Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Ook was het haar grote wens om een kindje te krijgen. Dat is gelukt. Inmiddels is ze 33 weken zwanger! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe dat gaat.

Ziekenhuis

Met 28,5 week zwangerschap moest ik met spoed naar het ziekenhuis. Alles wees erop dat hij geboren ging worden. Mijn baarmoedermond reageerde op de harde buiken en ik had veel pijn. Voor mijn gevoel moest er iets uit. Eenmaal in het ziekenhuis werd een verkorte baarmoedermond geconstateerd. Ze wilden mij houden om weeënremmers en longrijping injecties toe te gaan dienen. Dit nieuws maakte dat ik compleet van slag was. Gelukkig had mijn eigen arts elders in het ziekenhuis avonddienst, waardoor ze nogmaals gingen overleggen. Mijn eigen arts stelde voor om twee uur later te kijken hoe het ervoor stond. Gelukkig bleef alles stabiel en mocht ik in diezelfde nacht weer naar huis.

Nog minder bewegen en nog meer rust was nodig om ervoor te zorgen dat onze jongen niet te vroeggeboren ging worden. Maar dat moest op gevoel gaan was het advies. Op gevoel? Hoe dan? Ik negeerde zo’n beetje bijna mijn hele leven al alles wat mijn lichaam aangaf. Gelukkig had ik de afspraak bij de haptonoom in het ziekenhuis laten staan en gaf ze mij tips hoe ik hier het beste mee om kon gaan. Het viel haar op dat ik van de pijn af ging in plaats er naar toe. Ik keek haar vragend aan, want ik had hier nog nooit van gehoord. Na haar uitleg over het ontwijken van lichamelijk gewaarwordingen begreep ik haar uitspraak. En inderdaad ik wilde zo snel mogelijk bij alles wat mijn lichaam maar ook aangeeft weg! Ik verkrampte onbewust heel mijn lichaam, waardoor de pijn nog heviger werd en het ook andere pijnen kon veroorzaken.

Mijn man moest een hand op mijn buik leggen en ik moest bewust naar zijn hand toegaan met mijn aandacht. Zo makkelijk was dat niet. Maar oefening baart kunst zeggen ze, en dat klopt. Als ik nu enorme pijn heb, omdat de baby feest aan het vieren is in mijn buik, helpt dit wel om de pijn niet erger te laten worden en er ook voor te zorgen dat het zelfs minder wordt. Natuurlijk is dat niet altijd zo. Wat een paar tips wel niet een verschil kunnen maken. Ook is dit een goede oefening voor alles wat mijn lichaam maar aangeeft, want er van weg gaan is niet de oplossing. Er naar toe gaan en er daardoor gehoor aan geven wel.

Wat leer je toch veel over jezelf bij een zwangerschap. Want bij mij kwam alles in een sneltreinvaart bij elkaar. Bijna tot niet meer bewegen, aankomen, verandering van lichaam, wel door moeten eten, opeens andere keuzes maken met betrekking tot eten, allerlei lichamelijke ongemakken waar je niet om heen kunt, en een stem in je hoofd die ook weer van alles wil! En als laatste nog de Corona Crisis, waardoor steun en therapie weg viel. Tja, dit maakte dat de eetstoornis meer ruimte in ging nemen en ik merkte dat dat niet goed ging. Het was te veel in een te korte tijd.

Zoals ik al eerder had geschreven heb ik intussen na 1,5 jaar afgewezen te zijn door diverse GGZ-instellingen eindelijk hulp voor de eetstoornis. En dat is pittig, want nu moet ik die stem voor eens en voor altijd verbannen uit mijn hoofd. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is fijn dat ik die kans nu krijg en dat ik ermee aan het werk kan om dat ook te bereiken. Hoe moeilijk en ingewikkeld ook. Want hierdoor wordt de eetstoornis eerst sterker voordat het verbeterd. Dit kreeg ik te horen van de hulpverlener. En daar houd ik mij dan ook maar aan vast.

De laatste loodjes

Een complete verrassing was dat ik op zaterdag ochtend werd opgehaald voor een babyshower. Een paar familieleden en een paar vrienden hadden dit samen georganiseerd. Natuurlijk alles Corona proef. Door alle hectiek van de afgelopen tijd had ik dit niet verwacht. Erg leuk om dit zelf mee te mogen maken. Want daar had ik een aantal maanden geleden echt niet op durven hopen, dat zwanger worden überhaupt wel ging lukken. Nu de babykamer helemaal klaar is en ik zelfs een babyshower heb gehad merk ik wel dat het aftellen echt begonnen is. Voor je het weet is hij er. Leuk maar ook spannend. Want ik ben als de dood voor de bevalling. Dat ik geen controle heb over zoiets ingrijpends vind ik eng. En ook hier moet ik het advies van de haptonoom volgen, want dat maakt het volgens haar draaglijker.

Het getrappel in mijn buik ga ik zeker missen. Hoe het gegaan is en hoe het is om mama te zijn dat vertel ik jullie in mijn volgende blog na de kraamtijd. Voor nu is dit even mijn laatste blog, ik ga mij voorbereiden op wat komen gaat en over een poosje ben ik weer terug.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

Monique

Lees hier Monique’s verhaal over haar eetstoornis.