ongeluk

Zonder jou. Marlies vocht tegen kanker en overleefde, maar verloor toen haar jongste zoon Pim van 19 bij een ongeluk: 'Het draaiboek voor mijn eigen begrafenis gebruikten we voor Pim'

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Hoe belangrijk het is om in het leven eigen regie te pakken weet Marlies Bol Haagsma (53) als geen ander. Ze had haar eigen begrafenis al geregeld, als dezelfde zomer  haar zoon Pim (19) verongelukt. 'Pim is mijn jongste kind, een geweldig joch. Elke keer als ik me realiseer dat hij er écht niet meer is, schrik ik. Zonder Pim zal  ik mij altijd geamputeerd blijven voelen.’

'Het draaiboek dat ik klaar had liggen voor mijn eigen begrafenis, het bloemenhart, de kist die ik had uitgezocht, de beelden voor een afscheidsfilm die al waren gemaakt. We hebben alles uiteindelijk gebruikt voor de uitvaart van mijn zoon, mijn Pim. Heel bizar, maar toch ook heel fijn. Omdat we dat draaiboek met het hele gezin hadden gemaakt, voelde het echt van ons. Van Pim. Je kind verliezen is het meest pijnlijke wat er is, maar Pims afscheid was zó mooi, daar kon ik mee verder. Het was het enige dat we voor hem konden doen en het was goed.'

Afscheid nemen

'Sinds 2014 staat mijn leven in het teken van afscheid nemen. Dat begon toen ik in maart van dat jaar verschrikkelijke hoofdpijn kreeg. De weekendarts vertrouwde het niet en liet me met een ambulance naar het ziekenhuis brengen. Daar vertelde mijn man Arie aan de arts dat er in 2010 een melanoom op mijn rug was gevonden, met uitzaaiingen naar de lymfe. Melanoom is een zeer agressieve vorm van huidkanker. Die melanoom en de uitzaaiing in de lymfe zijn destijds operatief verwijderd. Sindsdien probeerden we ons gewone leven weer op te pakken, maar ook om nog meer te genieten van en met onze vijf prachtige kinderen. Ik ben heel trots op ons samengesteld gezin.'

Ik ook van jou

'In het ziekenhuis sloegen ze geen acht op Aries opmerking dat ik eerder kanker had gehad. Gewoon een flinke migraineaanval, zeiden ze. Dus werd ik naar huis gestuurd. De volgende dag werd ik met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Ik had een bloeding van een uitgezaaide melanoom, ter grootte van een golfbal in mijn hoofd. Voordat ik de operatiekamer inging, moest mijn gezin afscheid van mij nemen. Ik herinner mij alleen nog dat mijn Arie afscheid van mij nam, mij bedankte voor de mooie jaren en zei dat hij van mij hield. ‘Ik ook van jou,’ fluisterde ik. Ik was niet in paniek en beruste kennelijk in mijn lot. Zelfs het idee dat ik Arie en ons samengestelde gezin met vijf kinderen moest achterlaten, maakte me niet verdrietig. Het was gewoon zoals het was, heel gek. Vervolgens werd het zwart.'

Veel te jong om te sterven

'Een dag later werd ik wakker op de intensive care met allemaal verdrietige mensen aan mijn bed. Ik had de operatie overleefd, maar hoe ik eruit zou komen was voor iedereen onduidelijk. Tegen Arie was gezegd dat hij er rekening mee moest houden dat mijn karakter door de operatie zou kunnen veranderen. Na aanvullend onderzoek bleek dat er in mijn hele lichaam uitzaaiingen zaten. Ze dachten dat ik nog 4 tot 11 maanden te leven had. Ze gaven me op. Ik was 44, veel en veel te jong om te sterven. Iedereen was ervan ondersteboven. Ik heb een té leuk leven en dit ging gewoon niet gebeuren, ik wilde me niet zomaar neerleggen bij dat doodvonnis.'

Experimentele therapie

'Ik kon niet accepteren dat de artsen geen behandeling meer voor me hadden en nam het heft in eigen hand. Ik zocht contact met een specialist die me een trial met een experimentele therapie in loodste. Een immuuntherapie waarbij je lichaam wordt aangespoord om de kankercellen te herkennen.  De eerste immunotherapie sloeg niet aan. Een enorme domper, want ik was aan het trainen om mee te doen aan Alpe d’HuZes. Maar toen kwam ik in aanmerking voor de verbeterde versie en die sloeg wél aan. Inmiddels zijn er geen uitzaaiingen meer zichtbaar op de scans. In juni 2015 deed ik mee aan de Alpe d’HuZes. Na mijn ervaring wilde ik hiermee mijn persoonlijke bijdrage leveren aan te strijd tegen kanker. Ik stond sterker in het leven en met nóg meer vechtlust. Eén keer de berg op is 16 kilometer. Ik heb hem drie keer gelopen, de laatste keer samen met mijn dochters. Ik voelde me zo gelukkig. Het gaf me zó veel kracht.'

Laatste motorrace van het seizoen

'Het werd 16 juli. De dag waarop Pim de laatste motorrace van het seizoen reed. Hij stond er goed voor en maakte kans op een podiumplaats. Pim racete al sinds zijn dertiende. Door die sport had ik hem, van een schuchter jongetje dat altijd achter de computer zat, zien veranderen in een vent. Gevaarlijk, dat motorracen? Ik vond van niet. Arie en ik zorgden altijd voor de goede condities. We bezuinigden nooit op materiaal en Pim werd goed opgeleid. Hij beheerste de techniek uitstekend. Op het dak van de tribune stond ik naar hem te kijken. Hij reed super, ik was zó trots op hem. Hij ging het halen, die plek op het podium.'

