Yolanda van Velsen (51) leefde voor haar werk en werkweken van 60 uur waren gewoon voor haar. Tot ze longemfyseem kreeg en omdat ze nog maar 33 procent longinhoud heeft arbeidsongeschikt raakte. Aanvankelijk was ze alleen maar boos en gefrustreerd, maar ze herontdekte haar liefde voor de natuur en vertrekt nu in haar eentje naar Spanje om een nieuwe mooie woonplek onder de zon te vinden. ‘Ik geloof erin dat alles een reden heeft.’

‘Ik heb een oude Toyota Corolla en daarmee vertrek ik deze week. Ik heb een pop-up tentje achterin en een eenpersoonsluchtbed en ik zie wel waar ik uitkom. Via Valencia wil ik afzakken richting Andalusie en ik heb via internet een paar contacten van mensen die ik kan opzoeken, maar verder vertrek ik zonder plan. Het is mijn droom om een huisje te vinden in de buurt van de zee, zodat ik lekker met de hond kan wandelen, en met een eigen tuin waar ik mijn tomaatjes in kan kweken. Ik ben altijd een nomad geweest, een vrije ziel en deze beslissing voelt als een kans op een nieuw leven. Ik keer terug naar mezelf en mijn eigen ziel.’

Boos en gefrustreerd

‘Aanvankelijk was ik alleen maar boos en gefrustreerd toen ik door mijn longemfyseem niet meer kon werken. Ik was een workaholic met een prachtbaan, mensen die 40 uur werkten zag ik als parttimer. Ik vond het heerlijk en zelfs in het weekend werkte ik nog door. Even inloggen, zodat ik de mail kon afhandelen. Ik stond altijd om 05.15 op en zat om 05.45 in de auto. Als ik een keer om zeven uur op kantoor aankwam was dat laat. Ik weet nog dat mijn leidinggevende een keer vroeg of ik soms eenzaam was toen hij zag dat ik weer in het weekend had gewerkt. Maar dat was het niet, ik vond mijn werk gewoon heerlijk.’

Kruidenwandelingen

‘Inmiddels denk ik: hoe heb ik dat gedaan, zestig uur per week werken? Als ik nu naar mensen kijk die altijd maar druk zijn en hard werken om hun grote dure huis te betalen vind ik dat best een bizar leven. Het is een rouwproces geweest en ik heb hulp van een psycholoog nodig gehad om het een plek te geven, maar inmiddels ben ik blij met de tweede kans die ik heb gekregen. De psycholoog die ik bezocht vroeg me waar ik van aan ging, wat mijn passies waren, en aanvankelijk kon ik alleen maar mijn werk noemen. Blinde paniek was het, zelfs toen ik al geen baan meer had opende ik om zeven uur ’s morgens mijn mail. Het voelde als een enorme leegte. Via die psycholoog herontdekte ik de liefde die ik altijd voor de natuur had gehad. Ieder blaadje, beestje en bloemetje vond ik als kind al boeiend. Die liefde was ik kwijtgeraakt, maar ik besloot een cursus natuurgeneeskunde en ayurveda te gaan doen. Ook ging ik naar Hongarije voor een cursus Natuurlijk Leven van Maria de Wit. Dat hielp me erdoorheen. Ik verdiepte me in kruiden in de natuur en steeds vaker vroegen mensen of ze met me mee mochten met mijn kruidenwandelingen. Er valt zoveel in de natuur te ontdekken! Van citroenmelisse kun je bijvoorbeeld een tinctuur maken waar je lekker rustig van wordt. Als ik gezoem van beestjes om me heen hoor ben ik gelukkig. Elke middag ging ik met mijn hond naar het bos en ik heb een volkstuintje dat een natuurlijk paradijs is. Als mensen er langs lopen denken ze vast dat er een heks woont.’

Diagnose longemfyseem

‘In Spanje wil ik gaan onderzoeken of ik daar gezien de temperatuur en de droogte niet veel beter kan ademen. In 2004 kreeg ik al de diagnose longemfyseem. Helaas lukte het me na de diagnose longemfyseem niet meteen om te stoppen met roken, maar na negen jaar is dat godzijdank wel gelukt. Aanvankelijk werd ik maar deels afgekeurd en het is een vernederend en uitputtend proces geweest om volledig te worden afgekeurd, maar nu ik een uitkering heb en een bescheiden stabiel inkomen heb ik de mogelijkheid om een nieuw leven te starten. Dat vind ik fantastisch.’

Dankbaar

‘Ik ben nu op het punt gekomen dat ik dankbaar ben voor mijn ziekte. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat ik altijd benauwd ben, of nooit meer kan duiken, of dansen (ja 2 minuten en dan op adem komen), maar ik ben dankbaar voor de lessen die mijn ziekte me heeft geleerd. Ik heb een innercirkel opgebouwd met ontzettend lieve mensen die mij leerden om hulp te vragen en aan te geven wat ik nodig had. Met mijn ziekte is ook mijn hoge inkomen komen te vervallen, maar ik denk nu rijker te zijn dan ooit. Ik zie het tempo van de mensen om mij heen, altijd stressen, nog meer presteren. Ik was ook zo…..Nu doe ik mijn wandelschoenen aan en ga de natuur in. Hoe vrij is dat? Ik krijg de mogelijkheid om op mijn manier te reizen. Ik heb tijd om een praatje te maken. Ik sta niet meer in de file. Natuurlijk mis ik mijn collega’s maar daar zijn nu andere dingen voor in de plaats gekomen.

Ik geef niet meteen alles op, houd mijn koophuis bijvoorbeeld nog even aan. Je weet nooit hoe het loopt. Ik wil niet gaan samenplakken met andere Nederlanders, maar echt tussen de locals wonen. Misschien ga ik wel een kinderboek schrijven of in Spanje kruidenwandelingen organiseren. Het voelt ontzettend vrij om opnieuw te mogen beginnen. Mijn zoon van 27 zei ook meteen: “Moet je doen mam, je bent altijd een soort hippie geweest.” Misschien kom ik huilend terug, maar misschien kom ik ook wel een Spanjaard tegen op blote voeten die net zo van de natuur houd als ik. Ik ga mijn nieuwe leven vol vertrouwen tegemoet!’

Meer mooie powerstories lezen? Je vindt ze hier.

Heb jij ook een mooi inspirerend verhaal dat je zou willen delen? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl