fbpx

‘Van een kind verandert mijn dochter in een groot mens’

De kinderen van WENDY’s hoofdredacteur Robert hebben dyslexie. Eén keer in de twee weken blogt hij daarover. In deel 5 merkt Robert op hoe volwassen zijn dochter Bloeme al wordt…

Bloeme was deze week voor het eerst op haar nieuwe school. Ze vond het stil. Ze houdt zo van kletsen en dat kan ze heel goed met haar vriendinnen in de klas. Volgende week gaat ze op kamp en dan nog de musical (het eindstuk) en dan… Ze moet er niet aan denken. Het onvermijdelijke afscheid na zes jaren hetzelfde klasje, dezelfde juf, die warme, swingende Vrije School. Ze inhaleert alle resterende indrukken, zuigt alles op, afscheidsfeestje na afscheidsfeestje en na de zomer: een nieuwe wereld.

Eindelijk is taal niet alleen vijand, maar ook vriend

Ondertussen oefenen we avond na avond samen. Ik ben de stadsmuis, zij de veldmuis, uit Het Sleutelkruid van Paul Biegel. Ik ben diep onder de indruk van Bloeme’s spel, maar vooral haar kunst zoveel lappen tekst uit haar hoofd te onthouden. Heb zelf het script geschreven, ben hoofdredacteur van WENDY, leef van de taal, maar mijn dyslectische kind overtreft me in alles. Ze heeft een geweldige mimiek, waanzinnig gevoel voor drama en humor en de teksten rollen er soepel en knap uit. Het ontroert me. Eindelijk is de taal geen vijand, eindelijk is het ook haar vriendin. De taal zit in beelden in haar hoofd en ze laat alles er vloeiend uit rollen. Wow.

‘Waarom doen mensen dat papa?’

Het gaat ineens zo snel, zo angstaanjagend snel. Van een kind wordt ze een groot mens. Het gaat aan tafel ineens ook over de grote dingen. Door alles wat binnenkomt via social media, appgroepjes en internet valt het niet meer tegen te houden. We hebben het lang afgeschermd en geprobeerd de boel te verzachten, maar de wereld zit vol beelden die steeds sneller en heftiger op ons in beuken. Aanslag hier, steekpartij daar, ‘waarom papa, waarom doen mensen dat?’, ze vindt veel zielig, onbegrijpelijk en wil overal helpen en sponsorlopen voor organiseren. En dit weekend is het papa-oma-dochter-dag in Londen, ze is niet gek, het nieuws dat vandaar komt, is ingrijpend en houdt ook mijn 12-jarige in de greep. Maar haar verheugen is sterker dan mijn angst.

De grote sprong naar de grote wereld

Bloeme maakt de grote sprong naar de grote wereld. Ze ziet te veel, denk ik vaak. Maar het is niet tegen te houden. We verzachten en verhullen waar mogelijk, maar een 12-jarige is niet gek. De taal, hoe moeilijk in woorden ook voor dyslectici, zit vaak ook in beelden, en ergens is dat soms een zegen. Haar woede en frustratie van een tijdje terug lijken verdwenen, hoe harder de wereld wordt, hoe zachter mijn dochter. Ze kan in hoog tempo beter verwoorden wat ze denkt en voelt, we praten meer en meer op gelijkwaardige basis.

‘Papa, daar leer ik zoveel van’

Spangas

We maakten ons al lange tijd zorgen over haar verslaving aan Spangas. Als het maar even kan en we even niet opletten, kijkt ze naar die serie. Toen ik laatst vroeg waarom dat nou toch was – bang als ik ben voor schermen, verslavingen en slechte invloeden van de grote boze wereld– zei ze: ‘Papa, ik leer daar zo veel van. Het gaat over alle dingen die ook bij ons op school spelen en hoe je daar mee om kunt gaan.’ En verdomd, Bloeme is inderdaad sociaal zoveel meer ontspannen, handiger, heeft vriendinnen bij de vleet en daar knuffelt ze mee, letterlijk en figuurlijk.

‘Ik wil haar hand vasthouden’

Spangas vond ik lang een te grote sprong naar het echte leven. Maar ik moet het bekennen. Ze is aan het springen naar die grote wereld. Ik moet niet altijd maar haar hand willen vasthouden. Ik moet niet altijd bang zijn voor het diepe. De wereld is zoals de wereld is. Het is voor ons al te moeilijk om die altijd te begrijpen. Vaak genoeg is het mijn dochter die die grote wereld aan mij uitlegt. De wereld minder complex maakt. We moeten samen springen, samen durven. Bloeme is er klaar voor, nu papa nog.

Ze heeft ons nog zoveel te leren

Nog een paar weken, een zomervakantie en dan gaan we naar de grote school. Ik zet het liedje ‘Dochters’ van Marco Borsato nog maar eens op. Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed… En ik zie haar spelen, onze veldmuis, en zie langzaam de leeuw in haar ontwaken. Laten de Bloeme’s van deze wereld maar ontluiken en de wereld een beetje mooier maken. Met haar dansen, haar acteren, haar talenten en haar liefde. Ze hebben ons nog zoveel te leren…

Meer lezen van Robert? >

Waarom is het voor pubers zo saai op school?

Op de basisschool vond de zoon van Wendy’s adjunct Rosa het nog heel leuk, maar de middelbare school vindt hij bloedsaai. Is het onderwijs voor pubers niet veel te ouderwets, vraagt ze zich af.

Ouderwets

Het onderwerp voor deze column is bedacht door mijn zoon zelf. Of ik niet eens kon schrijven over hoe saai het is op school? Goed onderwerp eigenlijk, want waarom moet school zo saai zijn voor mijn zoon? Als moeder die toch wil dat haar kind geen onvoldoendes haalt zeg ik het natuurlijk zelden tegen hem, maar in feite verbaas ik me er sinds hij op de middelbare school zit – hij is nu dertien en zit in 2 vwo – al over dat er amper iets is veranderd in het onderwijs de afgelopen dertig jaar. Het is alsof ik terug stap in de tijd als ik mijn zoon help met zijn huiswerk. Diezelfde stomme Franse woordjes die hij moet leren, die Duitse grammatica. Ik heb zes jaar Duits gehad, maar spreek geen woord meer, waarom is dat eigenlijk een verplicht vak? De geschiedenislessen die zo leuk moeten kunnen zijn, maar waar ook ik van in slaap val. Ik bedoel: al die grijze bladzijden met teksten over Hugo de Groot, de Engelse zeeoorlogen en ontdekkingsreiziger Jan Huygen, is er nu geen leukere manier om hen te leren over geschiedenis? Je zou denken dat er toch van alles te verzinnen valt: neem de kinderen mee naar een museum, laat ze een digitale presentatie maken, een app of filmpje desnoods. Dat sluit toch veel beter aan bij hun belevingswereld? Kinderen zitten op school nog steeds zes of zeven uur achter elkaar op een stoel te luisteren naar een leraar. Ik weet nog hoe saai ik dat zelf vond.

Waarom is het voor pubers zo saai op school?

Ik had verwacht dat er toch wel heel wat veranderd zou zijn toen mijn zoon naar de middelbare school ging. Dat er meer gekeken zou worden naar de persoonlijke interesses van een kind bijvoorbeeld. En dat alle moderne technieken zouden worden ingezet om ze iets te leren. Dat er, net als op de lagere school, ruimte zou zijn om andere talenten te ontwikkelen – op de lagere school werd elke schoolweek bijvoorbeeld afgesloten met optredens of een toneelstuk in de aula – toch ook heel leerzaam lijkt me. Er werden projectweken gedaan en leerlingen uit verschillende klassen werkten met elkaar samen. Veel leuker! Maar op de middelbare school lijkt het alleen nog te gaan om het afwerken van de verplichte lesstof en ervoor zorgen dat zoveel mogelijk kinderen goed scoren. Echt, ik ben de laatste die zal zeggen dat dat niet ook belangrijk is, maar let op het woordje ook. School moet in mijn ogen óók een plek zijn waar kinderen worden gestimuleerd zichzelf te ontwikkelen en kanten van zichzelf te leren kennen die ze nog niet kenden. Waar ze plezier mogen hebben en kunnen lachen. Het is meer dan ooit in deze wereld belangrijk dat je een persoonlijkheid bent. Kennis kun je opzoeken, waardoor het zal steeds meer draaien om social skills en om wie je bent als persoon. Besteed daar meer aandacht aan!

Excellente school

Er wordt al jaren gezegd dat het onderwijs moderner, persoonlijker en eigentijdser moet worden. Er komen ook steeds meer scholen die dat wel nastreven. Of ouders richten zelf een school op omdat ze nergens het onderwijs kunnen vinden dat ze graag voor hun kind zouden willen. Ik probeerde ook zo’n leuke school te vinden toen mijn zoon naar de middelbare school moest. Maar helaas: dat soort scholen zijn populair en mijn zoon werd uitgeloot. En kwam daardoor op een gewone middelbare school terecht. Een excellente school weliswaar, maar inmiddels heb ik wel door dat excelleren vooral betekent dat kinderen er goed scoren. Mijn zoon kan inderdaad geen vijf minuten afwezig zijn of er wordt al gebeld door de school: alles draait om het feilloos afwerken van het programma.

Ik vind het jammer. Zelf heb ik de middelbare school ervaren als een strafkamp. De hele dag zitten en dan ook nog al dat huiswerk. Ik vond het zwaar. Ik deed het allemaal braaf en stroomde moeiteloos door het vwo, maar ik zou mijn zoon zo graag een andere tijd toewensen. Natuurlijk snap ik dat je soms gewoon moet stampen om woordjes erin te krijgen. Dat je echt moet weten wanneer de Franse revolutie was en wat er veranderde tijdens de renaissance. School kan niet alleen maar leuk zijn. Maar mag het misschien wel iets leuker?

Lees ook Rosa’s artikel over of wij te snel bang zijn dat ons kind te dik wordt.