Wendy Wagenaar (40) heeft uitgezaaide eierstokkanker. ‘Nog nooit heb ik in mijn leven zo vaak aanpassingen moeten maken. En dat is best even wennen voor een planner. Ja, ik denk dat ik het beste ben te omschrijven als een persoon die wel van een overzicht houdt. Weten waar je aan toe bent. Ik vind dat altijd een fijn idee.’ 

Ik kan je één ding over kanker vertellen. Het maakt dat je alles wat je gewend was te doen, moet loslaten. Ook plannen. En dat is tegelijkertijd ook weer lastig, want ik heb een plan. Ik wil natuurlijk genezen. Beter worden. En als je beter wilt worden, dan moet je een plan hebben. Herkennen jullie de ironie? Laat los, maar heb wel een plan. Het vraagt een bepaalde flexibiliteit van je en dat is een continu proces. Waarin ik nog steeds aan het leren ben.

Een feestje

En dat geldt ook voor de planning van leuke dingen doen. Natuurlijk doe ik dat nog steeds. Ik geniet net als ieder ander van de mooie momenten in het leven. Dat lukt me nog steeds heel goed. Ik ben mens. Alleen een mens met een ziek lichaam. En dat kan onvoorspelbaar zijn. Dat blijkt maar weer eens.

Vorige week zaterdag had ik een plan. Net als mijn vriendinnen. Een feestje in de kroeg van een vriendin die 40 jaar werd. In tegenstelling tot dit geweldige plan zat ik op deze zaterdagavond voor de 3^e keer in mijn leven op de spoedeisende hulp. Met een virus in mijn lichaam. Te weinig weerstand en aangestoken. Ik had het kunnen weten met twee verkouden dochters in huis. Die toch wel graag geknuffeld wilden worden door mama. Zeg daar maar eens nee tegen. Ik kreeg keel-, oor- en hoofdpijn in combinatie met koorts. Een hoge koorts en die zakte niet af. Met weinig weerstand door de chemokuur kan dit gevaarlijk worden. Ik wilde liever niet naar het ziekenhuis, maar na twee dagen als een ijlend musje in bed gelegen te hebben werd er toch door manlief gebeld. Ik wist genoeg. Ik kon mijn tas inpakken. Een bezoekje aan de Spoedeisende hulp was een feit. Tegen 22.00 uur ’s avonds werd bevestigd dat het niet meer dan een onschuldig virus was en mocht ik naar huis.

Het plan van een feestje in de kroeg werd hiermee doorgestreept. Voor mij. En dat blijft lastig. Het leven met kanker blijft onvoorspelbaar. Waarbij de feestjes in het leven niet het belangrijkste zijn, maar wel te leuk om niet te vaak te moeten missen. Dus ik ben aan het leren. Leren loslaten. Het loslaten van een planning. Het loslaten van een verwachting. En het lukt me steeds beter. Ik hou me eraan vast dat mijn tijd wel weer komt. Daarin blijf ik eigenwijs. Doorgaan met mijn plan om grenzeloos te genezen.

Tumormarker

Ik ben alweer op weg. Mijn tumormarker, de indicator voor groei (of afname), gaat fantastisch naar beneden. En dat gaat zelfs tegen mijn eigen hoopvolle verwachting in. Daarin hield ik geen rekening met een daling van 97% van deze marker. En dat gebeurde én uitzonderlijk snel. Voor iemand die wel van een planning en overzicht houdt, wil ik graag weten waar dat aan ligt. Waar komt deze enorme daling zo snel vandaan? Ik begin te leren dat ik dat antwoord niet ga krijgen. In de eerste 4 weken na mijn acute ziekenhuisopname van begin februari deed ik van alles. Hyperthermiebehandelingen, een eerste chemokuur en nog meer aangescherpte voeding en aanvullende supplementen dan voorheen. En als kers op de taart een week naar Bonn. Naar een intensieve workshop van Joe Dispenza. Dit had ik al meer dan een half jaar op mijn wensenlijstje staan.

Wie is Joe Dispenza?

Joe Dispenza is onder andere een neurowetenschapper en hij legt uit hoe je in staat bent om je hersenen opnieuw te ‘bedraden’ door nieuwe ideeën aan te nemen. Op die manier kun je nieuwe reacties aanleren die je lichaam helpen te herstellen. Kort samengevat: je leert op een hele goed onderbouwde manier te mediteren. En dat was precies wat ik nodig had. Voor een planner als ik is het goed het hoofd af en toe ‘uit’ te zetten. Dat is exact wat ik heb gedaan in Bonn. Laten we zeggen dat ik, samen met mijn zus, een hele bijzondere en mooie week heb gehad in Duitsland. Het blijft moeilijk in woorden te omschrijven wat voor waanzinnige dingen ik daar heb beleefd. Ik zou het nog steeds, een maand na dato, niet goed op papier kunnen zetten om jullie een idee te geven. Ik kan wel zeggen dat ik als een hernieuwde versie van mijzelf ben teruggekomen.

Dus terug naar de tumormarker. Waar ligt het aan dat deze zo is gedaald? Vertel het me maar. Het bevestigt voor mij wel dat ik doorga op de manier zoals ik nu bezig ben. Noem het mijn complementaire plan. Met verschillende elementen als onderdeel van dit plan: voeding, meditatie, chemo, supplementen en hyperthermie. Ik geloof in wat ik doe. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Dus moet ik het weten? De planner in mij wil dat heel graag. De nieuwe versie van mij leert vertrouwen op het feit dat het goed komt. Dat gaat de ene dag beter dan de andere.

Af en toe stel ik mijn planning bij. Dan komt er een tijdelijke kink in de kabel. En dat is prima. Ik begin het te leren. Het heet loslaten. En bijsturen. Wat ik echter nooit zal loslaten is de planning om mijn leven op nummer 1 te zetten. Om mijn lichaam te laten genezen. Daar blijf ik wel koppig in, die planning houd ik aan.

In de herhaling

En wat had ik een geluk. Er diende zich al vrij snel een nieuw feestje aan. Afgelopen weekend. Het was een topfeest! En ik ben er geweest. Een feest van een jarig meisje die hier bij ons in huis woont. Ze vierde afgelopen zondag haar vierde verjaardag. Wat hebben we genoten! Ik was erbij. Onze jongste dochter alweer 4 jaar. Dat maakte alle gemiste feestjes weer goed.

Liefs Wendy