Wendy Wagenaar blogt iedere maand voor Wendyonline.nl over haar leven met kanker. Dit keer vertelt ze over veranderingen in haar leven. Door haar ziekte, en door corona. Maar sommige dingen worden ook langzamerhand weer normaal. Zo gaan haar kinderen binnenkort weer naar school toe. Al vindt ze dat vanwege haar kwetsbaarheid heel spannend.

Inmiddels zijn we verder beland in de wereld van Covid-19. Om mij heen merk ik dat mensen terug willen naar hun oude vertrouwde leven. Naar het bekende, naar het ‘normale’. Terug naar oude patronen, want daar voelen we ons vertrouwd bij. Ik herken dat zelf ook.

Oud en vertrouwd

Na mijn eerste diagnose in 2016 wilde ik ook zo graag terug naar de ‘oude’ Wendy. Met die baan als docent. Met teveel ballen in de lucht. Met het druk maken om niets. Wat was ik destijds blij dat ik mijn baan weer kon oppakken. Mijn hoofd had moeite om mee te komen, maar ik was terug op mijn oude en vertrouwde plek. Tegen beter weten in deed ik alsof er niets veranderd was. Zo graag wilde ik terug naar wat ik altijd goed had gekend. Dat ik zelf eigenlijk niet meer terug kon naar de oude variant van mezelf, daar wilde ik nog helemaal niet aan. Met de terugkeer van de kanker was het voorgoed voorbij. Of ik wilde of niet. Alles was veranderd.

Alles veranderd

Soms kan ik me amper voorstellen, dat de terugkeer van deze kanker alweer 2 jaar geleden is. 23 april 2018. Ik kan me het gesprek met de gynaecoloog die maandagochtend nog als de dag van gisteren voor de geest halen. En ook de bijbehorende angst die ik toen voelde. En nu zijn we 2 jaar verder. Met veel hobbels en bobbels, maar ik ben er wel. Met alle veranderingen die ik heb moeten maken. Dus herken ik deze onrust om mij heen. De onrust van keuzes en beslissingen krijgen en maken terwijl je dat helemaal niet wilt. Deze coronacrisis bepaalt dat ineens voor iedereen. Ongewild.  Ik herken die onrust van het niet rekening willen houden met iets wat je misschien niet direct ziet, maar wel bedreigt. Met nieuwe regels in sociaal zijn.

Of we willen of niet. Alles is aan het veranderen.

Vreugdedansje

En sommige dingen gaan langzaam weer terug naar hoe het was. De scholen.

Mijn kinderen deden een vreugdedansje op straat toen onze Minister President aankondigde dat de scholen weer open zouden gaan. Zelf kon ik niet meedansen.

Ik vind het best spannend als ik eerlijk mag zijn. Het risico is nog niet geweken en ik besef me dat het meer en meer aankomt op individuele beslissingen maken. Gezien de situatie mailde de meester van onze oudste dochter dat zij prima digitaal thuisonderwijs mocht blijven krijgen. Een lief gebaar. En dat is nu net de lastigheid. Ik zit niet alleen in dit ‘kankerpakket’. Mijn kinderen hebben vaker beslissingen voor hun kiezen gekregen, die wij als gezin moesten maken vanwege mij. Dus hier gaan ze gewoon alle drie naar school. Net als hun klasgenootjes. Ze zijn, wat mij betreft, flexibel genoeg geweest. Niet alleen tijdens deze crisis. Ook al daarvoor. Voor hen wil ik graag terug naar ‘normaal’.

Flexibel en onbezorgd

Ik gun mezelf en ook anderen wat meer de flexibiliteit die kinderen nog zo goed hebben. Wat hebben zij dat hier de afgelopen tijd fantastisch gedaan! En voor mijn kinderen ook tijdens de periode waarbij kanker in dit huishouden nog meer op de voorgrond stond. Ze hebben nog lang niet de vastgeroeste, vertrouwde patronen zoals wij die hebben. Waardoor wij zo graag terug willen naar het oude en bekende. Gewoon flexibel zijn en meebewegen met wat komen gaat. Ik zou dat wel weer willen hebben. Ik probeer het te zijn. Flexibel.

En als ik dan nog iets van ze mag lenen, dan zou ik wel een stukje onbezorgdheid van ze willen. Dat ben ik al heel lang kwijt. Dat niets meer zeker is in het leven. Die onaantastbaarheid mis ik ook. Ik proef nog weleens jaloezie wanneer mensen van mijn leeftijd dat nog hebben. Mijn crisis, onze crisis is niet pas begonnen bij corona. Het heette ervoor kanker en het sluimert nog steeds op de achtergrond. Dus onaantastbaarheid is ook graag iets voor op mijn wensenlijstje.

Een punt erbij

In mijn vorige blog schreef ik over mijn verminderde weerstand. In de controle van april bleken de waarden weer te stijgen. Een goed teken. Echter, nu steeg mijn tumormarker (een indicator voor groei) ook mee. Geen man overboord. Gewoon een punt erbij. Dat denk ik nu. Dat dacht ik niet toen ik het, twee weken geleden, voor het eerst hoorde. In het afgelopen jaar zat er geen enkele stijging in die waarde. Dus ik heb mezelf wijs gemaakt dat wanneer er een stijging zou zijn het ook weer foute boel zou zijn. Dat doet angst met je, de regie overnemen.

En dat wilde ik niet.

Dus het was voor mij het moment om te kijken wat in deze tijd wel mogelijk was om verder mijn pad te vervolgen. Zowel mijn complementaire behandelingen in Nederland als mijn buitenlands avontuur zijn stil komen te liggen sinds halverwege maart. Ik probeerde mijzelf steeds te vertellen dat ik daarin geen keuze had. Dat ik er niets aan kon doen dat de coronacrisis uitbrak. Alleen keek ik ook niet veel naar wat ik wel kon doen. En er zijn dingen mogelijk. Ik moest dus weer flexibel worden. Plan wat aanpassen, maar niet langer stopzetten.

Inmiddels ben ik alweer twee keer een dag op en neer geweest naar Duitsland. En dat voelt heel goed. Terug in de regie.

11 mei

Wanneer mijn kinderen dan vanaf 11 mei weer langzaam hun moeder als juf mogen gaan missen, dan kan deze moeder zichzelf misschien iets meer gaan focussen op haar genezingspad. Het kwam even stil te liggen, maar we passen het plan gewoon een beetje aan en gaan verder. Met weer wat meer vertrouwen, dat alles best goed kan komen. Met verplichte veranderingen. Net zoals alles om ons heen mee veranderd.

Tot de volgende blog.

Lees hier meer blogs van Wendy.