Door een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker, kwam Nicole er drie jaar geleden achter dat zij een kwaadaardige tumor had. Ze waren er gelukkig op tijd bij dus ze kon geopereerd worden, maar haar leven is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest.

‘Ik was 30, voelde mij gezond en was gelukkig met mijn man en kinderen. Ik was secretaresse bij een makelaarskantoor en werkte drie dagen per week. Ik merkte niks aan mijn lichaam, maar ik was ziek. Ik had kanker. De tumor zat op mijn baarmoederhals. Een heel gevoelige plek voor uitzaaiing. Ik heb echt geluk bij een ongeluk gehad, want doordat ik meedeed aan dat bevolkingsonderzoek waren we er op tijd bij en kon ik geopereerd worden.’

Operatie
‘Tijdens de operatie hebben ze mijn eileiders, baarmoeder, veertien lymfeklieren en ophangbanden weggehaald. Het was een opluchting dat de tumor uit mijn lichaam was, maar het was mentaal en fysiek heel zwaar. Door de operatie is een zenuw van mij geraakt en beschadigd. Hierdoor voelde ik niet meer aan wanneer ik moest plassen en kon ik ook niet meer plassen.’

Katheter
‘Doordat die zenuw niet meer werkte, moest ik mezelf katheteriseren. Dit gebeurde op een tijdschema, acht keer per dag en om de twee uur. Alles wat ik dronk, hield ik bij. Het tijdschema was mijn plaswekker. Dit heb ik voor ongeveer 2 maanden moeten doen en toen werd het beter. Mijn zenuw herstelde. Het gevoel van blijdschap op het moment dat ik weer kon plassen zonder katheder, is onbeschrijfelijk. Het is zo stom, want wie zou ooit denken dat je zo blij kan zijn om gewoon weer te kunnen plassen.’

Controle
‘Elke drie maanden werd mijn lichaam gecontroleerd. Door de corona is dit stilgelegd en hierdoor had ik een half jaar lang geen controle gehad. In dit half jaar voelde ik mij beter dan ooit. Ik ging elke dag sporten, gezond eten en echt genieten van alles om mij heen. Nog nooit voelde ik mij zo gezond Dit alles veranderde toen ik weer onderzocht werd. De kanker was terug. Het zat precies op de plek waar het terug zou kunnen komen; boven op de vaginatop, aan de achter- en onderkant mijn blaas.’

De knop om
‘Het maakte mij kapot, want ik wist wat mij te wachten stond. Op dat moment heb ik tegen mijn man gezegd, ik wil op vakantie met de kinderen. De laatste keer genieten voordat het allemaal anders kan zijn. We zijn met z’n viertjes naar Luxemburg gegaan, omdat we niet te veel risico wilde nemen met eventuele ongevallen voor de operatie. Op deze vakantie heb de knop omgezet en echt geleefd.

Operatie
‘Na de vakantie had ik al vrij snel mijn tweede operatie. Tijdens het onderzoek hadden ze al naar mijn endeldarm gekeken of daar eventueel een uitzaaiing zou zitten. Als er ook kanker op mijn endeldarm zou zitten dan werd deze ook weggehaald en zou ik een darmstoma krijgen. Mijn blaas moest sowieso verwijderd worden. Ze hadden twee zwarte vierkantjes aan beide kanten van mijn buik gemaakt. Een voor de urinestoma en wellicht een voor de darmstoma. Voor de operatie konden ze mij nog niet vertellen of ik ook een darmstoma zou krijgen. Het allereerste wat ik deed toen ik uit de narcose kwam, was voelen aan mijn buik of ik een of twee stoma’s zou hebben. Ik voelde aan mijn rechterkant maar 1 zakje. Er zat gelukkig geen kanker in mijn endeldarm. Vanaf dat moment had ik een stoma voor mijn urine.’

Stoma
‘Met mijn stoma heb ik helemaal geen moeite. Natuurlijk was het in het begin heel erg wennen en dingen zoals naar de wc gaan, slapen, broeken passen en douchen werden heel erg anders. Maar dat zakje heeft mijn leven gered. Het doet geen pijn en ik heb geen kanker meer. Ik kan weer leven.’

Seksleven
‘De kanker heeft wel heel veel invloed gehad op mijn seksleven met mijn man. Ik heb geen baarmoeder meer en ik heb een stoma. Het voelde alsof mijn vrouwelijkheid weg was. Tijdens mijn operatie hebben ze ook heel veel mijn vaginamond weg moeten halen. Mijn intieme gedeelte was helemaal veranderd en zo goed als weg. Mijn vaginamond is nu na het herstel nog maar 5 centimeter lang, terwijl dit eerst wel 15 centimeter was. Al deze centimeters hebben ze weggesneden en ik wist niet dat er zoveel weggesneden zou worden. Seks is daardoor moeilijker geworden, omdat het niet verder gaat dan 5 centimeter. Mijn man is vooral heel erg bang dat hij mij pijn doet en is heel erg lief en voorzichtig. Hij geeft mij het gevoel dat ik er mag zijn, ondanks mijn mankementen. Ik voel mezelf echt enorm schuldig tegenover mijn man dat ik hem niet meer kan bevredigen zoals ik dat voorheen kon doen. Hoewel ik het wil, is mijn lichaam zo erg verminkt dat ik het niet meer kan.’ 

Kinderen
‘Van jongs af aan heb ik altijd al een enorm grote kinderwens gehad. Mijn geluk is geweest dat ik al jong moeder ben geworden en nu een zoon (9) en dochter (6) heb. Ik heb een groot besef dat dit ook heel erg anders had kunnen lopen, als ik had gewacht om kinderen te krijgen.’

‘Mijn kinderen weten alles van mij en mijn ziekte. Ze weten dat ik soms op controle moet en dat ik kanker heb gehad. Ze weten dat ik een stoma heb en daar mogen ze ook alles over vragen. Mijn man en ik zijn altijd heel erg open naar ze geweest. Ik wil aan mijn kinderen meegeven dat het leven niet altijd leuk is en dat het soms ook heel verdrietig kan zijn. Op jonge leeftijd werden ze al heel erg geconfronteerd met de harde werkelijkheid.’

Bang
‘In de afgelopen drie jaar ben ik echt heel erg bang geweest. Ik was bang dat ik dood zou gaan, dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien en dat ik mijn man en ouders achter zou laten. Nu is de kanker weg is en vormt het geen levensbedreiging meer voor mij, maar ik ben nog altijd bang dat het terugkomt. Elke drie maanden is er een controle, vaak probeer ik deze te ontwijken omdat ik zo bang ben om weer slecht nieuws te krijgen. Die angst dat de kanker terugkomt, zal altijd blijven.’

Ander persoon
‘Voor mijn baarmoederhalskanker was ik een onzeker persoon. Ik was een moeder, die werkte en zorgde voor haar gezin. Eigenlijk was er niks bijzonders. Door mijn kanker ben ik veranderd. Mijn mindset is nu heel erg positief en ik wil alles uit het leven halen. Ik merk dat ik alleen nog maar de dingen doe waar ik blij van word en energie van krijg. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik er nog ben. Door mijn kanker ben ik ook veel meer gaan bloggen en posten op sociale media om anderen te inspireren en om mijn verhaal te delen. Ik wil een voorbeeld zijn voor mensen en ik wil niet langer meer op de achtergrond staan. Ik leef nog en ik geniet. Dat mag iedereen zien.’