In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Wanneer de vader van Tess (22) afgelopen voorjaar plotseling overlijdt, staat de wereld van haar op zijn kop. Niet veel later komt ze erachter dat ze al twee maanden zwanger is. Een geschenk, maar voor haar ook dubbel, omdat haar vader dat niet zal meemaken.
21 Februari 2022
‘De week voor de ergste dag van mijn leven, was ik met mijn vader op wintersport. Normaal gesproken had hij niet zoveel geduld, maar ik merkte aan hem hoe onwijs relaxed hij was. Zijn werkweken bestonden mimimaal uit 60 uur, maar dat was nu anders. In de skilift hadden we diepe gesprekken. Hij vertelde mij altijd veel, soms iets te veel voor een vader-dochterband. Tijdens het avondeten in Winterberg maakte ik een grapje: ‘Pas maar op, binnen vijf jaar ben jij wel opa.’ Als reactie moest hij lachen en zei hij: ‘Na mijn 55ste pas hoor.’ Niet wetende dat ik toen al in verwachting was.’
28 Februari 2022
‘Een week later had ik een studiedag op mijn werk. Rond een uur of één hadden we pauze en zat ik samen met collega’s te lunchen. Op mijn telefoon zag ik dat mijn broertje belde. Hij bleef maar bellen. Nou doet hij dat vaker als hij iets van mij nodig heeft, maar dit keer was het anders. Op een gegeven moment nam ik op, en zei ik: ‘Nu even niet Bas. Ik bel je later.’ Maar aan de andere kant van de lijn hoorde ik geschreeuw. Niet veel later kreeg ik een politievrouw aan de lijn die mij vertelde dat mijn vader een beroerte had gehad. In de achtergrond hoorde ik mijn broertje schreeuwen: ‘Tess dit is niet goed.’ Niks bleek minder waar, na twee minuten werd ik gebeld dat het een hartaanval was en ze hem gingen reanimeren. Of ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Enschede wilde komen. Ik stond onmiddellijk op, pakte mijn spullen en vertrok. Met verwilderde gedachten liep ik over straat alsof mijn leven stil stond. Mijn oudste broer kwam mij ophalen. Eenmaal in de auto moesten wij nog 150 kilometer rijden. Ik belde mijn jongste broertje die inmiddels in het ziekenhuis was met mijn vader. Updates had hij niet. Na ongeveer een half uur gespannen in de auto, ging ik toch maar weer bellen. ‘Bas, is hij al wakker?’, riep ik. Mijn oudere broer schreeuwde door de telefoon dat hij een zuster aan de lijn wilde. Zij vertelde ons dat onze vader zojuist was overleden. Onze wereld stond stil. 75 kilometer bij mijn broertje vandaan. Mijn broer pakte mijn hand vast en ik heb het eerste half uur niks gezegd. Na een half uur belde ik mijn vriend en mijn moeder en vroeg hun om naar ons toe te komen in Enschede. Ze waren al onderweg samen met mijn schoonzusje en mijn stiefvader. Toen wij aankwamen, zag ik hem daar liggen dood. Hartstikke dood. Zijn mond open, hij was nog een beetje warm. Ik dacht dat ik flauw viel. Huilend liep ik naar hem toe. Toch bleef ik nuchter en dacht ik: er moeten nu dingen geregeld worden. Mijn vader was hartstikke claustrofobisch, dus in een koelcel was geen optie voor ons. Ik belde direct naar een uitvaartcentrum in Purmerend of zij hem die dag nog konden ophalen. Na veel belletjes werd hij ‘s avonds om 22:00 nog opgehaald en naar zijn huis gebracht. Samen met mijn vriend ging ik uitgeput huiswaarts.’
1 maart 2022
‘De volgende ochtend stond ik om vijf uur ’s ochtends al naast hem. Hij lag nog op een brancard, omdat de kist pas een dag later zou komen. ‘Word nou wakker’, riep ik uit paniek. Ik kon er maar niet aan wennen dat hij ineens dood was. Dezelfde dag kwam de uitvaartleidster. Samen zochten we een kist, rouwkaart en muziek uit. Ik had geen enkel idee wat hij had gewild, want wie heeft het nou op haar 21ste over de dood met haar vader van 49 die gezond leek te zijn. Ik besloot om de dagen erna bij hem in huis te slapen. Weg bij hem wilde ik niet meer. Urenlang staarde ik naar hem, terwijl ik muziek luisterde en praatte alsof hij nog bij mij was.
