In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Wat betekent rouw, hoe vinden ze weer de kracht om door te gaan? Vandaag het verhaal van Marjolein van Rooijen (50), die op haar zestiende haar moeder en dit jaar haar zus Esther verloor, die beiden overleden aan kanker.

‘Mijn zus en ik hadden dezelfde humor. Soms liepen de tranen over onze wangen en begrepen de mensen om ons heen niet goed wat er nu zo grappig was. Ik kan ook niet goed uitleggen wat die humor dan precies was; het zit in de genen denk ik, want ik zie het ook terug bij mijn broer en mijn dochtertje. Het is heerlijk als je zo kunt lachen met iemand. En Esther begreep precies hoe ik was. Als ik ergens mee zat, belde ik haar als eerste. Als kind konden we elkaar soms de tent uitvechten, maar later hadden we altijd goed contact. Toen ze ziek werd groeide dat alleen maar; het werd steeds intenser. Een zus is onvervangbaar.’

Ongeloof

‘Vorig jaar december gingen we nog samen met de vriendin van mijn vader een weekendje naar Maastricht. Esther voelde zich toen al niet zo goed. ’s Avonds gingen we nog naar grotten van Valkenburg, maar de volgende ochtend was ze doodziek. Ik weet nog dat ze een afgebroken kies had en zich afvroeg of het nog wel zin had om daar iets aan te doen. Vanaf dat moment is ze alleen maar zieker geworden. Kanker is een monster dat steeds meer van je neemt. Het begon jaren geleden met een moedervlek op haar buik. Een klein plekje, waar ze zich volgens de huisarts geen zorgen over hoefde te maken. Maar die plek bleef groeien en werd donkerder, het zag er raar uit en toen ze toch maar weer terugging naar de huisarts en werd doorverwezen naar het ziekenhuis, bleek het helemaal mis. Toch bleven we samen altijd positief, hoopvol. Aanvankelijk vertelde Esther ook helemaal niet wat er aan de hand was, alsof ze het zelf niet wilde weten. Haar leven moest zo normaal mogelijk doorlopen. “Het komt wel goed”, zeiden we altijd. Ze was ook altijd sterk en vrolijk en genoot van kleine dingen, van haar tuin bijvoorbeeld. Over het naderende afscheid hebben we nooit echt gesproken, dat was te pijnlijk. Als ik op mijn elektrische fiets naar haar toe was gefietst in Delft en weer naar huis ging, zeiden we altijd dat we snel weer zouden afspreken. Toen ik de dag voor ze kwam te overlijden bij Esther was, zei ze: “We zeggen maar gewoon tot ziens.” Misschien konden we ook gewoon niet geloven wat er werkelijk aan de hand was. Toen de artsen Esther vertelden dat ze niet meer beter zou worden, zei ze ook: “Echt niet.”’

Veel verlies

Esther en ik hebben altijd veel steun aan elkaar gehad toen onze moeder zo jong overleed aan borstkanker. Zestien was ik, en Esther negentien. Vijf jaar lang was ze ziek. Natuurlijk tekent dat je als kind, maar ik heb wel het gevoel dat Esther en ik een fijne jeugd hebben gehad. Na het verlies van onze moeder gingen we bij mijn vader wonen – mijn ouders waren gescheiden – en de nieuwe vriendin van mijn vader heeft ons liefdevol opgevangen. Dat ik ze nu, op mijn vijftigste, al allebei kwijt ben voelt soms heel onwerkelijk. Het is wel heel veel verlies in één leven. Ik heb ook niet het gevoel dat ik dit ooit kan verwerken, ik zal het verdriet altijd met me mee blijven dragen, maar ik denk er wel meer rust in te kunnen vinden.’

Warme sfeer

‘Esther was heel creatief. Ze droeg bijvoorbeeld altijd leuke vrolijke kleding. Ze hield ook van knutselen en maakte mooie poppetjes; na haar overlijden heb ik er twee van mijn zwager gekregen, die altijd met zoveel liefde voor Esther heeft gezorgd. Ze maakte het ook altijd gezellig in haar huis. Ze struinde samen met haar man allemaal rommelmarktjes af om leuke en gezellige spulletjes te kopen. Vooral jaren 50-dingen. Ik kwam erg graag bij haar. Er stond altijd een bloemetje op tafel. Dit had ze niet van een vreemde. Onze moeder was ook zo; zij maakte het huis ook altijd gezellig. Ondanks hun ziekte was er altijd de warme sfeer in huis. Eigenlijk kan ik een dag vol praten over mijn moeder en zus. Omdat ze twee schatten van mensen waren.’

Armbandjes

‘Esther lag als een soort Doornroosje in haar kist. In haar donkerblauwe trouwjurkje in jaren 50-stijl en in een kist bekleed met zachte vrolijke stof van Kitsch Kitchen. De bloemen van het boeket dat ik maakte samen met mijn schoonmoeder en dochtertje Noortje hebben we met de familie om haar heen gelegd. Ik heb het hartje van haar zilveren armbandje en ik heb een ring laten maken met een beetje van haar as erin, zo gaat Esther altijd een beetje met me mee. Dat zijn dingen die me troost geven. Om haar creativiteit voort te zetten ben ik armbandjes gaan maken van kralen en van elk armbandje dat ik verkoop doneer ik één euro aan het KWF. Voor mij is het maken van de armbandjes een soort verwerking en ik hoop er meer bewustzijn over melanomen en het gevaar van de zon mee te creëren. Dat nemen we nog steeds niet zo serieus, maar het is echt belangrijk om voorzichtig te zijn met de zon en je lichaam goed te controleren. De tweede naam van mijn zus was Rhode, mijn webshop heb ik naar haar vernoemd. Mensen vragen me soms of ik geen hulp moet zoeken, maar ik deel mijn verhaal liever. Toevallig kwam ik Wendy een keer tegen tijdens een wandelevent van het werk van mijn man. Zo kwamen we aan de praat en kreeg ik de kans om mijn verhaal te delen in de serie Zonder jou. Heel lief!’

Gemis

‘Ik mis Esther verschrikkelijk. Gelukkig heb ik veel mooie herinneringen, zo houd ik Esther bij me. Er is een liedje van Rob de Nijs waarin dat gevoel heel mooi is verwoord:

Vandaag begraaf ik jou in mij, 
niet in de aarde, niet in die kist.
Niet bij die bomen in de ochtendmist, 
daar ben jij niet. 
Jij bent veilig in mij.

Armbandjes

De armbandjes van Marjolein zijn te koop via haar webshop: