fbpx

Sanne liet haar borsten preventief verwijderen: ‘Ik ben iets heel moois van mezelf kwijtgeraakt’

Sanne van Gansewinkel (38) is drager van het BRCA-2 gen en koos daarom twee jaar geleden voor een borstamputatie en directe reconstructie met siliconen implantaten. Daarmee verlaagde ze de kans om ooit borstkanker te krijgen enorm, maar de nasleep van de operatie bleek groter dan gedacht. Toch is Sanne blij dat ze nu geen tikkende tijdbom meer is en nog een heel leven te gaan heeft.  In de oktober borstkankermaand delen we haar verhaal.

‘De zenuwen gierden door mijn lichaam en ik dacht dagelijks: ga ik dit echt doen? Is dit echt? Elke keer als ik naar mijn borsten keek of ze aanraakte, voelde ik tot in mijn botten verdriet dat ik ze ging verliezen. De onzekerheid van niet weten wat ik daarvoor in de plaats ging krijgen was verstikkend. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Zou de operatie goed verlopen? Was ik voor altijd verminkt?  Zou ik al het gevoel in mijn borsten verliezen? Wat betekende het voor mijn relatie? De ‘wat-als’ gedachten schoten mij om de oren als flitsen tijdens onweer. Maandenlang, zelfs jarenlang spookten deze vragen door mijn hoofd en vlak voor de operatie werd de druk steeds groter. Maar het moest. Mijn moeder en tante zijn beiden overleden aan borstkanker, mijn opa aan prostaatkanker; ik ben erfelijk belast. Drie andere tantes kregen borstkanker maar overleefden het. Als ik wilde blijven leven moest ik dit doen. De nacht voor de operatie nam ik samen met mijn lief afscheid van mijn borsten.’

Pijn

‘Op de dag van de operatie was ik zo bang dat mijn vriendin bij me mocht blijven tot ik in slaap viel. Haar troostende ogen was het laatste beeld dat ik zag. De operatie met meteen een directe reconstructie met borstimplantaten duurde vier uur en verliep godzijdank goed. De eerste 24 uur lag ik plat en kon ik niet uit bed. De morfine maakte me zo suf dat ik wilde gaan slapen maar de pijn rondom het borstgebied zorgde ervoor dat ik niet door kon ademen waardoor ik steeds in gevecht raakte om te ademen. Ik heb er nog steeds nachtmerries over.’

Lang herstel

‘Na de operatie wilde ik niets liever dan weer aan het werk gaan. Het verder opbouwen van ‘Boksen met hakken’, mijn eigen bedrijf. Boksen is mijn passie en deze passie wil ik overbrengen op andere vrouwen. Het geeft kracht en zelfvertrouwen, daarom betekent het voor mij ook alles. Helaas verliep mijn herstel niet zoals ik had gehoopt en niet gemiddeld. Ik heb nu bijna twee jaar later nog altijd dagelijks pijn aan mijn borsten, nek en schouders. Het is een slopend proces van vallen en opstaan om weer mijn oude leven op te kunnen pakken. De pijn, angst en het verdriet rondom de operatie lijkt op een grote bal die huishoudt in mijn lijf. Ik vind het ongelooflijk moeilijk om mijn eigen kracht te voelen zonder het echte boksen zoals ik dit 14 jaar lang deed. Ik heb nog verschillende operaties en ingrepen te gaan. Deels om ervoor te zorgen dat de pijn minder wordt, anderzijds omdat ik ook nog een verhoogd risico op eierstokkanker heb. Ik ben hier dus nog wel even zoet mee’.

Eens een vechter, altijd een vechter!

‘Maar… Ik mag blijven leven en ik krijg geen borstkanker. Dit is mij zo ontzettend veel waard. Waar ik eerder nooit echt een toekomst voor mezelf zag, ligt nu de wereld weer open. Ik kan met mijn geliefden lange termijn plannen maken en bij mijn lief blijven die bijna nog harder vecht dan ikzelf om mij door dit alles heen te loodsen. Ik hoor geen tikkende tijdbom meer. Ik ben inmiddels 38 jaar en heb nog een heel leven te gaan. Dit is waar ik alles voor heb gedaan. Die dankbaarheid is er zeker en maakt dit alles draaglijk. Ik ga mezelf weer hervinden en dit vertrouwen is er ondanks alles gelukkig nog. Ik ben een vechter, altijd geweest en dat zal altijd zo blijven’.

Begrip voor elkaar

‘Na mijn operatie merkte ik soms dat mensen dachten: het zijn maar tieten.  Doordat ik heb gekozen voor het preventief weg laten halen van mijn borsten, verlaagde ik het risico op borstkanker van 60-80% naar 2%. Het voelde soms alsof er vooral vanuit die wetenschap werd beredeneerd. Ik kreeg hierdoor geen borstkanker meer dus hoe belangrijk zijn dan een paar borsten nog? Toch lieve mensen, ‘het zijn maar tieten’ dekt de lading niet. Het is een ingewikkeld, pijnlijk proces en het is mij niet meegevallen. Ik ben iets heel moois van mezelf kwijtgeraakt en heb er daarnaast in het leven ook een hoop moeilijke dingen voor teruggekregen, een dagelijkse worsteling op bijna elk denkbaar gebied. Als je de empathie weghaalt uit het hele verhaal kan ik mij de gedachtegang enigszins indenken. Maar in deze tijd, waar wij allemaal gefrustreerd of bang lijken te zijn, is begrip voor elkaar juist zo ontzettend belangrijk. De zachtheid naar elkaar toe. Ik hoop in ieder geval dat zodra jij de volgende keer hoort dat een vrouw deze operatie moet ondergaan, terug zult denken aan dit verhaal en haar heel veel liefde en troost geeft. Het is geen rationeel gebeuren, het is één en al gevoel. Ik nam afscheid van zoveel meer. Het waren niet ‘maar’ tieten, het waren MIJN tieten!’

Meer mooie powerstories lees je hier.

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF