar mij en kun jij verder.’

Bevallen

‘In 2001 kwam de dood voor het eerst in mijn leven. Op een ochtend vond mijn man Gert-Jan ons dochtertje Zoë van toen vijf maanden dood in haar bedje. We raceten naar het ziekenhuis, maar ik voelde dat het al te laat was en mijn dochtertje was overleden. Uit onderzoek kwam naar voren dat ze was overleden aan wiegendood. In 2009 overleed Gert-Jan volkomen onverwachts aan een hartinfarct, op een ochtend lag hij dood naast me in bed. Hij was pas 36 jaar. Ik bleef achter met vier jonge kinderen, de jongste was destijds twee, de oudste dertien. Ik ging in de overlevingsstand. Als je vier kinderen hebt moet je door, je kunt niet bij de pakken gaan neerzitten en zo goed en kwaad als het ging redde ik het. Maar vlak na het overlijden van Gert-Jan ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik vond het moeilijk, maar tegelijkertijd ook mooi dat ik nog een kindje van Gert-Jan zou krijgen. Tot bij de twintig weken echo bleek dat het kindje niet levensvatbaar was en ik moest gaan bevallen. Dat is het aller moeilijkste geweest. Tot die tijd redde ik het en bleef ik voor de kinderen overeind, maar op dat moment dacht ik: dit is meer dan ik aankan, hoe ga ik dit doen?’

Bacterie

‘Ik sloot me af van de buitenwereld en besloot de bevalling alleen te doen. Ik bouwde een muur om mezelf heen en wilde niemand zien. Maar Loek, die later mijn tweede man zou worden, wist daardoor heen te breken. Hij was al een goede vriend en zei: “Jij wilt misschien niemand zien, ik kom toch.” Hij prikte door mijn muur hen en later hebben we een relatie en samen nog twee kinderen gekregen. Het leven was weer goed, tot Loek zich in 2019 niet lekker voelde. In een week viel hij vijftien kilo af. Hij kwam in het ziekenhuis terecht en bleek een Stafylokokken bacterie te hebben. Met antibiotica probeerde de artsen Loek te redden, maar de bacterie is resistent voor antibiotica en Loek overleed.’

Wat maakte de dag toch leuk

‘Als mensen mijn verhaal horen vragen ze zich soms af hoe ik dit heb volgehouden. Eén keer jong je partner verliezen kan, maar twee keer? En toch ben ik er niet aan ten onder gegaan. Ten eerste moet je door voor je kinderen, maar het is me ook weer gelukt om gelukkig te worden. Bitterheid heeft nooit in mij gezeten en wat mij hielp is om er iedere dag bij stil te staan wat die dag toch leuk had gemaakt. Mijn dochter die voor me uit huppelde, een buurvrouw die langskwam in de avond omdat ze wist dat ik het juist moeilijk had als de kinderen naar bed waren en ik alleen was. Geluk en verdriet kunnen zo dicht bij elkaar liggen. Ik wil ook dat de kinderen en ik het leuk hebben met elkaar. Ze mogen me wel verdrietig zien, maar ik kies er ook voor om positief te blijven en door te gaan. Juist doordat ik twee keer mijn man op jonge leeftijd heb verloren weet ik dat het leven zo voorbij kan zijn en dat je moet proberen te genieten van elke dag.’

Armoede

‘Wat het extra moeilijk heeft gemaakt is dat mijn tweede man niet verzekerd bleek te zijn. De kosten van de uitvaart en de begrafenis moest ik zelf betalen en zelfs als je alles zo goedkoop mogelijk doet ben je zo 10 duizend euro kwijt. Ik ben er boos om geweest, want Loek zei altijd dat hij het geregeld had, maar dat klopte dus niet. Omdat ik er al eerder alleen voor had gestaan, wist ik dat het me zou lukken om in mijn eentje zes kinderen op te voeden, maar nu kreeg ik er financiële zorgen bij. Dat hield me ’s nachts wakker. Na het betalen van de vaste lasten hield ik nog 100 euro per week over om van te leven. Daar moest ik niet alleen eten voor kopen, maar ook kleding en cadeautjes voor de kinderen. Ik werk dertig uur in de week als coördinerend begeleider met verstandelijk en visueel beperkten, waardoor ik voor geen enkele extra hulp in aanmerking kom. Gelukkig heb ik hulp gekregen van Burgerinitiatief NL. Van hen ontvang ik elke week voedselpakketten en kledingchecks voor de kinderen. Ook zorgen zij ervoor dat de jongsten naar sport kunnen. Dat is fantastisch, want voor de kinderen vind ik het belangrijk dat de dingen zo normaal mogelijk doorlopen. Gelukkig heb ik volgend jaar mijn schuld afbetaald waardoor er weer wat meer financiële ruimte komt.’

Geluk

Met de kinderen gaat het gelukkig goed. Ik merk dat ze zich minder snel druk maken dan andere kinderen. Vorig jaar zaten er bijvoorbeeld drie in hun examenjaar, maar dat zorgde hier thuis niet voor stress. “Wat lopen anderen weer een drama te maken”, zeggen ze dan. Mijn kinderen hebben wel ergere dingen meegemaakt. Wel krijgt een van mijn kinderen therapie om het verlies goed te kunnen verwerken. Zelf heb ik ook rouwtherapie gehad. Op dat moment had ik via Facebook een leuke man leren kennen, maar ik durfde hem niet toe te laten in mijn leven. Al mijn partners gaan binnen tien jaar dood, zei ik, daarom kies ik ervoor om alleen te blijven met de kinderen. Tot mijn therapeut zei: “Maar Nicole, hoe groot is de kans dat je voor de derde keer je partner verliest? Die is natuurlijk ook heel klein en inmiddels heb ik een leuke nieuwe relatie met deze man. Wie iemand verliest, mag beseffen dat je ook weer gelukkig mag worden.’