4 maart 2022
‘Mijn vader werd gecremeerd in besloten kring. Voor het gebouw stond een erehaag, met fakkels en witte rozen. De uitvaart was mooi. Mijn broer, broertje en ik hebben alle drie een eigen speech voorgelezen. Het was bijzonder. Mijn oudste broer had het vooral over het verleden en over hun gezamenlijk hobby’s en liefde voor de kantoormeubelen en mijn kleine broertje over grappige en leerzame momenten samen met zijn vader. Ik had het over de toekomst zonder hem. ‘Alle mooie levenslessen, herinneringen en grappige dansmoves zal ik allemaal overdragen aan mijn toekomstige kindjes. Ik zal alle filmpjes aan hun laten zien, zodat zij weten dat jij hun opa bent. En niet zomaar een opa. Je zou de beste liefste en gekste opa zijn die ik mij kon wensen. Wat ik nog wil zeggen papa is dat ik onwijs veel van jou hou. Ik heel blij ben dat jij onze vader bent. Ik ben onwijs trots op jou hoe jij bent, hoe jij in het leven stond en dat ik dit zo oneerlijk vind hoe dit gegaan is. Papa, ik hoop dat je vanaf boven meekijkt naar alle bijzondere momenten in ons leven! Ik zal goed op m’n broertjes letten’, vertelde ik tegen de mensen in de zaal, maar vooral tegen mijn vader.’
De weken erna
‘Vlak na mijn vader zijn crematie was ik zo moe van alles. Ik was op. Wanneer mensen mij vroegen hoe het ging, kon ik alleen maar antwoorden met: ‘Het gaat.’ Terwijl dat helemaal niet zo was. Op mijn werk in het basisonderwijs kon ik die gevoelens even naast mij neerleggen. Ik haalde ontzettend veel energie uit mijn werk. De kleuters zetten een lach op mijn gezicht. Zodra ik thuis kwam, ging ik naar bed en had ik nergens meer zin in. Gelukkig steunde mijn vriend mij. Hij nam alle huishoudelijke taken op zich en trok mij uit een ellenlange sleur.’
26 maart 2022
‘Een maand na zijn overlijden, had ik nog onwijs last van moeheid, hoofdpijn en verdriet. Logisch ook, het was tenslotte nog maar een maand geleden. Ik had het gevoel dat ik ongesteld moest worden. Dat kan er ook nog wel bij, dacht ik nog. Ik slikte de pil altijd drie maanden door. Terwijl ik nu pas op twee maanden zat, dacht ik dat de buikkrampen zouden stoppen als ik met mijn stopweek begon. Maar die gingen niet weg en de ongesteldheid bleef ook uit. Voor de zekerheid deed ik daarom toch een test. Nadat ik de test omdraaide, zag ik twee streepjes. Ik dacht dat het niet klopte. Meteen daarna belde ik mijn moeder op. Samen gingen we naar de winkel en kochten er nog twee. Allebei gaven ze aan dat ik zwanger ben. Mijn vriend en ik waren beiden heel gelukkig met de baby. ‘Kleine Mikey komt eraan’, was het eerste wat mijn vriend zei. Mijn vader heette Michael.’
28 maart 2022
‘Een paar dagen later mochten wij al naar de verloskundige, omdat ik geen idee had hoelang ik zwanger kon zijn. Al acht weken, kwam uit de echo. Ook werd er bekend wanneer ik was uitgerekend. Op 7 november. Mijn hart bonkte, dat is de geboortedag van mijn vader. Ik ben heel erg gezegend met een klein mensje opkomst, maar ik vind het ook heel gek om blij te zijn. Ik voel mij schuldig tegenover mijn vader. Hoe kan ik nou blij zijn terwijl hij er niet meer is?’
3 maanden na zijn overlijden
‘Sinds ik zwanger ben, wil ik niet alleen maar huilen in bed. Verdriet mag ik toelaten tijdens mijn zwangerschap, maar ik wilde ook mijn leven weer opbouwen. Hoe moeilijk dat ook is. Dagelijks doet hij mij nog pijn om te leven zonder mijn vader. Het doet echt pijn om het verdriet van mijn broertjes te zien. En het doet pijn om straks moeder te worden van een lief klein meisje, wetende dat zij nooit mijn vader en haar opa zal ontmoeten. Ik mis onze gesprekken, zijn stem en zijn humor. Elke avond voor ik naar bed ga, praat ik even tegen zijn foto. Ik heb geen idee of hij het meekrijgt, maar ik hoop er wel op.
Iedereen vraagt hoe het met mij gaat. En eerlijk gezegd weet ik niet wat ik moet antwoorden. Het is zo onwijs dubbel. Ik ben heel blij met de zwangerschap, maar zo verdrietig omdat ik mijn vader zo mis. Ik loop nu bij een rouwpsycholoog die samenwerkt met mijn verloskundige en gynaecoloog. Zij helpen mij met mijn rouwverwerking tijdens de zwangerschap en daarna. Het is zo fijn dat dat bestaat.’
