fbpx

Conny over de tijd waarin haar dochtertje kanker had: ‘Dat beeld blijft me altijd bij’

Conny Bassa, moeder van twee meisjes Yanou (8) en Lux (3), heeft een andere kijk op het leven gekregen. Haar dochter Yanou kreeg op 3-jarige leeftijd kanker. Samen met haar man Peter hebben zij Yanou zien vechten voor haar leven. Het was een heftige en verdrietige periode, die nu nog steeds sporen achterlaat.

Moederinstinct

‘Yanou was net drie toen ik een bult in haar been voelde terwijl ik haar naar bed bracht. Mijn eerste gedachte was dat ze gevallen was met haar fietsje die ze had gekregen op haar verjaardag, maar de plek was niet blauw. In 10 minuten tijd dacht ik niet meer aan een ongelukje. De gedachte: o nee, het is toch geen kanker? spookte door mijn hoofd. Mijn moederinstinct vertelde mij om die volgende ochtend direct naar de huisarts te gaan.’

De uitslag

‘De huisarts stuurde ons door voor een onderzoek, omdat ik er een slecht gevoel over had. We bezochten een kinderarts. Ze kreeg een echo en een MRI scan. De dag van de MRI scan kregen we te horen dat de dokters vermoedden dat onze dochter een kwaadaardige tumor had. Onze wereld stortte in. Ik dacht: we gaan niet wachten, we gaan nu naar het kinderoncologisch centrum! Twee dagen later hadden we een afspraak met een kinderoncoloog in het Sophia kinderziekenhuis en bijna drie weken later kregen we een telefoontje. De dokter vroeg aan ons hoe laat wij in het ziekenhuis konden zijn, omdat de uitslag niet goed was. Na vier weken lang gewacht te hebben, veranderde ons leven binnen een paar seconden in een nachtmerrie. Yanou had een kwaadaardige tumor.’

Periode van behandelingen

‘De zorgen destijds waren groot. Ze kreeg negen grote chemokuren van enkele dagen, wekelijks chemospuiten, twee operaties aan haar been en vier weken lang bestralingen. Na de officiële behandeling werd ze ingeloot voor een clinical trial, waarbij we thuis orale chemo gaven en wekelijks naar het ziekenhuis moesten. Tijdens de behandelingen waren we altijd bij haar en moesten we de zorg voor haar en ons werk combineren. Als we thuis waren zaten we naast haar om haar te laten eten en drinken om te voorkomen dat ze een sonde zou krijgen. Dagjes uit, spelen met andere kinderen en visite was vaak niet mogelijk, omdat we infecties moesten voorkomen.

Mentaal was het heel zwaar. We zagen kinderen in het ziekenhuis waarvan we wisten dat ze het niet gingen halen. Op dat soort momenten dachten we dat ons eigen kind het misschien ook niet ging halen. Deze momenten probeerden we zo snel mogelijk de kop in te drukken, want daar wilden we niet aan denken.’

Dieptepunt

‘Als moeder zijnde was het voor mij telkens weer een dieptepunt dat ik tijdens de chemokuren mijn kleine meisje in bed zag liggen met een kaal hoofdje en een dun lichaampje. Dat beeld blijft me altijd bij. Ik dacht continu aan het feit dat ze van mij kon worden weggenomen. Dat hakte er erg in. Ook de momenten waarbij we haar met drie man moesten vasthouden bij het aanprikken van de poortkatheter waren voor ons erg zwaar. Ze krijste dan vol angst en paniek alles bij elkaar. Mijn hart brak keer op keer.’

Hoe gaat het nu met Yanou?

‘Ondanks deze intensieve periode deed Yanou het super goed. Ons doel was om met elkaar de finish te halen. En dat is gelukt. Inmiddels is Yanou 4 jaar schoon! Yanou is momenteel onder controle bij de oncoloog, nierspecialist en revalidatiearts. Ze heeft door de behandelingen nierschade opgelopen waarvoor ze medicatie gebruikt. Zo kan ze goed blijven groeien. Haar benen hebben een lengteverschil door de bestralingen. Dat verschil zal met de jaren groter worden. Daar zal ze waarschijnlijk aan geopereerd moeten worden om problemen met lopen en problemen met haar rug en scheefstand te voorkomen. Daarnaast heeft ze verlatingsangst, omdat ze zoveel heeft meegemaakt. Ze heeft daardoor moeite met eten en slapen. Gelukkig gaat dit steeds beter.

Ze doet er zelf super stoer over en laat met trots haar littekens zien. De prikken en de medicaties die vindt ze niet leuk, maar dit is in al die jaren normaal voor haar geworden. Ze weet niet beter. Ze is een normale jonge meid die nu naar groep vijf gaat en het super goed doet. We zijn hartstikke trots op haar!’

Levensles

‘De grootste les uit deze periode is dat we vergeten om te genieten, omdat we tegenwoordig veel werken, willen presteren en materialistisch zijn. Niet alleen van elkaar, maar ook van de kleine dingen. Samen met je gezondheid, is dat het allerbelangrijkste. Daarom vonden we dat we ons leven anders moesten inrichten. Zo hebben we ons eigen beeldenatelier ‘Body in beeld’ opgezet, zodat we met aandacht een prachtige herinnering kunnen maken voor anderen. Dit doen we met veel liefde en passie. Daarbij kunnen we onze eigen tijd indelen en zo hebben we meer tijd voor elkaar.

Body in beeld

Ook heb ik geleerd om altijd te luisteren naar mijn eigen gevoel. Toen ik tegen mensen zei dat ik met Yanou naar de dokter ging vanwege een bult, reageerden veel mensen verbaasd. De meeste reacties luidden als volgt: oh, daarvoor ga ik niet gelijk naar de dokter. Ik ben blij dat ik dat wel heb gedaan. Achteraf zei de oncoloog: jullie zijn er zo snel bij geweest, als het was uitgezaaid had het heel anders af kunnen lopen.’

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl powered by WENDY.

https://www.instagram.com/p/B3MTYDZiPQB/



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF