Tot op de dag van vandaag is de broer van de Belgische Sofie nog niet gevonden, ze heeft het nooit helemaal kunnen afsluiten. Ze moest haar leven weer oppakken zonder haar broer. Vijf jaar geleden nam ze een sabbatical ter preventie van een burn-out, ondertussen is ze nog steeds op wereldreis en vertelt ze haar verhaal vanuit Zuid-Afrika.
‘Mijn broer had op de dag dat hij vermist raakte, afgesproken met zijn vriendin om naar de bouwmarkt te gaan. Hij was te laat, maar dat gebeurde weleens vaker, dan liet hij altijd even van zich horen. Meteen wisten we dat het niet goed was, toen hij niks liet weten. Er spoken allerlei gedachten door je hoofd, wat als hij dood is? De politie wilde eerst niet zoeken, ze gaan niet op zoek naar een volwassen man van 27 die zelf is weggereden. Daarom ging ik via Facebook op zoek naar zijn auto. Er was geen reden voor mijn broer om weg te gaan, er moest hem wat zijn overkomen. Binnen een dag was zijn auto gevonden, via een tip via Facebook, pas toen is de politie begonnen met zoeken.
Er is geen verhaal, geen gevonden lichaam. De politie gaat ervan uit dat hij vermoord is. Er zijn nog veel vraagtekens. Hij is waarschijnlijk naar Nederland gereden om daar wiet te halen, wat hem fataal is geworden. Na zijn verdwijning stonden de kranten vol over hem. ‘Hij heeft zijn verdiende loon gekregen’, was één van de reacties die mensen achterlieten op het internet. Ik vond het heel pijnlijk. De ene fout heeft een groter gevolg dan de ander. Ik snap dat mensen het bekijken uit hun eigen angst.’
Emoties
‘Ik heb min of meer vrede met de situatie, maar sommige dingen blijven altijd moeilijk. Zo moeten wij bijvoorbeeld nog elk jaar belasting betalen voor mijn broer, dat komt vooral op mijn moeders schouders terecht. Maar ook de simpelste vragen zoals: ‘Heb jij broers of zussen?’, kunnen mij raken. Ik wil er niet over liegen, maar ik wil ook niet altijd mijn hele verhaal op tafel leggen bij mensen die ik nauwelijks ken. Zij weten vaak toch niet hoe ze moeten reageren of voelen zich ongemakkelijk.
De ene dag gaat het beter met me dan de andere dag, maar ik kan weer dagelijks functioneren en ik kan er gelukkig over praten. Vroeger zaten er veel emoties en tranen. Het gebeurt nog weleens dat ik vol schiet, maar dat is menselijk. Door de vermissing ben ik veel sterker en opener geworden. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu mijn eigen weg volg, soms heb ik het gevoel dat mijn broer met mij meereist. Bij alle keuzes die ik maak, denk ik ook altijd aan wat mijn broer zou doen in die situatie.’
Enkeltje naar Afrika
‘Het heeft mijn leven 180 graden gedraaid. Ik volgde eigenlijk altijd de verwachtingen van anderen en van de maatschappij. Ik ging studeren, kreeg een vaste goede baan en had een relatie. Het klopte niet voor mij. Het eerste jaar na de vermissing zat ik in een cocon, ik geloofde het niet. Het is iets wat je op televisie ziet, niet iets wat jouzelf kan gebeuren. Een lange tijd was ik alleen daarmee bezig. Ik was psycholoog en had een eigen praktijk. Het was lastig om verder te moeten en ook mijn werk weer op te pakken. Ik kon niet meer voor mijn cliënten zorgen of voor familie, ik zat tegen een burn-out aan. Vanaf dat moment besloot ik een jaar lang een sabbatical te nemen, ter preventie van de burn-out. Ik wilde de weg terugvinden naar mezelf. Alles stond weer open. Ik heb mijn werk opzij kunnen zetten, zodat ik later terug kon komen. Misschien wilde ik na twee maanden reizen wel weer terug, ik hield alle opties open.
Mijn avontuur begon ik met een enkeltje naar Afrika. Na een jaar kwam ik terug om familie te zien. Ik heb mijn baan opgezegd, omdat ik meer wilde zien van de wereld. Iedereen in mijn omgeving was in shock, maar voor mij voelde het niet goed om weer verder te gaan met mijn leven in België. Tijdens mijn reis heb ik vrijwilligerswerk gedaan, geblogd, maar dat was het allemaal net niet. Ik heb besloten terug naar de psychologie te gaan, omdat daar mijn passie nog steeds ligt. Ik maakte online programma’s gericht op mensen die ook even niet wisten wat ze wilden, omdat ik dat zelf ook heb meegemaakt. Doordat ik mijn werk online kon uitoefenen, kon ik blijven reizen. Vorig jaar kwam ik met het idee om de flowfabriek op te starten. De drempel naar hulpverlening blijft groot, mensen denken dat er iets mis met ze is. Doordat ik alles online doe is de drempel lager, ik wil het ook graag normaliseren. Niet weten wat je wilt met je leven is lastig, maar je hoeft het niet alleen te doen. Sommige levens draaien helemaal om, mensen krijgen nieuwe opties en nieuwe inzichten. Je moet er ook zelf wat voor doen, ik heb geen toverstokje.’
100% mezelf
‘Het kan niet meer, dat hij terugkomt. Ik betrap me er wel op dat ik erover fantaseer. Ik bedenk maffe verhalen, dat hij toch nog zou kunnen leven. Echte hoop is er denk ik bij niemand van ons meer. Dat blijft een groot sluimerend verdriet, maar het heeft me ook de kracht gegeven om te kiezen voor mezelf. Ik ben veel authentieker geworden en durf echt mezelf te zijn. Nu weet ik zo goed wat ik wil en durf ik mij kwetsbaar op te stellen. Daarnaast neem ik genoeg rust en tijd voor mezelf. Cliënten vinden het fijn om te horen dat psychologen ook weleens een off-day hebben. Ik ben 100% mezelf. Er zijn veel vraagtekens, vanwege corona. Mag ik in Zuid-Afrika blijven of moet ik terug naar België? Maar ik heb wel geleerd om te leven met vraagtekens door de gebeurtenis van mijn broer. Als je kunt leven met vraagtekens en je voelt je goed, dan ben je goed bezig.’
Lees andere inspirerende levensechte verhalen:
Melissa heeft drie pleegkinderen: ‘Het is mijn passie om deze kinderen gelukkig te maken’
