Voordat haar Marc overleed had Remona de Hond-Fransen niet echt een mening over het hiernamaals. Na zijn dood veranderde dat. Ze zag heel veel vlinders en het geeft haar een rustig gevoel dat Marc misschien nog ergens rondzweeft, samen is met zijn familie en nog ziet hoe het met haar en de kinderen gaat.
‘Voordat je geboren wordt is er niets, nadat je dood bent is er niets. Er tussenin zit de attractie. Wat onnoemelijk verdrietig dat die van mij nou net op het hoogtepunt moest stoppen.’ Met deze tekst op zijn rouwkaart liet Marc weten niet te geloven in het hiernamaals. Voor hem was het echt over en uit na de dood.
Welkom in het hiernamaals
In zijn laatste week ontdekte ik toch dat hij niet altijd consequent met deze stelling om ging. Bij het afscheid nemen van z’n twee beste vrienden zei hij met een brede grijns: ‘Als opeens je tuintafel op z’n kop staat weet dan dat ik dat ben’ en tegen vrienden van z’n vader die al heel lang geleden hun dochter zijn verloren zei hij: ‘Ik geef haar een kus van jullie’. En zeker de laatste dagen voelde ik dat hij heel veel steun en troost haalde uit het gevoel dat hij straks naar z’n moeder zou gaan, z’n opa en opa die z’n grote voorbeelden waren en z’n kleine broertje die maar 11 maanden oud is geworden. Ik zag dat hij er rustig van werd en ik ben ervan overtuigd dat hij daardoor rustiger het leven kon loslaten. Het lijkt mij ook een troostende gedachte dat je geliefden je aan de andere kant met open armen ontvangen. Beter kan niet, nou ja blijven leven zonder pijn en narigheid was natuurlijk de beste optie.
Vlinders
Voordat Marc overleed had ik niet echt een mening over het hiernamaals. Simpelweg te weinig levenservaring en geen drang om er meer over te willen weten. Na zijn dood veranderde dat. Ik zag heel veel vlinders in de maanden nadat hij overleed, zelfs op een winderig strand en eerst deed ik dit af als een vlinder-plaag totdat zijn zusje er ook over begon. Toen kon en wilde ik er niet meer omheen. Ik ben er toen meer over gaan lezen. Het gaf me een rustig gevoel dat hij misschien nog ergens rondzweeft en samen met z’n familie is. Ik gun hem dat ook zo.
En natuurlijk dat hij met ons meekijkt, van ons kan genieten en ons misschien zelfs kan beschermen en sturen. Dat troost mij dan weer en het raakt me ook als ik dit zo opschrijf, alleen blijf ik ook nuchter en zou ik heel graag duidelijke aanwijzingen voor deze aanname willen krijgen. Helaas geen tuintafels die op z’n kop staan, maar wel af een toe een vlinder die om ons heen fladdert. De vlinder die komt zeggen dat papa van ons houdt, zeg ik dan tegen de kinderen.
Geloven
Het is bijzonder hoe een groot verlies de kijk op de wereld en zelfs het universum kan veranderen. En ergens weet ik dat het onzin is, want hoe groot moet die andere kant wel niet zijn als álle mensen en dieren daar met z’n allen zijn én zich ook nog eens vanaf daar met ons bemoeien. Het is niet te bevatten als je er (te veel) over na gaat denken, maar ik wil het zo graag geloven. Het geeft me zoveel rust en vertrouwen in de toekomst, terwijl Marc me voor gek zou verklaren.
Hard
Vorig jaar gebeurde er iets opmerkelijks. Op het moment dat James samen met Livia onder de douche stond en opeens heel verdrietig werd om papa schrok ik. Ik had tot die tijd nog nooit emoties bij hem gezien over het verlies van z’n papa. We spraken er wel over, maar hij huilde nooit. En nu opeens was het daar. Ik pakte snel een handdoek en liep naar hem toe. Intussen hoorde ik Livia tegen hem zeggen: ‘Ah James, ik ben ook verdrietig om papa. Als je straks dood bent dan zie je papa weer’. Dat was mijn tweede schok die ik moest verwerken. Ik pakte James met de handdoek en hield hem vast en zei dat het goed was dat hij verdrietig was. Het is normaal om je zo te voelen. Daarna zei ik snel tegen Livia dat het niet helemaal klopte wat ze zei. ‘Als je dood bent, dan kan je niks meer. Je kan dan ook niet meer samen zijn.’ Het was heel hard om te zeggen, maar de Marc in mij kwam naar boven; na de dood is het leven over en uit. Ik wilde koste wat het kost voorkomen dat ik straks twee suïcidale kinderen heb die graag naar hun vader willen.
Voortleven
Achteraf had ik beter deze zin van de rouwkaart kunnen voorlezen: ‘Wij nemen met pijn in ons hart afscheid van mijn man en onze pappa, maar zijn vol vertrouwen dat zijn optimisme en kracht in ons voortleeft om er voor ons alsnog een prachtig leven van te maken’.
Over Remona
Remona de Hond-Fransen schrijft elke maand op wendyonline.nl over hoe ze na het verlies van haar man Marc de Hond alleen verder gaat met haar kinderen Livia (5) en James (4). Remona schreef ook een boek over haar leven zonder Mark: Laat je tranen vloeien tot een vijver.
