In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Hoe werkt rouw? Wat geeft hen de kracht om weer door te gaan? De moeder van Nicole Ruijzenaars werkte in de bejaardenzorg en werd getroffen door corona. Ze was superfit, maar kon het niet winnen van corona. Een jaar geleden overleed ze.
‘Toen ik die avond weg ging bij mijn moeder van de Intensive Care deed ik op de gang even mijn mondkapje naar beneden en stak ik mijn duim op. Mijn moeder deed hetzelfde. Zo waren we: altijd vrolijk en positief, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zeiden we altijd. Mijn moeder lag toen al voor de derde keer op de Intensive Care. Twee keer leek het beter te gaan en kon ze terug naar de verpleegafdeling, en we gingen er vanuit dat het goed zou komen. Ze was pas 59. Werkte, hield ervan om samen met mijn vader een stuk te gaan fietsen. Ze was hartstikke fit en had verder niets. Maar ze heeft het niet gered. Haar longen waren helemaal kapot. Bijna twee maanden heeft ze gevochten. “Je gaat me redden he”, zei ze de hele tijd tegen de artsen, “want ik wil mijn kleinkinderen zien opgroeien.” We konden ons niet voorstellen dat mijn moeder aan corona zou overlijden. Maar toen ze voor de derde keer naar de IC moest gaf de arts ons eigenlijk al geen hoop meer. Haar longen waren volledig kapot. Ze wilde zo graag nog leven en is in het harnas gestorven, in volle strijd. Corona is zo onvoorspelbaar, je weet vooraf nooit wat het met je lichaam doet. De arts zei dat ze soms mensen van 93 zag met COPD die het wel overleefden.’
Vaccinatie tegen corona
‘In de maand dat mijn moeder voor de eerste keer op de IC wakker werd, ontving ze een uitnodiging voor een vaccinatie; omdat ze in de zorg werkte was ze eind 2020 als een van de eersten aan de beurt. Voor haar was het te laat. Mijn moeder werkte al 43 jaar bij dezelfde werkgever in de bejaardenzorg en ze deed het werk met ontzettend veel liefde. In de bejaardenzorg kwamen toen al veel meer mensen in aanraking met corona dan in de rest an de maatschappij. Maar mijn moeder werkte altijd in beschermende kleding en was heel voorzichtig. We hebben nog steeds geen idee hoe ze het heeft kunnen oplopen. Achteraf bleek één collega het te hebben en één bewoner, misschien is ze zo besmet geraakt. Ze was meteen heel ziek. 12 december belde ze me en zei ze: “Kom maar niet, want ik ben heel moe en kom mijn bed niet meer uit.” Kort erna moest ze worden opgenomen. “Zo gek dat ik dit heb”, zei mijn moeder vaak. Het viel niet te bevatten. We dachten eigenlijk dat ze er bijna was en toen kwam ze toch opnieuw op de IC terecht.’
Rouwstoet
‘Mijn moeder genoot zo van het leven en van alles. Uiterlijk en innerlijk lijk ik op haar. Mijn moeder had hetzelfde enthousiaste karakter en dezelfde energie als ik; ook zij had het hart op de tong en net als haar ben ik geen stilzitter. Ze had ook ontzettend veel vrienden en collega’s. Vanwege corona konden er niet veel mensen op haar uitvaart komen, maar haar collega’s en cliënten maakten een rouwstoet langs de kant van de weg, met allemaal een paraplu van de zorginstelling en witte roos daarbovenop; prachtig was dat. De vrienden van mijn broer en mij hadden allemaal een kaarsje, zij stonden ook in een rouwstoet. Er was dus eigenlijk één hele grote rouwstoet. Ik mis mijn moeder ontzettend, maar ik probeer ook in haar geest door te leven en niet te zwaar in het leven te staan. De strijd die zij heeft geleverd moeten wij voortzetten. Ze heeft me ook gezegd dat ik goed voor mezelf moest zorgen als zij het niet zou redden en dat probeer ik te doen. Zin hadden we niet in de afgelopen kerst, maar we hebben het toch gevierd. Met veel cadeaus, waar mijn moeder zo van hield; zij was altijd al maanden van tevoren bezig met de cadeautjes voor iedereen. We zijn altijd een bourgondische familie geweest en dat proberen we te blijven, hoe groot het gemis ook is.’
Strand
‘9 februari was haar sterfdag en samen met mijn vader en mijn broer zijn we naar het strand gegaan. De as van mijn moeder is uitgestrooid aan het strand van Dishoek in Zeeland. Mijn moeder hield erg van de zon en van het strand en ze heeft zelf ooit gezegd dat ze dit graag wilde. Ik vind het wel mooi dat ze in februari is gestorven; dat is sowieso een saaie maand. En het strand vind ik een mooie symbolische plek. Thuis heb ik een mooi plekje voor haar ingericht in de woonkeuken. Mijn moeder verzamelde doosjes en in één van de doosjes die daar staat zit een beetje van haar as. Haar trouwring ligt erbovenop. Mijn kinderen zetten er vaak kunstwerkjes bij en ik brand elke dag een kaarsje voor mijn moeder. Dan heeft ze het misschien nog een beetje warm.’
Met liefde geschreven
‘Wat me veel troost heeft gegeven is de cursus die ik na het overlijden van mijn moeder heb opgezet: Met liefde geschreven. Aan de hand van 18 online opdrachten begeleid ik mensen om een reis te maken door hun eigen leven. Dingen op te schrijven, foto’s te verzamelen. Er zijn zoveel dingen die ik nog van mijn moeder had willen weten. Hoe haar eerste zoen was, wat ze van zichzelf vond als moeder, hoe de relatie was met mijn vader. Ik had zelf zo graag zo’n boek gehad van mijn moeder, het zou zo’n mooie tastbare herinnering zijn geweest en ik had het zo fijn gevonden als ik haar handschrift nog zou kunnen lezen. Met mijn cursus help ik mensen een mooi naslagwerk te maken voor hun dierbaren. Ik heb bijvoorbeeld mensen die ongeneeslijk ziek zijn die mijn cursus doen en ook een oma die dit wil nalaten voor haar kinderen. Er moet zoveel in deze maatschappij en alles gaat zo snel, dan is het heel mooi om één keer per week bewust stil te staan. Ik krijg er veel positieve reacties op en dat sterkt me. Mijn moeder zou heel trots op me zijn geweest als ze wist dat ik dit had opgezet.’
Kijk hier voor meer informatie over de cursus Met liefde geschreven.
Lees hier alle Zonder jou-verhalen.
Ook een Zonder jou-verhaal dat je zou willen delen? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl
