Onze blogger Rose Huizenga runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose schrijft vol liefde en positiviteit over de wederopbouw van hun prachtige villa, de baby in haar buik en haar avonturen op dit kleine Indonesische eiland.

Ik wil vandaag een spelletje met jullie doen. Het heet ‘Ik ga op reis en ik neem mee… ‘ Dat is wel bekend hè, van vroeger. ‘En niet meteen afhaken allemaal, want ik ben echt niet bezig om seniel te worden, ik ben juist bloedserieus!’ Hier komt ie:

Ik ga op reis, terug naar Indonesië en ik neem mee…

Een hartje vol liefde en kostbare herinneringen.

Een gezond klein meisje dat van de dokter bij de twintig weken echo een ‘dikke tien’ kreeg. Wat een blijdschap! Wat een vrolijkheid ook toen de dokter pas veel later in de gaten kreeg dat die mooie man die zo lief mijn hand streelt tijdens de echo ‘gewoon’ mijn broertje is. Want ja, dat klopt, ik woon op Gili Air. En nee, legde ik de receptionist uit, Gili Air ligt niet dichtbij den Haag, beetje ver er vandaan eigenlijk.

Ik neem herinneringen mee aan mijn ouderlijk thuis, waar deze stoere vrouw af en toe weer heel even een klein meisje mocht zijn, helemaal blij en gelukkig met haar plekje in dat grote geheel van gezin, familie en vrienden.

Ik neem de herinnering mee aan mijn oude lieve oma, die met haar slechtziende ogen en haar 93 levensjaren een lijstje met namen voor de baby had opgeschreven en mij een paar sokjes gaf. Witte sokjes, zo klein dat ik de indruk kreeg dat ik van een kabouter zou gaan bevallen.

Ik neem de herinnering mee aan dat krullerige nichtje van twee, dat dankzij haar Nederlandse vader en Roemeense moeder al drie talen brabbelt en mij de hoop geeft dat het wel goed komt met die dochter van ons. Onze Sunny zal met haar Duitse vader en haar Nederlandse moeder die om het eenvoudig te houden samen Engels en Indonesisch spreken straks wellicht we in vier talen de oren van ons hoofd kletsen. Ik heb mijn nichtje in het Nederlands leren tellen met behulp van een grote puzzel. Eén, tee, die, vaif, een hele middag lang. Wat een plezier!

Ik neem herinneringen mee aan mijn eerste zwarte leren jasje dat ik opgevist had uit een grote doos op zolder en waar mijn nichtje van elf zo blij mee was dat ze er volgens mij in geslapen heeft. Ik neem herinneringen mee aan al die kleine lieverds met hun verhalen en hun knuffels. Hun spelletjes en hun sporten.

 Ik neem herinneringen mee aan een grote babywinkel waar een stuk of dertig verkopers mij wilden vertellen ‘wat het beste is voor mijn kindje’ en waar ik van ellende bijna ging kotsen. Herinneringen aan mijn supervriendin die mij vertelde dat je hier kon leren wat je allemaal niet nodig had en mij vervolgens in hoog tempo meesleurde naar alweer een terras.

 Ik neem herinneringen mee aan fantastische maaltijden en heerlijke dinertjes. Ik heb alles in mijn hartje gepropt, Jamie Oliver ligt tussen de stampot andijvie, de witlof en de ‘pasta di mama’ en hij is super tevreden over onze familie.

 Tja en dan neem ik nog een kilootje of veertig materiële dingen mee. Om te beginnen al het eetbare lekkers wat bij ons niet te koop is: stroopwafels, dark chocolate, dropjes, winegums, chorizo, salami, brie en nog veel meer.

 Ik neem voor Sunny neem op reis: haar eerste ieniemienie teenslippertjes, haar eerste zwembroekje, een zwemvestje maat kleiner dan nul en een heus hangmatje. Nog voor ze geboren is, is ons meisje al een eilandmeisje.

 Ik neem nog veel meer spulletjes voor Sunny mee naar huis. Wat ben ik ontzettend verwend met cadeautjes voor haar. Cadeautjes uit de winkel en uit de commode’s.

 Ik neem voor Sunny ook een knuffeltje mee. Vroeger had ik heel veel knuffels, antroposofische poppen die mijn moeder voor mij maakte. Mijn favoriet heette Lotje en net op tijd bedacht ik me dat ik er beter drie kon kopen. De drama’s toen Lotje was zoekgeraakt in de dierentuin of vergeten onder mijn bedje lag terwijl de familie al zowat in Parijs was geland. Oei!

 En nu het mooiste. Ik neem een rood hartje mee van klei. Het is gebakken door ‘mijn leren jasje nichtje’. Met veel liefde, fantasie en creativiteit had ze om dit rode hartje (dat tante Roos voorstelt) een groter hart gebakken. Vervolgens had ze dit hart in stukken gebroken en in verschillende kleuren geverfd. De hele familie kreeg met behulp van een zelfverzonnen spel, een stuk van het grote hart. ” Nou… en dan bewaren we dat allemaal en dan weet tante Roos dat we allemaal om haar heen zijn en van haar houden, want haar hartje zit in ons grote hart.” Hoe gelukkig kan een mens op reis gaan…

Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,

Rose

Over Rose

Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Gili shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving, maar zij zijn inmiddels begonnen met de wederopbouw. Rose is ook nog eens zwanger en reisde terug naar Nederland voor haar echo.