Wat als een zogenaamde spirituele reis naar een woestijnstadje in New Mexico je allerlaatste hoop is op een gewoon leven? De jonge communicatiestudent Emilie uit Groningen stond voor deze keus, nadat ze hoorde dat ze leed aan het chronisch vermoeidheidssyndroom. Zonder enige verwachting maar vól daadkracht wierp ze zichzelf in het avontuur.

Emilie is twintig wanneer bij haar de ziekte ME wordt geconstateerd, oftewel het chronisch vermoeidheidssyndroom. Zelfs de trap oplopen is al te veel en een kop thee drinken met een vriendin is het hoogtepunt van haar week. Niet bepaald het studentenleven waar ze op zat te wachten. Artsen zien geen kans op genezing, en adviseren dat ze zich er maar beter bij neer kan leggen: ze zal waarschijnlijk voor de rest van haar leven extreem vermoeid zijn.

Toeval of niet?

Nu is Emilie niet bepaald van het opgeven. Ze besluit te vechten voor haar gezondheid. Er zal toch vast wel iets bestaan waar ze in ieder geval wat van opknapt? Jarenlang reist ze van het ene ziekenhuis naar het andere, maar helaas zonder veel succes. Bijna staat Emilie op het punt om dan toch maar de handdoek in de ring te gooien. De artsen hadden blijkbaar gelijk. Ze zal maar moeten accepteren dat haar leven nooit meer wordt zoals vroeger. Totdat ze via via een vrouw leert kennen die bizar veel op haar lijkt. De vrouw is precies tien jaar ouder, op dezelfde dag jarig en kampte als jonge student ook met het chronisch vermoeidheidssyndroom. Kampte, want deze vrouw is inmiddels genezen. Emilie kan het nauwelijks geloven, maar voor ze het weet neemt deze vrouw haar mee naar de woestijn in New Mexico waar haar eigen genezingsproces begon.

Emilie bevindt zich in het stadje Las Cruces om precies te zijn. Het is er onbeschrijflijk heet en droog en volgens de lokale overlevering barst het in de grond van de energie. Dat is de reden dat tal van zieke mensen sinds jaar en dag dit stuk woestijn bezoeken, in de hoop op genezing. Emilie wordt met open armen ontvangen door de medicijnvrouw van het stadje. Die vertelde dat ze al wist dat zij eraan zat te komen, nog voordat ze had gehoord van haar komst.

Luisteren naar je eigen lichaam

De medicijnvrouw heeft haar eigen bijzondere verhaal. Ze groeide op in een Hopi indianenreservaat en ging les geven als wiskundedocent. Na een ernstig auto-ongeluk besloot ze haar leven om te gooien. Ze werd masseuse en spiritueel coach. Doordat Emilie in Nederland inmiddels al de nodige ervaring had met alternatieve geneeswijzen voelt ze zich direct thuis bij haar. Emilie ondergaat heilzame behandelingen van de medicijnvrouw en leert hierdoor opnieuw naar haar lichaam te luisteren. Haar ontwikkeling sluit perfect aan op wat ze even eerder van een Amerikaanse ‘spiritual teacher’ in Amsterdam had geleerd over de kracht van meditatie en visualisatie. Niet op zo’n geitenwollensokkenmanier waar Emilie niet zoveel mee had, maar gewoon, vol humor.

In Nederland wordt ze tijdens haar ziekte ook door familie en vrienden gesteund -waar zij hen altijd dankbaar voor zal zijn, maar op dat moment merkt ze dat ze het nodig heeft op een andere plek genezing te zoeken. Een plek waar ze niet het gevoel kan hebben dat ze van alles mist, omdat ze niet mee kan doen.

Terug naar de woestijn. Hoe onwaarschijnlijk ook, Emilie voelt zich fijn op die plek waar zo weinig is. Het leven is er simpel, puur. Bovendien zijn de mensen open en liefdevol en houden zich ook ver van oordelen. Ze laten zich leiden door een groter plaatje dat ze misschien zelf niet eens in de hand hebben. Het lot, zou je het kunnen noemen. Dat wil Emilie ook. Het is niet makkelijk, maar ze is vastbesloten óók op deze manier te leven. Langzaam maar zeker weet ze deze manier van denken te beheersen en met de dag gaat ze zich beter voelen.

Vrijheid

Aan haar visum voor drie maanden plakt Emilie een gezondheidsvisum van een half jaar. Iedere cent heeft ze er voor over om beter te worden. Naast alle behandelingen die ze krijgt, van massages tot acupunctuur, slijt ze haar tijd in de oude grijze Chevy die ze heeft gekocht. Daarmee rijdt ze eindeloze stukken door de woestijn, genietend van haar vrijheid. Ook wandelt ze veel, leest ze boeken en leert ze mensen kennen in het stadje.

Uiteindelijk gaat Emilie vijf jaar lang verschillende keren naar Las Cruces. De laatste keer waren de rollen omgedraaid: dit keer zorgde zíj voor de medicijnvrouw, die een hartaanval had gekregen. Op dat moment realiseert ze zich dat ze de reis niet langer voor haarzelf maakte. Ze realiseert zich dat ze beter is.

Als je Emilie nu vraagt naar de periode waarin ze ziek was, zal ze je vertellen dat het één van de mooiste gebeurtenissen uit haar leven is, hoe gek dat misschien ook klinkt. Haar ziekte en het daaropvolgende avontuur zorgde ervoor dat ze veel over zichzelf en het leven leerde. Je bent zelf in staat je eigen geluk te creëren, zal ze je vertellen.

Emilie Beerkens (32) woont samen met haar man en jonge zoontje in het centrum van Amsterdam. Na haar woestijnavontuur besloot ze zich verder te verdiepen in de kracht van spirituele en holistische geneeswijzen en begon ze haar eigen praktijk: Bear’s Healing Centre. Op dit moment is ze bezig met het schrijven van een autobiografisch boek waarin ze ook aandacht geeft aan het chronisch vermoeidheidssyndroom waar ze aan leed en hoe ze in Las Cruces daarvan genas.

Beeld: Eigen archief