Toen ik het hoorde…

‘Nog altijd als ik aan die dag terugdenk, heb ik het gevoel dat iemand met een voet op mijn borst staat. Het voelt nog altijd of ik in een kamer vol rook sta. Ik was niet thuis toen het gebeurde, Jeroen was alleen thuis met Anne. Ik werd gebeld door Jeroen en ik kon een minuut (denk ik) niet horen wat hij zei. Toen ik de woorden “Anne is dood, kom naar huis” hoorde, zakte de grond onder mij weg. Vrienden hebben me naar huis gereden en toen ik aankwam zag ik politie en 2 ambulances. Toen ik het huis in rende, zag ik een ambulancebroeder (groot, kaal, stoer uitziend) huilend met mijn kleine meisje op zijn arm, nee schuddend. Ik zag Jeroen in elkaar gezakt op de bank.’ 

‘In het begin word je geleefd. Je wilt wel dat de tijd stopt, maar het gaat door en je voelt nul controle over wat dan ook. Het regelen van een crematie, de zaken er omheen. Ik heb een tijdje een blog bij gehouden. Een soort dagboek. Mijn gedachten op papier. Ik merkte dat mijn omgeving dit ook fijn vond, omdat ze het zwaar vonden aan een rouwende moeder te vragen hoe het gaat. Een half jaar na het overlijden van Anne was ik opnieuw zwanger. Ik was hongerig naar alle informatie rondom wiegendood om de kans van overlijden te verkleinen. Wout, mijn eerste jongen, lag de eerste weken naast ons in een wieg. Pas toen hij twee jaar oud werd, kon ik beginnen met dingen loslaten. Dat is ook de leeftijd dat wiegendood niet of nauwelijks nog voor komt.’

‘De kracht om mijn leven weer te herpakken, kwam op de derde geboortedag van Anne. Ik had een brief geschreven zoals ik altijd voor haar verjaardag doe en omschreef hoe ik haar zag. Ik omschreef hoe ik haar toekomst voor me had gezien. En toen dacht ik, maar dit zijn ook dingen die ik in mijn toekomst wil. Ik wil ook vrolijke jurken aan, ik wil ook stoere dingen doen. Ik wil maximaal genieten, zij kan het niet dus doe ik het voor haar. Anne hoort nog elke dag in ons gezin. Haar foto hangt in de woonkamer. We gaan met regelmaat met de jongens samen naar haar grafje. Ook vieren we elk jaar haar geboortedag. De jongens maken een tekening, we kopen een cadeautje en eten taart. We gaan met de familie naar Anne haar graf. Op haar sterfdag gaan Jeroen en ik met z’n tweeën. Wout weet heel goed dat hij een oudere zus heeft die niet meer leeft, Rowan is nog te jong om het door te hebben. We zeggen heel eerlijk dat Anne niet meer leeft. Maar Wout heeft nog nooit gevraagd waarom ze is overleden.’

‘Na Anne werd ik zwanger van Wout en ik ben toen behoorlijk bang geweest. Ik was echt continu opzoek naar antwoorden om mij maar gerust te stellen dat het niet nog een keer gebeurde. De eerste periode verloor ik Wout niet uit het oog. Maar na een half jaar ben ik toch weer gaan werken en moest Wout naar een kinderdagverblijf. Dit vond ik mega spannend. Tijdens de zwangerschap van Rowan was ik al een stuk rustiger. Natuurlijk waren de eerste acht weken mega spannend, daarna zakte dat gelukkig af. Hij is nu 1,5 jaar, maar nog steeds kijk ik altijd even om de hoek als hij slaapt.’

‘De tijd die verstrekt heeft me natuurlijk veel geleerd. Ik heb geleerd dat het oké is om af en toe te huilen en alles er uit te gooien. Ik heb leren vertrouwen op mijn eigen kunnen, maar kreeg ook weer vertrouwen in mensen om me heen. Door mijn onzekerheid dacht ik altijd dat mensen mij niet mochten of dat ik mensen altijd een verklaring verschuldigd was. Nu heb ik zoiets van, ik ben Nienke en als ik vind dat je iets moet weten dan zeg ik dat. In het begin voelde ik altijd dat ik Anne moest benoemen anders was ik een slechte moeder. Ik haal veel energie uit skaten. Met mijn rolschaatsen onder ben ik gek genoeg niet die rouwende, hardwerkende moeder, maar ben ik puur mezelf. Gestript van alles van de buitenwereld en gewoon de vrolijke ik. En daar haal ik veel positiviteit uit.’