Kunstmatig in coma

'Hij moest negen rondes rijden en was net in ronde zeven voorbij gekomen toen ik het publiek ‘Ooooh’ hoorde roepen. Ik keek waar het geluid vandaan kwam en zag Pim op de grond liggen. In eerste instantie schrok ik niet. Vallen is niet meteen foute boel. Hij had een pak aan en een helm op, het viel vast mee. Maar toen zag ik dat hij roerloos bleef liggen. Mijn hart stond stil. Doordat Pim de motor op zijn hoofd had gekregen, was hij heel ernstig gewond. Hij werd kunstmatig in coma gebracht. We leefden tussen hoop en vrees. Zou hij het gaan redden of niet? Toen zijn bloeddruk en hartslag kelderden, moesten we het onmogelijke onder ogen zien. Na 10 dagen coma overleed mijn Pim.'

Toch was het fijn dat het er was

'Omdat de dood voor mij het jaar daarvoor zo dichtbij was gekomen en ik het regelen van mijn uitvaart niet aan mijn gezin wilde overlaten, lag er een draaiboek klaar. Dat we dit scenario niet voor mijn begrafenis maar voor die van Pim moesten gebruiken, was bizar. Toch was het fijn dat het er was. Omdat we het met z’n allen hadden gemaakt, óók met Pim, voelde het als van ons. Als van Pim. Dus het bloemenhart, de witte auto’s en de kist die we met elkaar hadden uitgezocht, gebruikten we nu voor hem. Een professionele filmmaker werkte aan mijn herinneringsfilm voor Arie en de kinderen. Van de beelden waar Pim op staat, maakte hij een prachtige compilatie voor Pims begrafenis. Mede daardoor werd het een heel intiem afscheid.'

Leef het leven

'Ik weet hoe het is om te sterven, ik ben er dichtbij geweest. Hoe verschrikkelijk het allemaal ook was, ik voelde geen paniek. Zelfs het idee dat ik Arie en de kinderen achterliet, kwam gek genoeg niet binnen. Het was gewoon zoals het was, het werd zwart. Als je op het racecircuit ernstig gewond raakt, word je meteen in slaap gebracht. Je pak moet uit en de helm moet af, zonder verdoving is dat te pijnlijk. Hierdoor heeft Pim er denk ik weinig van gemerkt. Ik hoop dat hij dezelfde ervaring heeft gehad als ik, dat hij geen doodstrijd heeft gevoeld en dat hij ons los kon laten.'

Glans

'Door het gemis van Pim is de glans van mijn leven af. Er zit letterlijk een rouwrandje om alles wat ik doe en waar ik van geniet. Maar het leven houdt niet op. Ik haal kracht uit mezelf en blijf vechten voor mijn gezondheid. Mijn leven is nog steeds de moeite waard! Ik ben trots op mijn andere kinderen en geniet samen met mijn man. Er is genoeg dood in mijn leven geweest. De 11 maanden die ze me gaven, ben ik allang voorbij. Mijn 50e verjaardag hebben we uitbundig gevierd met een enorm feest op het strand. Wie had dat gedacht!  Ik heb de artsen versteld doen staan. Je kunt veel meer aan dan dat je denkt. Ik weet als geen ander dat je geen grip hebt op wat er gebeurt. Ik trek me op aan dingen die me gelukkig maken. Mijn leven zal nooit meer zijn zoals het was, want ik heb nog restverschijnselen van de verwijderde tumor die in mijn hoofd zat en van de behandelingen die ik heb gehad, maar ik geniet van alles wat wel kan! Ik had nooit gedacht dat we weer plannen zouden durven maken. Toen we een ander huis kochten twee jaar na de operatie hebben we een voorbehoud laten opnemen in de overeenkomst omdat de volgende maand ik een mri had. Stel dat die niet goed zou zijn… Gelukkig was die goed en gaat het nog steeds goed! We proberen alles uit het leven te halen wat mogelijk is. Regelmatig denk ik: Had Pim dit ook maar mee kunnen maken, wat had hij het leuk gevonden. Zoals toen onze hond Chevy bij ons kwam wonen en nu we in Spanje een huis verbouwen.’

Inspiratieglossy Later

Marlies Bol Is inspiratiebron achter de glossy LATER van DELA. Ze vertelt waarom ze graag een tijdschrift wilde maken dat mensen aanzet om na te denken over later. '‘De meeste mensen hebben het liever niet over de dood. We krijgen er allemaal op mee te maken op een bepaald moment, dus kun je het beter samen bespreken. Om afscheid te nemen zoals iemand was in het leven. Er is veel meer mogelijk dan je denkt. LATER.. heeft geen zwaar beladen uitstraling, maar is een mooie stijlvolle eigentijdse glossy (die je gerust op tafel legt) om jou te inspireren en informeren om over LATER… na te denken. Mijn ervaring is inmiddels dat je je wensen in de loop der jaren bijstelt. Dat ene liedje vervangen door een inmiddels veel toepasselijker lied. Begraven of cremeren, je mening kan veranderen. Wanneer je het gesprek over LATER… een onderdeel van je leven laat zijn heb je het daar gewoon met elkaar over.

Het magazine Later kost gewoonlijk 5,95 , maar kun je nu gratis aanvragen via deze link.